เรือ คายัค 3

   เมื่อคืนดึกไปหน่อยไม่ได้ตรวจทาน ข้อความเลยหน้ากรธดาษหายไป
เยอะ วันนี้ก็เลยมาแก้ไขเรียบร้อยแล้วครับ ต้องขออภัยทุกท่านด้วยครับ
    14.20 น.
                  14 พฤศจิกายน 2565 12.35 น. สวัสดีครับทุกท่าน


               เตรียมทำแม่พิมพ์ประกบหรือแม่พิมพ์สองชิ้นล่าง-บน เวลาถอด
แบบออกมาก็จะได้เรือที่ประกอปกันอย่างสมบูรณ์ไม่ต้องมานั่งเล็งแล้วเล็ง
อีกว่าสองข้างมันตรงกันหรือยัง แต่ก็ยังต้องมาขัด แต่งตรงรอยต่อที่มัน
เกินออกมาแต่ถึงยังก็ยังดีกว่าเอาชิ้นงานสองชิ้นล่าง บน มาประกบกันเอง
ด้วยมือเราแน่ๆครับ มั่นใจกว่ากันเยอะ


         ลองปริ้นขาตั้งออกมาดูก็เป็นดังคาดคือ เครื่องมันปริ้นตัวหนังสือไม่
ครบครับ หายไปหลายตัว


              ก็ต้องกลับไปตั้งค่ากันใหม่แล้วก็สั่งปริ้นใหม่ครับ เสียเวลามากๆ
แต่ก็ต้องใจเย็นเข้าไว้ครับ ไม่งั้นเดี๋ยวได้ทุบทิ้งกันเท่านั้นเสียของเปล่าๆ
สำหรับมือใหม่ในการทำโมเดลอะไรก็ตาม เรื่องของการเกิดความผิด
พลาดถือเป็นเรื่อธรรมดามากครับและบางคนก็ไมาสามารถข้ามผ่านตรงนี้
ไปได้ก็จะเลิกไปเลย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามผมรับรองได้ว่าทุกท่านต้องเจอ

ปัญหาที่มันจะมาอย่างที่เราไม่ได้คิดว่ามันจะมีแน่นอนครับ ไม่มีอะไรได้มา
ง่ายๆแน่นอน ขาตั้งอันใหม่ปริ้นเสร็จแล้วตอนนี้กำลังปริ้น เนมเพลท หรือ
ป้าย อีกหนึ่งอันครับ ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า ถ้าไม่ก็ต้องไปว่ากันต่อพรุ่งนี้
แล้วครับ
      ระหว่างนี้ก็หาอะไรมาเล่าดีกว่า อ้อ การทำพิมพ์ประกบครั้งนี้ ผมไม่ได้
ใช้กระดาษตัดนะครับ แต่จะใช้ "ดินน้ำมัน"แทน

                           ที่เห็นสีส้มนั่นแหละครับ
    เพราะขนาดเรือไม่ได้ใหญ่โตหรือกว้างมากนัก ขนาดกำลังตั้งโชว์บน
ชั้นวางของหรือในตู้ได้ค่อนข้างไม่กินเนื้อที่เท่าไรครับ ที่สำคัญตกไม่แตก
ทนเชี้ยวทนเล็บแมวได้อย่างดีฮ่าๆๆ เพราะมันทำด้วยไฟเบอร์กลาส เอาเป็น
ว่าปาโดนหัวก็เลือดล่ะครับ
       คิดว่าจะทำออกมาสองแบบคือแบบเต็มลำพร้อมขาตั้งและอีกแบบก็
คือแบ่งครึ่งกลางลำตามแนวยาวแล้วก็ติดไว้ในกรอบรูปสำหรับแขวนติด
ผนังห้องจะัได้ไม่เปลืองที่ครับ 
     ส่วนเรื่องเล่าของวันนี้ก็คือ เมื่อวันก่อนจิ้มไปโดนเพลงฝรั่งเก่าๆเพลงนึง
ซึ่งคนรุ่นก่อน และหลังผมไม่นานคงจะรู้จักกันดีนั่นคือเพลง Sutter's Mill
ของ Dan Fugelberg ร้องไว้นานแล้วครับ ผมฟังครั้งแรกเท่าที่จำได้ก็เห็น
จะเป็นตอนที่อยู่บ้านท่านตา แต่เริ่มโตละน่าจะอยู่ปอเจ็ดหรือ ม.ศ.1มั้งครับ
สมัยผมเรียนอยู่ในพวก ม.ศ.รุ่นสุดท้าย ที่พอจบ ป.7แล้วก็ต้องมาเรียน
ม.ศ.1 ส่วนรุ่นน้องที่มันเรียน ป.6ก็ดันมาเรียนที่เดียวกันคือ ม.1 .......ไม่รู้
ไอ้คนไหนมันคิดหลักสูตรการเรียนบ้านเราขึ้นมา แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
มันใช้อะไรคิดแต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่อะไรที่อยู่ในหัวมันแน่ๆ พอจบ ม.ศ.3 ผมก็
ไปเรียน ปวช 1 ไอ้พวกที่จบ ม.3 ก็ได้เข้าเรียนในชั้น ปวช 1 เหมือนกัน...
