งานในอดีต

          11 พฤศจิกายน 2566 22:00 น. สวัสดีครับทุกท่าน เมื่อคนเราอายุมากขึ้น ก็มักจะคิดถึงแต่เรื่องในอดีต บทความที่ผมนำมาลงให้อ่านกันก็เป็นเรื่องราวในอดีตทั้งนั้น แม้จะผ่านไปแค่นาทีหรือวินาที มันก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว คิดถึงได้ จำได้ แต่ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แม้แต่น้อยครับ ทำปัจจุบันให้ดี จะยากจะจนยังไงก็อย่าไปทำความเดือดร้อนให้กับผู้อื่นและตนเอง คำว่าไม่เป็นไร หรือ ขอโทษ มันเปลี่ยนอดีตไม่ได้ครับ ผมเองก็เสียใจกับการกระทำของตัวเองในอดีตที่ผ่านมาบางเรื่อง มันทำให้คนอื่นเดือดร้อน เสียใจ แม้บางเรื่อง บางคนอาจจะไม่รู้แต่ตัวผมรู้ดี แต่ก็สายเสียแล้ว แก้ไขไม่ได้ ชดเชยด้วยอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น ก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาทำแต่เรื่องดีๆต่อไปจนกว่าตัวเองจะลาโลกไปแล้ว เท่านั้นเองครับ
          บทความช่วงเดือนที่ผ่านมาดูเหมือนจะค่อนข้างเครียดไปหน่อย วันนี้เลยเอาเรื่องเบาๆมาโม้กันดีฝ่า ในช่วงของการทำงานเกี่ยวกับเรือที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันก็หลายสิบปีละ แต่เชื่อไหมครับว่า ผมไม่เคยเขียนแบบเรือครบในลำเดียวกันเลย เขียนลำละนิดละหน่อย แต่รวมๆแล้วก็เรียกได้ว่าเกือบจะครบตามแบบที่ทางผู้ว่าจ้างหรือ กรมเจ้าท่าต้องการนั่นเอง แต่เป็นคนละลำกัน 5555 บางลำเขียนแค่ราวกันตกก็มี บางลำเขียนเสากระโดงเรือ บางลำเขียนแบบไฟฟ้า ระบบท่อต่างๆ ฯลฯ เรียกได้ว่าเขียนจนครบแต่เป็นเรือคนละลำกัน
         และงานที่ต้องออกไปประสานกับอู่ต่อเรือ อย่าเรียกว่าไปคุมงานเลยครับ เรียกว่าไปดูหรือตรวจสอบงานมากกว่า ยิ่งน้อยไปกว่านั้นซะอีก แต่ก็เหมือนเดิมคือ ได้ดู ได้เห็นตั้งแต่วางกระดูกงู จนกระทั่งปล่อยลงน้ำยันตามไปแก้ไขกันในน้ำก็มี แต่เป็นเรือคนละลำกันเหมือนเดิม  แต่ยังดีกว่าเขียนแบบหน่อยนึงก็คือ มีบางลำที่ผมไปดู ไปเห็นตั้งแต่ต้นจนจบออกไปวิ่งทำงานเลยก็มีแต่ไม่กี่ลำเองครับ 
        และมีบางช่วงชีวิตที่ต้องไปประจำที่อู่ลอย ซ่อมทั้งตัวอู่ลอยเองและซ่อมทั้งเรือที่มาเข้าอู่ มีทั้งขนาดเล็กและใหญ่ ที่ว่าใหญ่นี่ก็ยาวแค่เ้กือบร้อยเมตรหรือกว่านั้นเล็กน้อยเท่านั้น เพราะขนาดของอู่ลอยรับได้แค่นั้นเอง ผมอยู่ที่นี่หลายปี โดยใช้วิธีส่งรายงานและรูปถ่ายกลับบริษัท อาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น มาอยู่กับพี่ด้วยกันอีกคน ก็สนุกดีครับ ได้เห็นเรือหลายประเภท ท้้งเล็กและใหญ่ แต่ส่วนใหญ่ในตอนนั้นจะเป็นเรือที่ค่อนข้างเก่าซะเป็นส่วนมาก บางลำมาจากไหนก็ไม่รู้ อายุมากว่าผมในตอนนั้นซะอีก บางลำเครื่องจักรใหญ่บริษัทผู้ผลิตก็ล้มหายตายจากไปแล้วแต่เครื่องยนต์ก็ยังใช้งานอยู่ได้ก็มี บางลำใช้เกียร์แบบเก่าอยู่คือ เวลาจะเดินหน้าหรือถอยหลังเขาใช้วิธีที่เรียกว่า กลับจักร ก็คือ ดับเครื่องก่อนพอเพลาใบจักรหยุดหมุด ก็ใช้แรงคนนี่แหละครับมาดันเปลี่ยนเกียร์เดินหน้า หรือถอยหลัง เรือประเภทนี้เวลาเข้าท่าเรือเขาจะหยุดเดินเครื่องจักรใหญ่ไปเลย ให้เป็นหน้าที่ของเรือลากจูงแทน เพราะมันอันตรายมากในการเข้าเที่ยบท่า แค่เข้าเกียร์ว่างไม่ทันนี้ก็แย่แล้วครับ จากที่นี้ผมได้เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับเรือ ทั้งโครงสร้าง เครื่องยนต์ ระบบต่างๆของเรือต่างๆชนิดกันไป การตัดเหล็กตัวเรือเพื่อซ่อม