ขอแหลมไปเรื่อง การศึกษาไทยนิดนุง

         21  พฤศจิกายน 2567 2:38 น. สวัสดีครับทุกท่าน หายไปสิบกว่าวัน ช่วงนี้มันเครียดๆยังไงก็ไม่รู้ครับ เลยได้แต่ ตะลุยดูซีรี่ย์ ทั้งจีนทั้งเกาหลี บางเวลาก็โฉบไปดูหนังฝรั่งบ้าง ตามแต่อารมณ์จะพาไป
         วันนี้ได้ข่าวจากน้องที่เป็นอาจารย์อยู่ทางใต้ นักเรียนนักศึกษาที่นั่นที่เรียนเกี่ยวกับการออกแบบและต่อเรือ ซึ่งอาจจะรวมถึงช่างสาขาต่างๆ มีระดับ ปวส 8 คน ,ปวช 16 คน ได้รับการจองตัวไปหมดแล้ว ก็ขอแสดงความยินดีกับนักเรียนและนักศึกษา ตลอดจนอาจารย์และสถานศึกษา ด้วยครับ ที่ได้สร้างบุคลากร ออกมาได้อย่ามีคุณภาพ จากข่าวที่ได้มา คือ มีการร่วมมือกันระหว่างประเทศ ตุรกีและสถานศึกษาแห่งนี้ เพื่อจะรับตัวนักศึกษาในภาควิชา ออกแบบและช่างต่อเรือดังที่กล่าวไว้ข้างต้น เพื่อไปทำงานและหรือ อาจจะไปเรียนต่อด้วยก็ได้ อันนี้ผมไม่แน่ใจครับ แต่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี สำหรับนักศึกษาไทย
         เรื่องการเรียนของบ้านเรา เมื่อหลายวันก่อน ผมได้เข้าไปคอมเม้นต์ในคลิปด้านล่างเอาไว้ครับ

       https://www.youtube.com/shorts/SB9dd-IrtTg

         เป็นคลิปสั้นๆที่กล่าวถึงข้อเสียของการเรียนในโรงเรียนเจ็ดอย่าง ผมฟังแล้วก็คิดว่า มีส่วนจริงอยู่มากเหมือนกัน นั่นคือความเห็นของผมคนเดียวนะครับ ไม่เกี่ยวกับใครเลย ผมไม่ได้บอกว่า ไปเรียนในโรงเรียนไม่ดีนะครับ ในสภาวะปัจจุบัน ที่ครอบครัวต้องออกไปประกอปอาชีพเพื่อที่จะมีรายได้มาใช้จ่ายให้พอกับคนในครอบครัว ทำให้ไม่มีเวลาดูแล หรือเลี้ยงดูลูก ที่ยังเล็กอยู่ได้เหมือนสมัยอดีตเมื่อหลายสิบปีก่อน สมัยนี้เช้ามาก็แม่ไปทาง พ่อไปทางลูกจะไปไหนได้ล่ะครับ นอกจากเอาไปไว้ที่โรงเรียน ตั้งแต่อนุบาล อายุสามขวบก็ต้องออกจากบ้านเช้า กลับมาอีกทีก็เย็นละ กว่าพ่อกับแม่จะกลับก็อาจจะฟ้ามืดไปแล้วก็มีเยอะแยะ จะเอาเวลา เอาแรงที่ไหนมาอบรม มาสอนลูกๆ กันเชียว ผมว่านี่คือจุดอ่อนของคนยุคปัจจุบัน อ้อ ไม่ใช่ครับ เป็นมาตั้งแต่ผมยังเด็กแล้ว จนตอนนี้ผมหกสิบกว่าแล้ว ก็ยังเป็นอยู่ และดูเหมือนจะหนักกว่าสมัยผมซะอีก แต่ก็ยังดีอยู่อย่างที่สังคมไทยยังมี ญาติ พี่น้อง พี่ป้าน่าอาอยู่ ยังอาศัยไหว้วานกันได้ แต่สำหรับใครที่ไม่มีญาติพี่น้องเลย อันนีก็ลำบากหน่อยล่ะครับ เพราะโรงเรียนเลิกก่อนพ่อแม่แน่นอน แล้วลูกจะไปอยู่ที่ไหน ถ้าไม่มีญาติไปรับ หรือคอยดูแลให้ บางบ้านโชคดีมีเพื่อนบ้านดี ก็ได้เพื่อนบ้านดูแลลูกหลังจากเลิกเรียนให้ ฯลฯ ครับแต่จะยังไง ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปอยู่ดี
         เรื่องนี้ถ้าจะยาวแล้วครับ 5555555
         เอาเป็นว่า มาเริ่มในโรงเรียนเลยก็แล้วกัน ทุกวันนี้ โรงเรียน มีหลายระดับ ระดับในที่นี้หมายถึง คุณภาพที่ให้กับเด็กที่ไปเรียนครับ เอาเป็นว่า เป็นเรื่องของโรงเรียนทั่วๆไปในประเทศไทยก็แล้วกันครับ เช่น โรงเรียนในสังกัดของ กทม ,โรงเรียนในสังกักระทรวงศึกษา และ ฯ ที่ให้การเรียนการสอนขั้นพื้นฐานในชั้นประถมและมัธยมฯ ตามที่ กฎหมายกำหนดก็แล้วกัน อย่างน้อยๆก็ต้องเรียนฟรีให้จบ ม.3 หรือมัธยมศึกษาปีที่สามนั่นแหละครับ ซึ่งเป็นการศึกษาภาคบังคับ ส่วนการศึกษาขั้นพื้นฐานก็เรียนเพิ่มอีก สามปีจนถึง ม.6 นั่นเอง

