ชีวิตในวัยเด็กกับคำง่า "หมอ"

        8 ตุลาคม 2567 0:38 น. สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้จะเรียกว่าเป็นบทความขั้นเวลาก็แล้วกันครับ  ถือว่าเล่าสู่กันฟังก็แล้วกัน
          ช่วงนี้นอกจากข่าวน้ำท่วมทางภาคเหนือและกำลังมาจ่ออยู่ที่ภาคกลางกันแล้ว กทม และรอบๆก็มีการเตือนกันแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะโดนกันหนักขนาดไหน แต่ก็นั่แหละครับ เราต้องอยู่กับมันให้ได้ ไม่ว่าน้ำมันจะท่วมมากหรือน้อย
          และอีกข่าวที่ร้อนไม่แพ้กัน ก็คือเรื่องที่รายการ โหนกระแส เมื่อวานนี้ ได้เอา อาจายร์เบียร์ และหมอดูสองท่าน มานั่ง "คุย" กัน
          ในอดีตเมื่อนานมาแล้วตอนที่ผมเป็นเด็กเริ่มจำความได้ ก็ต้องตามท่านแม่ไปหา อาจารย์......อะไรสักอย่าง เพื่ออะไรสักอย่าง แล้วก็ไปอยู่หลายครั้งเหมือนกัน
           พอโตมาหน่อย ก็เริ่มจะรู้ละว่าไปทำไม แต่ไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องไป จนกระทั่งวันนึงต้องมาเจอกับตัวเอง ที่ถูกพาไปในสถานที่ ที่เรียกว่า สำนัก อะไรสักอย่าง เพื่อให้เจ้าสำนักดูดวงและทำพิธีต่างๆอะไร หลายหนเหมือนกัน โดยไม่ถามกันสักคำว่าผมอยากไปด้วยไหม แล้วแต่ละเรื่องก็ ถ้าไปเปียก ก็เจ็บตัว นั่งจนเจ็บขา ฯ บางครั้งถึงกับต้องกลับมาอาบน้ำกลางแสงจันทร์กลางสนามหญ้า ก็เคยโดนมาแล้ว ด้วยความเป็นเด็ก ไม่อยากไปก็ต้องไป ไม่อยากทำก็ต้องทำ
            พอเรียนจบ ป4 ก็ย้ายมาอยู่กับท่านตาและท่ายาย ค่อยดีหน่อย โดนแค่ยายจับสวดมนต์นั่งสมาธิ และใส่บาตตอนเช้าทุกวันเท่านั้นเอง วันพระก็เอาอาหารเช้าไปที่วัดแต่เช้า จัดสำหรับอาหารถวายพระสงฆ์ ฟังพระให้พรเสร็จก็กลับบ้าน อาบน้ำไปโรงเรียน เป็นช่วงแรกของชีวิตที่ได้เข้าวัดเพื่อทำบุญ ตลอดห้าปีที่อยู่ตรงนั้น ผมไม่เคยเจอ หมอดู ไม่เคยเจอสำนักทรงเจ้า ไม่เคยเจอคนโดนผืเข้า แต่เจอเรื่องหนึ่งซึ่งสร้างความหวาดกลัวไปทั้งอำเภอ นั่นก็คือเรื่อง ผีหมาดำ ตัวใหญ่เท่าต้นมะขาม มันจะออกมาตอนดึกมากๆ พวกผมเด็กน้อยนี่กลัวกันขนลุกเลย ค่ำมาต้องรีบเข้าบ้านอาบน้ำ กินข้าวนอนอย่างไว เป็นอย่างนั้นอยู่อาทิตย์นึง ข่าวเรื่องนี้มันก็เงียบหายไปเอง