ส่วนพวกที่เรียนสายสามัญ ก็ต่อ ม.ศ. 4-5 เอ็นทร้านเข้ามหาวิทยาลัย และ
พวก ม.4 ก็ต้องเรียนถึง ม.6 เพื่อไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนกัน ห่วย
แตกสิ้นดี สมัยก่อนพวกผมก็เลือกได้ครับ แต่เป็นการเลือกแบบ บังคับให้
เลือกไง มันน่าโมโหจริงๆ สอบตกก็ไม่ได้ เพราะไม่มีชั้นให้ซ้ำ ออกกลาง
คันเพราะเรียนไม่ได้ หรือไม่ได้เรียนก็ต้องไปเริ่ม ม.1 ใหม่ สี่สิบกว่าปีมา
แล้วครับ จริงๆก็ลืมไปแล้วด้วซ้ำ แต่เรื่องที่จะเล่ามันดันไปสะกิดต่อมเดือด
เข้าให้เลยต้องแวะไปทักทายมันสักหน่อย ก็ผ่านไปนานแล้วครับไม่ได้มี
ความหมายหรือความสำคัญอะไรเลยสำหรับผมในตอนนี้
       Sutter's Mill ของ Dan Fugelberg เวอร์ชั่นนี้มีคนแปลเนื้อเพลงเป็น
ซับไตเติลภาษาไทยประกอปมาให้ด้วย ผมที่แต่เดิมภาษาอังกฤษก็ไม่เอา
อ่าวอยู่แล้วก็เลยได้รู้เรื่องของเนื้อเพลงนี้ไปด้วย ใครอยากรู้ก็ตามไปได้ที่
               https://youtu.be/GwEQvg0f0Uc
       และเพลงนี้ก็ทำให้ผมนึกถึงเรื่องเก่าๆสมัยไปเรียน ปวช ที่จันทบุรี เมื่อ
ปี พ.ศ. 2524 ขึ้นมาได้อยู่เรื่องนึง นั่นก็คือเรื่อง "พลอย" เมืองจันฯ สมัยนั้
นวงการนี้ก็ยังเฟื่องฟูอยู่พอสมควรครับ มีทั้งตำนาน ตำไม่นานและนิทาน
ข้างกองไฟ ข้างวงเหล้า หลั่งไหลออกมาเข้าหูชาวบ้านอย่างเราๆท่านๆ
มากมาย พอที่จะทำให้บางคนเกิดความฮึกเหิม กล้าได้กล้าเสียเดินทางมา
ที่จันทบุรีมากมาย และในจำนวนคนที่มากมายเหล่านั้นก็ย่อมมีบางส่วน
ไม่ได้กลับออกไปเช่นกันครับ สำหรับผมในตอนนั้นยังเป็นละอ่อนอยู่เลย
ครับจาก กทม เพื่อมาเรียนที่นี่หลังจากถูกท่านตาส่งกลับจากชัยภูมิหลัง
จากจบ ม.ศ.2แล้ว ในข้อหา ดื้อและซนมากๆ....ก็ได้เข้ามาเรียน ม.ศ.3
เป็นเด็ก กทม ได้หนึ่งปี เกือบไปละถ้าหาโรงเรียนเข้าไม่ได่นี่โคตะระซวย
ของแท้เลยครับ พอจบ ม.ศ. 3 ก็ได้มาเรียนต่อ ปวช ที่จันทบุรีเพราะพี่ชาย
คนโตเป็นอาจารย์สอนช่างก่อสร้างและอีกคนก็เป็นนักเรียนเหมือนกันแต่
กำลังจะเรียน ปวส ต่อ ผมก็สอบเข้าไปเหมือนคนอื่นๆเขาเหมือนกัน ในยุค