ภาพข้างล่างได้มาจาก : https://www.kruchiangrai.net/2020/06/09/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%A8%E0%B8%B6%E0%B8%81%E0%B8%A9%E0%B8%B2%E0%B8%82%E0%B8%B1%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B8%B7%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%90%E0%B8%B2%E0%B8%99/#google_vignette


             ก็ตามข้างบนว่าไว้นั้นแหละครับ แล้วก็ต้องไปเรียนอีกสีปีในระดับปริญญาตรี ถ้าจะเป็นครู ก็เรียนเพิ่มอีกปีเพื่อไปสอบเอาใบประกาศฯครู(ประมาณนั้นครับ)
              มีเด็กไม่น้้อยมาหยุดเรียนเมื่อผ่านชั้น ม.3 ไปแล้ว อาจจะเพราะฐานะทางบ้าน หรือ ตัวนักเรียนเองก็แล้วแต่กรณีครับ

           เด็กอายุสิบห้า ออกจากโรงเรียนแล้วจะไปทำอะไรล่ะครับ ถึงยังไงพ่อแม่ หรือผู้ปกครองก็ต้องเลี้ยงดูอยู่ดี หรือถ้าโชคร้ายก็คือ ฐานะทางบ้านยากจนมากซึ่งก็เป็นสาเหตุใหญ่เลยก็ว่าได้ พ่อแม่แยกทางกัน เอาลูกไปไว้กับ ปู่ ย่า ตา ยาย ฯ หรือร้ายกว่านั้นก็คือ ทิ้งลูกไว้ตามลำพังนั่นเอง และประเทศเราก็มีกฎหมายการใช้แรงเด็กอีก หลักก็คือ ห้ามจ้างแรงงานที่เป็นเด็กอายุต่ำกว่าสิบห้าปี และมีรายละเอียดอีกพอสมควร ซึ่งเด็กที่จบ ม.3 และมีอายุเกิน สิบห้าปี ก็ยังพอจะมีทางออกอยู่มั่ง แต่ถ้าอายุไม่ถึงสิบห้า แล้วจบ ม.3 ออกมา ก็ต้องอยู่บ้านอย่างเดียวเลยตามที่กฎหมายว่าเอาไว้ แต่ในความเป็นจริง เราก็เห็นๆกันอยู่ ว่า มีเด็กๆ ตัวเล็กตัวน้อย มาเดินขายของ อยู่ทั่วไป ฯลฯ และนั่นก็คือ ห้องเรียนที่ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนของพวกเด็กๆนั่นเองครับ
           ส่วนเด็กที่ผ่าน ม.3 ไปได้จนถึงจบ ม.6 ก็มีไม่น้อย และที่ไม่ได้ไปต่อในระดับปริญญา ก็ มากเหมือนกัน เช่นเดียวกับเด็กที่จบ ม.3 แต่มีทางเลือกมากว่านิดนึง เพราะอายุอาจจะเกิน สิบแปดปีไปแล้ว สมารถทำงานได้หลากหลายมากขึ้นตามอายุ ก็เหมือนเด็กที่จบสายช่างในระดับ ปวช. นั่นแหละครับ เด็กช่างพวกนี้จะมีความได้เปรียบอยู่มาก เพราะตลาดแรงงานทางด้านช่างต่างๆมีเยอะพอสมควร ผมจำได้ว่า เมื่อก่อนเขามีหลักสูตรสายอาชีพ ก็เพื่อที่จะมีแรงงานป้อนเข้าสู่ระบบอุตสาหกรรม ที่กำลังมาแรงในยุคนั้น เงินเดือนก็จะสูงกว่าเด็กที่จบ ม.ศ. 5 ซะอีก