           แต่หมอที่ผมเจอก็คือหมอพื้นบ้านครับ ผมหัดขี่จักรยานแล้วล้ม เอาแขนยันพื้น แขน "เดาะ" แอ่นเลย งอแขนไม่ได้ นอนร้องอยู่ใต้ถุนบ้าน มันปวดมากจริงๆ นอนร้องดิ้นไปมา ท่านตาก็ลงมาแล้วพาเดินไปทั้งน้ำตานั่นแหละ ห่างจากบ้านประมาณ ไม่ถึงร้อยเมตร ไปหาท่านยายท่านหนึ่งเรียกกันว่า ยายแจ่ม ท่านมีฝีมือในการบีบนวด ที่บ้านแกขายหม้อข้าวดินเผา และดินที่กินได้เป็นแผ่นๆกลมๆ พอเห็นอาการของผม แกก็รีบมาจัดการอย่างไว จำไม่ได้ว่า โดนอะไรไปมั่ง รู้แต่ว่ามันปวดเหลือทน แหกปากร้องลั่นบ้านเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ แขนซ้ายที่เดาะ ชุ่มไปด้วยน้ำมัน ข้อศอกเริ่มบวมละ แต่ความปวดก็เริ่มน้อยลงไปด้วย แล้วท่านยายแจ่มก็ส่งต่อไปแผนกเข้าเฝือก ก็แค่เดินข้ามถนนเข้าซอยไปบ้านตรงข้าม เพื่อไปที่แผนกเข้าเฝือก โดยมี ท่านตาดี เป็นหัวหน้า ท่านจับแขนผมพลิกไปมา กดตรงนั้นที ตรงนี้ที แล้วก็บอกให้นอนรอสักพัก ก็น่าจะนานพอสมควร ท่านก็กลับมาพร้อมกับ "เฝือกไม่ไผ่" ถ้าสมัยนี้ก็ประมาณ แผ่นไม้ไผ่ที่ใช้ทำเข้าปั้นนั่นแหละครับ แต่ซี่ไม่ไผ่จะยาวประมาณสามสิบกว่าเซ็นติเมตร เพราะแขนเด็กๆยังไม่ยาวมาก และความถี่ระหว่างซี่ไม้ไผ่ ก็ห่างกันประมาณหนึ่งนิ้ว เอามาพันรอบแขนและผูกไว้ด้วยเชือกสีขาว ทั้งแขนและเฝือกไม่ไผ่ ชุ่มไปด้วยน้ำมันอะไรสักอย่าง เสร็จแล้ว ก็เป็นอันกลับบ้านได้ โดนเพื่อล้ออยู่เป็นอาทิตย์ เวลาผ่านไปเกือบเดือยก็ไปถอดเฝือกออก แขนที่เดาะ ก็หายปวด หายบวม แต่ยังงอแขนเข้ามาหาตัวได้ไม่มากเท่าไหร่ ต้องใช้เวลาอีกหลายเดือน ร่องรอยที่เหลือมาถึงอายุหกสิบก็คือเวลายืดแขนซ้ายตรงๆ แต่แขนมันจะไม่ตรง มันจะแอ่นขึ้นมาตรงข้อพับ แต่ก็ใช้งานได้ปรกติจนถึงทุกวันนี้ สรุปคือ ไม่ได้เฉี่ยวหรือเข้าใกล้อนามัยอำเภอเพื่อเจอหมอหรือนายแพทย์แผนปัจจุบันเลยแม้แต่นิดเดียว ยาแก้ปวดก็ไม่ต้องกิน ปัจจุบัน ท่านหมอทั้งสองได้จากไปหลายสิบปีแล้วครับ และศาสตร์แขนงนี้ ก็หายตามท่านทั้งสองไปด้วย เพราะทั้งสองท่านไม่มีลูกศิษย์แม้แต่คนเดียว น่าเสียดายมากจริงๆครับ
     ภาพด้านล่างมาจาก:https://www.youtube.com/watch?v=UtE8Ty4HAEM

             รายนี้น่าจะแขนหักครับ แต่ของผม ซี่ไม่ไผ่จะเล็กและยาวกว่านี้ ยาวเลยข้อศอกขึ้นไปประมาณสี่นิ้ว เท่าที่ผมจำได้ครับ และระหว่าซี่ไม้ไผ่จะร้อยด้วยเชือก เพื่อให้ติดกันเป็นแผ่น สะดวกต่อการใช้งานและเวลาคันก็เอานิ้วเข้าไปเกาได้ จั๊กจี้ดีครับ
    
          ภาพข้างล่างได้มาจาก:https://pantip.com/topic/36376047

                 ประมาณนี้ครับ แต่ยาวกว่านี้