นั้น คนที่เรียน ปวช จะเป็นพวกที่สอบเรียนต่อสายสามัญไม่ได้(เห็นเขาว่า
กันอย่างนั้นครับ) ก็เลยดูเหมือนไม่ค่อยมีคนมาสมัครเรียนที่นี่กันเท่าไร
และข้อสอบก็ไม่ได้ยากอะไรมากนัก ผมก็เลยสอบเข้าไปเรียนได้
       เมื่อมีเพื่อนก็มีการนัดไปเที่ยวกันมั่ง ไปบ้านเพื่อนคนนั้นทีคนนี้ที แล้ว
ก็มีบ้านเพื่อคนนึงอยู่นอกตัวเมืองไม่ไกล มันชวนไปบ้าน ก็ไปกันนั่งซ้อน
มอไซด์ไปกันหลายคน พอใกล้จะถึงก็สังเกตุเห็นว่า เพื่อนมันขับช้าลง
มากแล้วก็หลบหลุมกลมๆกว้างประมาณหกสิบเซ็นถึงหนึ่งเมตรหรือกว่านั้น
เล็กน้อยเป็นระยะ ถ้าเรียกตามภาษานิทานก็ต้องบอกว่า นับไม่ถ้วนเลยที
เดียวครับ พอถึงบ้านแล้วก็นั่งกินข้าวกินขนมตอนนั้นยังไม่มีใครกินเหล้า
เป็นสักคน อ่อนจริงๆ
     
             

            ปริ้นป้ายเสร็จแล้วครับหน้าตาก็ประมาณนี้ เมื่อประกอปเข้ากับขาตั้งก็จะได้แบบภาพข้างล่างครับ

    
      เอาภาพมาคั่นเวลาแปปนึงครับ มาเล่าต่อ.... ผมก็ถามเพื่อนมันว่าไอ้
หลุมที่เราหลบๆกันบนถนนนั่นมันหลุมอะไร ทำไมมันเยอะจังอะ มันก็ร้อง
อ๋อแล้วบอกว่า เป็นหลุมยุบ.......ยุบเพราะข้างใต้นั้นมีคนขุดอุโมงลอดผ่าน
ข้างใต้นั้น เพราะสองข้างทางของถนนเส้นนี้ที่ใกล้ๆจะถึงบ้านเพื่อนในสมัย
นั้น มันมี "เหมืองพลอย" อยู่เยอะมาก ผมก็เห็นเหมือนกันแต่ไม่รู้จักครับ
เห็นแต่กองดินแดง และหลุมมั่ง เป็นแอ่งมั่ง หรือบางที่เป็นเนินหน่อยก็จะ
เว้าๆแหว่งๆ เต็มไปหมด เพื่อนมันก็เล่าให้ฟังว่า ไอ้หลุมพวกนั้นอะนะ หนึ่ง
หลุมก็อาจจะหนึ่งศพก็ได้นะ.........เหตุเพราะมีผู้ฝ่าฝืนกฎหมายทำการขุด
ลอดใต้ถนนซึ่งเขามีกฎหมายห้ามอยู่แต่ก็นะ พลอยแดงเม็ดนึงนี่เปลี่ยนชี
วิตคนทั้งรอบครัวได้เลยทีเดียว มีนิทานอวดความฟู่ฝ้าอีกเยอะครับเช่นว่า
มีชาวเหมืองคนนึงเข้ามาในเมืองจันฯ อยากดูหนังมาก แต่โรงหนังปิดหมด
แล้วก็มันเที่ยงคืนแล้วนี่ครับ เขาเลยไปเคาะประตูเรียกคนในโรงหนังออก
มาบอกว่า จะเอาเท่าไรถ้าฉายหนังเรื่องนี้ให้เขาดู แล้วเขาก็ได้ดูหนังสม
ความอยากกันไป ฯ.....การทำเหมืองพลอยในเมืองจันฯมีอยู่ทั่วไปเกือบ