           ส่วนพวกที่ฝ่าด่านปริญญาตรีมาได้ ก็จะเจอกับการทดสอบที่ยิ่งใหญ่ของชีวิตเลยทีเดียวนั่นคือ การหางานทำให้ได้ เพราะหลายๆคนอาจจะแบกความหวังของครอบครัว หรือเป็นความหวังของหมู่บ้านกันเลยทีเดียว ซึ่งเมื่อเทียบกันแล้ว กับพวกที่จบมาแล้วยังไงก็ได้ จะได้งานหรือเปล่าก็ไม่ได้มีผลต่อชีวิต หรือพวกที่เรียนเก่งมากๆถึงขั้นมี บริษัท ห้างร้านมาจองตัวตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ไม่รู้อย่างไหนจะมากกว่ากัน ยังไม่รวมพวกที่เรียนจบมาอย่างนึงแต่ต้องมาทำงานอีกอย่าง นี่ก็เยอะจริงๆ เห็นบนกันจัง งานอะไรก็ทำไปเถอะดีกว่าไม่มีงานทำ พวกว่ามาอย่างนั้น
           นั่นก็คือภาพรวมที่ "ผม" คิดอยู่คนเดียวนะครับ คิดมานานแล้ว เพราะตัวผมเอง ตั้งแต่เด็กๆก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบอะไร อยากเป็นอะไร เคยถูกท่านพ่อ กับท่านแม่ ถามว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไรตอบไม่ได้ครับ เพราะไม่รู้อะไรเลย รู้แต่ว่าชอบดูเครื่องบิน ชอบดูเรือ เพราะสองอย่างนี้ นานๆจะได้เห็นซะที แต่ก็แค่นั้นเอง หาสาระอะไรไม่ได้เลย อยากได้เงินไปซื้อขนม ก็ไม่รู้จะไปหายังไงนอกจากขอท่านพ่อ และท่านแม่เท่านั้น ได้มั่ง ไม่ได้มั่งก็ว่ากันไป หลายคนอาจจะเป็นและเจออย่างผมก็ได้ในรุ่นอายุใกล้ๆกัน
         ในคลิปสั้นที่ผมเอ่ยถึงนั้น มันก็มีข้อคิดอยู่ไม่น้อยเลยครับ และผมก็ได้คอมเม้นต์ไปว่า " อยู่ในโรงเรียน เอาแค่ให้อ่านออก เขียนได้ก็พอแล้ว อย่างอื่นก็้คอยแนะแนวให้เด็กค่อยเรียนรู้ไป เมื่อชอบอะไรก็มุ่งไปเรียนในด้านนั้นอย่างเดียว จะลดเวลาในการเรียนไปได้มาก" ตามนี้จริงๆครับในความคิดของผมนะครับ
         จะเชื่อหรือไม่ก็ตามนะครับ อุปสรรคที่สำคัญสำหรับการเรียนก็คือ "ภาษา" ครับ แล้วก็ไม่ใช่ภาษาต่างประเทศที่ไหนไกลด้วย แต่มันคือ ภาษาไทย นี่แหละครับ ภาษไทยที่ผมหมายถึงก็คือ ภาษาไทยที่ครูใช้กับนักเรียนนั่นแหละครับ ลายมือของผมที่เป็นตัวบรรจงได้มาจากคุณครูที่สอนด้วยการจับมือผมเขียน จนเขียนหนังสือเป็น เด็กในห้อง ลายมือจะคล้ายๆกันหมดเลย การพูดจากัน ก็ได้ตัวอย่างมาจากคุณครูที่พูดกับพวกผม เพราะต้องอยู่ด้วยกันทั้งวัน พอโตมาเรียนสูงขึ้น เริ่มฟังภาษาไทยที่คุณครูพูดไม่ค่อยรู้เรื่องกันแล้วครับ ยิ่งเรียนสูงมากขึ้น ก็ยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นตามไปด้วย
           ยาวครับ นี่ตีห้ากว่าๆแล้ว ขอมาต่อคืนนี้นะครับ อรุณสวัสดิครับทุกท่าน
5:16 น.

......................................................................................................