          สมัยนั้น พอเข้าหน้าฝนได้ไม่นาน ก็จะมีโรคที่มากับน้ำหลายอย่าง แต่ผมไปเสียท่าอยู่โรคหนึ่งคือ โรคตาแดง ผมจะแพ้มาก ตาแดง แสบมากเวลาลืมตา เป็นครั้งแรก ก็ถูกท่านตาส่งตัวไปหาหมอตา ผมจำชื่อท่านไม่ได้แล้ว ท่านเป็นชายชรามากแล้ว ได้ไปท่านทุกปี วิธีรักษาก็คือ เท่าที่ผมเห็น ท่านเอากระเทียมมาตำทั้งเปลือก แล้วใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆเลย พอได้ที่แล้ว ก็มาพ่นใสตาผม แสบหนักเขาไปอีก หลังจากนั้นสามวันก็หายเป็นปลิดทิ้ง.........เช่นเคย ท่านได้จากไปนานหลายสิบปีพร้อมกับศสาตร์ด้านนี้อีกเช่นเคย
          ยัง ยังไม่พอครับ ไปพลาดท่าตอย ป7 เป็นลูกเสือไปเฝ้าประตูงานโรงเรียน โดนลุกหลงขี้เมาพุ่งเข้ามาโดนหน้าอกด้ายขวาล่าง ได้ที่พุ่งมาอะ มันคือ ตีนที่หุ้มด้วยรองเท้าคอมแบท ของวัยรุ่นขี้เมา พอลุกขึ้นมาได้ เขาก็มาหิ้วตัวไปละ ผมก็นึกว่าไม่เป็นอะไร กลับบ้านนอน ตื่นเช้ามามันแน่นหน้าอก จุกๆไงชอบกล พอดีมีคนมาหา คุยกับท่านตา ปรากฏว่า ไอ้คนที่ถีบผมมันก็เป็นลูกของยายท่านหนึ่งที่อยู่แถวนั้นนั่นเอง เขามาถามว่าผมเป็นไงมั่ง ก็บอกไปว่า มันแน่นหน้าอก เขาเลยเอารถ พาไปโรงพยาบาลในตัวจังหวัดเพื่อเอ๊กเรย์ ปรากฏว่า ซี่โครงยุบไปสองซี่ล่างขวา งานงอกเลยทีนี้ หมอให้ยาแก้ปวดมาและกลับบ้านดูอาการว่าจะไอเป็นเลือดไหม และแล้วผมก็โดนอีกขนานหนึ่ง ไม่ใช่ใครที่ไหนแล้วครับทีนี้ ท่านยายของผมเองนี่แหละ ตั้งแคร่ไม้ไผ่ ปูด้วยใบตองและใบพลู ใต้แคร่ก็จุดเตาสองเตา "ย่าง" กันสดๆนั่นแหละครับ ยายบอกว่าแก้ช้ำใน โดนย่างอยู่วันนึง พลิกไปพลิกมาอยู่อย่างนั้น จนใบตองและใบพลูแห้งเหลือง ก็เป็นอันใช้ได้ เกือบสุกเหมือนกัน
          ชีวิตในวัยเด็กของผมโดนอะไรมาเยอะจริงๆ ตะปูตำเท้านี่ เพื่อนกันเลยทีเดียว ทั้งซ้ายและขวา ฉีดยากันบาดทะยัก ไปหลายเข็ม ไหปลาร้าข้างซ้ายก็หัก ทุกวันนี้ยืนตรง ไหล่ซ้ายจะยกสูงกว่าไหล่ขวาหน่อยๆ งานนั้น ได้หมอที่ โรงพยาบาลกลางใน กทม จัดให้ครับ ตอนนั้นยังเล็กมาก ป1 มั้ง แม่บอกว่าผมตกบันใด......555555555
          มอไซด์ก็บินมาแล้วครับ ตอนนั้น่าจะอยู่ ม.ศ.2 ซ้อนเพื่อน ไปบวกกับสามล้อถีบ เพื่อนจมูกหักเข้าโรงบาล ผมลอยข้ามหัวมันไป ข้ามสามล้อคันที่ชน มารู้สึกตัวอีกที่ก็มานั่งอยู่บนถนน เอามือยันพื้นแบบงงๆ แล้วก็เดินกลับบ้านหลังแยกย้ายกันแล้ว ไม่ได้แผลสักนิด เหนียวชมัด 55555555
           และยังมีอีหลายเหตุการณ์ที่ต้องเข้าๆออกๆโรงบาลมั่ง คลีนิคมั่ง ฯ ตามประสาคนมีเลือดมีเนื้อทั่วๆไป 
           แต่ทั้งหมดนั่นมันเป็นเรื่องทางกายภาพครับ ช่วงวัยรุ่นต้นๆ ก็เหมือนกับวัยรุ่นทั่วไป ติดเพื่อนมั่ง หนีเที่ยวกลางคืนมั่ง แต่กลับบ้านนะครับ เพราะไม่รู้จะไปไหนต่อ อำเภอบ้านนอกในสมัยนั้นมันไม่มี 7 ไม่มีคาราโอเกะ ไม่มีร้านยาดอง ฯ อย่างเลวสุดก็แค่หนีไปสูบกัญชาในก่อไผ่ริมห้้วย ซึ่งมืดตื๋อ แต่ตอนนั้นผมยังไปไม่ถึงขนาดนั้นครับ มีแต่พวกโตๆ อายุ 20 ขึ้นทั้งนั้น