ทุกอำเภอครับ พอหลังมานี่เริ่มหาพลอยอยากแล้วก็เริ่มกินแดนเข้าไปใน
เขมรขึ้นเขาไปทาง อำเภอบ่อไร่ พอเข้าเขตเขมรไปแล้วก็ต้องจ่ายทั้งเขมร
แดง เขมรขาวล่ะครับ เพื่อนผมมันก็ไปมาหลังเรียนจบ เกือบตายกลับมา
เพราะป่วย ไปกันสามคน พอขุดได้เม็ดนึงก็ต้องซ่อนไว้ห้ามป่าวประกาศ
เด็ดขาดถ้ายังอยากใช้เงินมันเล่าว่าตอนขึ้นไปก็สาหัสละ มีแต่ป่ากับป่า
ห้ามเดินออกนอกทางที่เขมรเขากำหนดไว้ ไม่งั้นกลับบ้านไม่ครบแน่ๆ มัน
เล่าเหมือนที่เราเห็นในหนังเลยครับ จริงเท็จก็ขอยกให้เพื่อนมันละกัน
เพราะผมไม่ได้ไปด้วย มันบอกว่าจากชายแดนที่ อ.บ่อไร่ก็ต้องเดินเท้า
เข้าไป และก็ต้อเดินขึ้นเขาเป็นระยะ ทุกอย่างต้องเตรียมไปเองหมดข้าง
ในนั้นไม่มีขาย หลายคนไม่ได้กลับมาเพราะเป็นมาลาเลียตายมั่ง โดนฆ่า
ชิงพลอยมั่ง โดนกับระเบิดมั่ง ฯ เพื่อนผมมันเล่าว่าตอนที่มันกับเพื่อนขุด
ได้พลอยแดงมาหนึ่งเม็ด พวกมันก็ยังต้องขุดต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิด
ขึ้น ผ่านไปหลายวันจนกระทั่งมีคนนึงเริ่มป่วย พวกมันสามคนก็เลยต้อง
ทำทีเป็นหมดอาลัยตายอยากเก็บข้าวของและก่นด่าโชคชะตา ที่ไม่เข้า
ข้างเลย ไอ้คนที่ป่วยก็คือเพื่อนผมนั่นเองครับ มันไม่ได้เแกล้งป่วยแต่มัน
ป่วยจริงๆ จึงเป็นจังหวะอันดีที่จะกลับลงมา ระหว่างทางกลับเข้ามาก็ใช้เว
ลาเดินหลายวันอยู่ พอตกกลางคืนก็ทนไม่ไหว คือว่ามันเป็นเคล็ดที่คนรุ่น
ก่อนๆเขาเตือนมาครับ มันว่า ถ้าขุดได้พลอยแดงแล้วให้เก็บดีๆและอย่า
เอาออกมาดูจนกว่าจะถึงบ้าน แต่มันบอกว่าก็มันยังสงสัยว่าเป็นพลอยแดง
จริงป่าว ก็เลยพากันเอาออกมาดู ส่องไฟก็แล้ว ส่องแดดก็แล้ว ยังไงก็แดง
แน่ๆมันว่ายังไงก็รวย พอกลับเข้ามาฝั่งไทยได้มันก็รีบดิ่งไปที่พ่อค้าพลอย
ทันทีและผลที่ออกมาก็คือ พลอยที่เห็นๆกันว่ามีน้ำแดงเดือดนั้น กลับกลาย
เป็นสีชมพูเข้มๆแทน..........ลงทุนไปคนละหมื่นกว่าบาท ขายพลอยได้กำ
ไรมานิดหน่อยไม่กี่หมื่น แบ่งกันแล้ว ถือว่าเหนื่อยเปล่ากับเวลาและแรงที่
ลงไปและเพื่อนผมก็เข้าโรงพยาบาลอยู่หลายวันหมดไปหลายตังค์สรุป