ฯลฯ บางครั้งต้องมุดลงไปในถังใต้ท้องเรือสูงแค่แปดสิบเซ็นฯ กว้างก็พอๆกัน แต่พอเจอโครงสร้างเป็นรู้เล็กกว่านั้นอีก ก็ต้องคลานเข้าไป ทั้งๆที่พื้นก็เต็มไปด้วยคราบน้ำมัน เละเทะไปหมด แต่ก็ต้องเข้าไป เพื่อที่จะดูให้เห็นกับตาว่าในถังนั้นมันมีสภาพเป็นอย่างไร จะมายืนก้มดูแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ยังดีอยู่ มันไม่ได้ไงครับ เพราะเรือราคาตั้งหลายสิบล้าน ท้องเรือหรือโครงสร้างเสียหายใครก็รับไม่ไหวแน่ๆ ฯลฯ เคยถูกส่งไปดูโครงสร้างเรือบันทุกปูนซีเมนต์ผงที่มาจากต่างประเทศแต่เข้าเที่ยบท่าที่แหลมฉบัง ขึ้นไปบนเรือก็ดูสะอาดเอี่ยม สีสวยสดใสดี ลำใหญ่มากน่าจะยาวเกือบสองร้อยเมตรมั้งครับ เดินไปทางไหนก็สะอาดสะอ้านดี สวยกว่าเรือไทยทุกลำที่ผมเคยเห็นก็แล้วกัน ไปกับวิศวกรอีกคนนึง ทางเรือเขาเปิดฝาถังไว้ให้หนึ่งถัง แต่งตัวกันเต็มที่เตรียมลงไปดูกัน แต่ พอไปยืนที่ปากถังก็ยังมีไอร้อนระอุลอยขึ้นมา ก็เลยบอกว่าขอดูแปปนึง แล้วผมก็เปิดไฟฉาย ชโงกหน้าลงไปดู ฉายไฟไปทั่วๆเท่าที่มองเห็น ก้นถังยังมีผงปูนฯบางส่วนกองอยู่ ตามผนังและโครงสร้างภายในก็มีคราบผงปูนฯติดอยู่ และมันร้อนมาก ดีที่ใส่หน้ากากกรองอากาศไว้ ไม่งั้นหัวทิ่มลงไปแหงๆ ปารกฏว่าสภาพโครงสร้างเท่าที่มองเห็นมันน่ากลัวมากๆครับ ผุกร่อนไปเยอะมากแบบว่า สังกระสีผุยังไงยังงั้นเลยทีเดียว เลยบอกให้วิศวกรช่วยกันดูอีกตาเผื่อตาผมมันไม่ดี ผลก็เหมือนกัน และสรุปว่าเราจะไม่ลงไปเด็ดขาด ถ้าลงไปก็ไม่ต้องปีนขึ้นแล้วครับ หามกันขึ้นขึ้นมาแทน ทำได้แค่นั้น กลับมาเขียนรายงานให้ผู้ใหญ่เขาไปว่ากันเอง ฯลฯ ประมาณนั้นครับ
          มาเมื่อไม่นานนี้ มีคนมาถามผมว่า มีตัวอย่างงานโมเดลให้ดูมั่งไหม ผมก็บอกไปตรงๆว่า มีเท่าที่เห็นในเวปนี้แหละครับ ทำมาหลายลำก็จริงแต่มีอันให้ไม่เสร็จสักลำ อ้างสารพัดเหตุไปเรื่อย ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ก็มันไม่เสร็จนี่ครับจะมานั่งโกหกกันทำไม ที่เสร็จไปก็มีแต่ก็ไม่มีรูปหรือหลักฐานอะไรมาบอกว่ามันเสร็จ ก็แค่นั้นเอง นอกจากฝีมือทางช่างแล้ว ต้องมีเวลา มีสถานที่ และมีเงินด้วยครับ มีคัตเตอร์อันเดียวมันทำไม่ได้หรอกครับ หรือแค่มีโต๊ะเล็กๆตัวนึงไว้นั่งทำโมเดลมันก็ไม่ได้อีกนั่นแหละหรือใครจะเถียงครับ ไม่มีเวลาอันนี้แน่ๆเลยจะไปทำได้ไง ไม่มีเงิน อันนี้ยิ่งหนัก วัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ ไม่มีใครบริจาคหรือไปเก็บเอาตามถังขยะนะครับ ใช้เงินทั้งนั้น จะมากจะน้อยก็ต้องใช้ ที่เหนืออื่นใดก็คือแรงจูงใจในการทำถ้าไม่มีหรือมีไม่พอก็จบกัน ก็เท่านั้นเองครับ ไม่ซับซ้อนเลยครับ
         หากโลกนี้ไม่มีคนที่เรายอมตายเพื่อเขาได้ โลกก็คงไร้สีสรรน่าดู แฮะๆ ผมไปลอกเขามาครับไม่มีปัญญาคิดอะไรอย่างนี้แน่ๆ เอามาจากซีรี่ย์จีนเรื่อง Joy Of Life เห็นแวปๆว่าเริ่มถ่ายทำภาคสองเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ผมก็หวังว่าจะได้ดูเรื่องนี้จนจบก่อนที่จะไม่อยู่แล้วก็คงจะดี ความหวังเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดบนโลกใบนี้แล้วครับ มาจากเรื่องเดียวกันนี่แหละครับ
        ขอจบเอาดื้อๆแบบนี้แหละครับ ราตรีสวัสดิ์ครับทุกท่าน ขอให้สุขภาพแข็งแรงกันทุกท่านครับ
23:52 น.

............................................................................................................................