         พอโตมาเรียนจบ ปวช ก็ได้ทำงานละทีนี้ สภาพแวดล้อมทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ทั้งสถานที่และผู้คนที่มีอายุหลากหลาย ทั้งหนุ่มทั้งแก่ แต่ละคนก็มีเรื่องที่ชอบแตกต่างกันไป สมัยนั้นยังไม่มี บอลยูโร หรือพรีเมี่ยลีกร์นะครับ จริงมันก็มีนั่นแหละ แต่นานๆก็จะมีข่าวมาลงหนังสือพิมพ์ซะที หรือถ้าโชคดีก็อาจจะได้ดู "การถ่ายทอสดเทปบันทึกการแข่งขันฟุตบอล ระหว่าง........." ฮะอ่า จะเทปก็ไม่เทป จะสดก็ไมาสด วงไพ่ ไฮโลเห็นได้ไม่ยากในที่ทำงานหลังเลิกงานหรือเวลาเข้าเวร ไม่น้อยไปกว่าวงเหล้า ก็มีให้เห็นจนชินตา และที่จะขาดไม่ได้ก็คือ "พระเครื่อง" แต่ละคนก็แต่ละอาจรย์ แต่ละหลวงพ่อ ว่ากันตามความชอบของแต่ละคน และอีกอย่างที่เริ่มเข้ามาเกี่ยวข้องกับผมก็คือ "สำนัก" ของเกจิต่างๆที่เป็นฆารวาส 
         ผมถูกชวนไปเป็นเพื่ออยู่หลายครั้ง และในหลายหนก็เกือบจะปะเคนอะไรหลายๆอย่างให้เจ้าสำนักด้วยซ้ำ ดีที่คนชวนไปมันรู้ทัน เลยรีบแยกย้ายกลับกัน จนเป็นที่รู้กันว่า ถ้าจะไปหาสำนักไหน "อย่า" ชวนมันไปด้วยเด็ดขาด ก็เป็นอันรอดตัวไป ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีกต่อไป
         จนกระทั่งเปลี่ยนงานมาทำเรื่องเรือนี่แหละครับ ที่เลี่ยงได้ ไหว้หัวเรือ ไหว้ทวนหัวเวลาต่อเรือใหม่ หรือเวลาออกเรือ อันนี้ ไม่เป็นไร ทำได้ครับว่าไงก็ว่างั้น
        ล่วงมาถึงปี พ.ศ. 2540 ทีนี้หนักเลย ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลเลย พี่น้องผมเองนี่แหละ เป็นอะไรที่หน้าเบื่อมาก เปลืองเงินก็เปลือง ทำพิธีไหว้อะไรทีนี่หมดหลายพัน ตังก็ไม่ค่อยมี แถมมีขู่อีก สารพัดที่ขู่กัน เป็นอย่างนี้อยู่เกือบสิบปี แรกผมก็เออ ออ ไปด้วย แต่ไม่นานผมก็เริ่มปฏิเสธ ไปด้วยได้แต่ไม่เข้าร่วม และอย่ามาทักว่าเป็น โน่น เป็นนั่น ก็แล้วกัน สาระพัดที่จะพากันไปทำ เพื่อหวังว่า จะได้งานมั่ง หรือ งานที่ทำจะสำเร็จมั่ง ฯลฯ จนกระทั่งปี 2550 ผมก็เผ่นแล้วครับ ไม่ไหวจริงๆ เคว้งคว้างเลยตอนนั้น จะทำมาหากินอะไรต่อ ก็ต้องกลับมาทำเรือต่ออย่างเต็มตัว ระหว่างปี 40-50 ผมก็ยังทำเรืออยู่เป็นระยะ 
            เรื่องพวกนี้ หมอดู เจ้าสำนักต่างๆ ฯ ก็ยังคงมีอยู่ในบ้านเราไปตลอดการณ์แน่ๆ มีตัวตายตัวแทนในทุกระยะช่วงอายุของเรานี่แหละครับ อย่างที่หลายท่านก็คงเห็นกันแล้วในปัจจุบัน 