ขาดทุนอยู่คนเดียวแถมเกือบตายอีกต่างหาก
       ที่ตำบล บ่อเวฬ อำเภอขลุงผมก็ได้มีโอกาสเข้าไปก็ไปกับเพื่อนคนที่
มันไปเขมรนั่นล่ะครับ ตอนนั้นมันเข้าไปทำเคเบิลทีวีหรืออะไสักอย่างประ
มาณนั้น มันชวนมาผมาก็ลางานไปลงไปเที่ยวกับมันนัดเจอกันที่บ้านใน
เมืองจันฯ พร้อมแล้วก็ไปกันด้วย ยามาห้าเมท 80 ซีซี สองคนซ้อนรถกัน
ไปผมเป็นคนขับพออกนอกเมืองสักพัก หมาเจ้ากรรม ผมเห็นแล้วมันวิ่ง
ไล่กัดกันเองอยู่ข้างทาง พอผมผ่านไปถึงมันก็วิ่งขนานรถมาแล้วอยู่ๆก็ดัน
วิ่งตัดหน้ารถผมซะงั้น จะเหลืออะไรล่ะครับ ทั้งสองคนกลิ้งเป็นลูกขนุน
อยู่บนถนนเรียบร้อย ลุกขึ้นมานั่งได้ หมาไปไหนแล้วไม่รู้ รู้แต่หัวเข่ากับ
แขนผมแดงเถือก กางเกงยีนส์หัวเข่าขาดเห็นหนังแดงเลือดซิบๆ เพื่อน
ผมก็ไม่น้อยกว่ากันเท่าไร งานนี้ไม่มีใครเหนียวครับเลือดสาดทั้งคู่ 5555
     พอเลี้ยวแยกจากถนนใหญ่ ก็กลายเป็นถนนลูกรัง ยิ่งลึกเข้าไปความ
เป็นถนนยิ่งน้อยลงทุกที จนกลายเป็นร่องโคลนมากกว่าเป็นถนนแล้วครับ
ในยุคนั้นมีแค่นี้ก็ดีถมถึดแล้วครับ ไม่มีรถสวนมาหรือแซงไปซักคัน เจ็บ
แผลก็เจ็บ ยังเลอะโคลนกันอีก ทั้งล้มจมโคลน ทั้งเข็น กูมาทำไมที่นี่วะเนี่ย
ก็ได้แต่นึกอยู่ในใจ ระยะทางก็ห่างจากตัวเมืองจันฯไม่กี่สิบโลเองทำไมมัน
เละเทะอย่างนี้ เหมือนเล่นเกมส์ผ่านด่านเลยครับ มีทุกอย่างที่คุณนึกได้ว่า
จะมีมาอยู่บนถนนเส้นนี้ ต้นไม้ล้ม กิ่งพาดมาขวางทางก็มี น้ำท่วมอันนี้ไม่
มีแต่มีโคลนลึกเกือบครึ่งล้อรถมอไซด์ หลุมที่มองไม่เห็น ก้อนหินก้อนใหญ่
โอยสารพัดครับและที่พีคที่สุดคือเมื่อมาถึง "ทางเข้า" ตำบลบ่อเวฬก็คือ
มีร่องน้ำหรือลำห้วยเล็กๆน้ำก็เยอะพอดูแต่ผมจำไม่ได้ว่ามีสะพานหรือเป็น
แค่ท่อนไม้วางพาดเอาไว้ และหลังจากข้ามร่องนี้ไปได้แล้วก็จะต้องขึ้นเนิน
ที่ชันมากและเป็นเนินที่เป็นถนนลูกรังสีแดงๆแถมยังเปียกน้ำฝนเป็นโคลน
ลื่นๆอีกต่างหาก.............เข็นอย่างเดียวครับถ้ายังไม่อยากตาย ฮ่าๆ
       บ่อเวฬก็เป็นพื้นที่หนึ่งที่มีการทำเหมืองพลอยอยู่ทั่วไป สิ่งที่ผมเห็น