             และเหนืออื่นใด ท่านพ่อผมนี่แหละครับ ช่วงสิบกว่าปีสุดท้ายของชีวิตท่าน ก็เป็น หมอดู เป็นอาชีพเลยทีเดียว แต่ท่านไม่เคยมาทักหรือดูดวงอะไรให้ผมนะครับ ไม่เคยเลย ตลอดช่วงเวลาที่ท่านทำอาชีพนี้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าท่านไปศึกษาเล่าเรียนวิชานี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่
             สำหรับคลิป คนตื่นธรรม ของอาจารย์เบียร์นั้น ผมเพิ่งได้ดูเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง ไม่น่าจะเกินเจ็ดวันด้วยซ้ำ ยังนึกอยู่ว่าถ้ามีคนอย่างอาจารย์เบียร์ และมีการเผยแผ่ข่าวสารได้รวดเร็วและกว้างขวางเหมือนในตอนนี้ เกิดขึ้นในยุคที่ผมเป็นเด็กเล็ก ผมอาจจะรอดจากการกระทำหลายๆอย่างที่ต้องทำให้เจ็บตัวและเจ็บใจไปได้แน่ๆ แต่เวลามันย้อนกลับไม่ได้แล้วครับ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ในปัจจุบันนี้ ผมถือว่าเป็นโชคดีของคนรุ่นใหม่ ที่มีคนอย่างอาจารย์เบียร์ และ พระสงฆ์อีกหลายรูป ที่พยายาม ดึงคนในศาสนาพุทธ ให้กลับมาเดินในทางที่ถูกที่ควร ไม่ต้องเร่ร่อนเป็น นาย หรือนางร้อยวัด อย่างในอดีต หรือในปัจจุบันบางคนก็ยังอาจจะเป็นอย่างนี้อยู่ก็ได้ 
             ผมเองก็เป็นชาวพุทธที่หลงทางมานานมาก แต่ปัจจุบัน ผมได้เจอพระสงฆ์ ได้เจอคนอย่าง อาจารย์เบีย ฯ มันทำให้ทางที่ผมเดิน มันเหลือน้อยลง หรืออาจจะเหลือแค่ทางเดียวเท่านั้น ไม่ต้องเลือกอีกต่อไปว่า จะไหทางไหนดี มันจะพาอ้อมไปไหนอีกหรือเปล่า และตอนนี้ ผมอาจจะเลือกผิดก็ได้ ใครจะรู้ แต่ผมก็ยินดีที่จะเดินไปในทางที่ผมได้เลือกแล้วในปัจจุบันนี้ เพราะ อย่างแรกเลยคือ ไม่ต้องเดินทางไปไหน เมื่อไม่ต้องเดินทาง ก็ไม่ต้องเสียเงิน ของฟรีไม่มีในโลก ก็จริงครับ แต่ในโลกของศาสนาพุทธมีแต่ของฟรี ไม่ต้องเสียเงิน อาจจะไม่ฟรีก็ได้ แต่ต้องจ่ายด้วยความอดทน ความพยายาม และเรียนรู้ด้วยความมุ่งมั่น เท่านั้นที่จะต้องจ่าย
            วันนี้ออกจะเครียดไปมากเลย ขออภัยด้วยครับ นานๆทีอย่าว่ากันเลยนะครับ แต่ละคน แต่ละท่านก็จะเจอในเรื่องที่แตกต่างกันไป ดีมั่ง ร้ายมั่ง ก็ต้องอดทนฝ่ามันไปให้ได้ ถ้าเรายังไม่ตาย
             จบกันดื้อๆแบบนี้แหละครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ ขอให่ทุกท่านมีสุขภาพแข็งแรงกันครับ
3:53 น.

.............................................................................................................................