กับตาตัวเองก็คือ โรงเรียนของที่นี่ตั้งอยู่บน "แท่นดินลูกรัง" ทั้งหลังครับ
และแท่นนี้มองด้วยตาแล้วน่าจะสูงไม่ต่ำกว่าสองเมตร!!!!!!!!!!!! บริเวณ
โดยรอบถูกขุดเอาดินออกหมดจนหาพลอยไม่ได้แล้วจึงไปขุดที่อื่นกันต่อ
ไปครับ และที่เห็นอีกอย่างคือเกือบทุกบ้านที่ผ่านไปเห็นก็มีการขุด ขุด
และขุดกันอย่างที่ว่าเหลือแต่เสาหรือพื้นบ้านที่ไม่ได้ขุดออกไปเท่านั้น นั่น
คือสิ่งที่ผมเห็นมากับตาตัวเองเมื่อเกือบสี่สิบปีมาแล้ว ผมเคยไปแค่ครั้ง
เดียวครับ ความจริงถ้าไม่ขับรถชนหมาจนเจ็บตัวแล้ว เส้นทางนี้เป็นเส้น
ทางที่สวยงามมากๆ ผมก็จำไม่ได้แล้วว่ามันเป็นยังไง แต่ในความรู้สึกก็คือ
มันเป็นเส้นทางที่งดงามจริงๆครับ ปัจจุบันภาพของตำบลนี้ที่ผมเคยเห็น
คงเปลี่ยนไปเยอะแล้วแน่ๆ มีเรื่องเล่ากันอีกอย่างว่า สมัยก่อน ตอนกลาง
คืนลงไปทำธุระหนักเบาหลังบ้านถือตะเกียงไปด้วยตอนนั่งอยูสายตาก็
มองตามแสงไฟไปเรื่อยแล้วก็ไปเห็นแสงไฟไปกระทบกับอะไรบางอย่าง
แวปวับแวววาว พอเช้ามาก็เดินไปหาอีกที่ก็ไปเจอพลอย อยู่กลาดเกลื่อน
ตามหน้าดิน ไม่ต้องเสียแรงขุดแค่เดินเอาไม้คุ้ยๆเขี่ยก็เจอพลอยสารพัด
ชนิดอยู่หลังบ้านนั่นเอง มันก็เป็นเพียงเรื่องเล่าที่หลายท่านคงเคยผ่านหู
มาบ้าง พอหลังๆมานี่เริ่มมีคนหัวหมอละจะขายที่ดิน ก็เลยเอาเศษพลอย
เล็กๆไปดีดทิ้งไว้ในที่ตัวเอง แล้วทำทีว่าไปขุดเจอพลอยในที่ดินของตัวเอง
แปปเดียวที่เเถวนั้นราคาพุ่งพรวดๆ 55555555555
       คนอย่าง จอห์น ซัตเตอร์ มีอยู่ทุกที่ทัวโลกครับ เรื่องบางเรื่องปล่อย
ให้มันผ่านไปก็ได้ครับ ไม่ต้องไปรื้อฟื้นมันขึ้นมา เพราะมันผ่านไปแล้วแก้
ไขอะไรไม่ได้แล้ว ของบางอย่างก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละครับดีที่สุด
แล้วอย่าไปหยิบมันขึ้นมาถ้าไม่มั่นใจว่าจะควบคุมมันได้ ผมก็นึกภาพไม่
ออกเหมือนกันถ้ามีใครมาสอนวิชาหายตัวได้แล้วดันทำได้จริงๆนี่โลกเรา
คงวุ่นวายยิ่งกว่านี้อีกร้อยเท่าพันทวีแน่ๆ
       ตีสามครึ่งพอดี ขอให้ทุกท่านนอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิฺครับทุกท่าน
     3.30 น.