หลงป่า หลังวัด..........
4 ปีที่ผ่านมา
27 ม.ค. 2564 1.09 น. .....บอกเดี๋ยวมา หายไปห้าวัน...ฮิ้ววววว นึกออกแล้วครับ วันนี้จะพาขึ้นภูเขาเข้าป่า แต่ไม่เผากระท่อมนะครับ
ย้อนเวลากลับไปเมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว.....เร็วจังแฮะ เหมือนว่าจะผ่านมาไม่นานนี้เองครับ เวลาไม่เคยหยุดรอผู้ใดไม่ว่าจะยิ่งใหญ่สักเพียงใดก็ตาม สมัยนั้นผมอายุยี่สิบต้นๆ ร่างกายฟิตแป๊ะ เพราะเป็นนักกีฬา ทุกส่วนของร่างกายมีแต่กระดูกและกล้ามเนื้อล้วนๆ หาไขมันไม่เจอเลย ดูออกจะผอมไปด้วยซ้ำ ผิดกับตอนนี้เหมือนฟ้ากับเหววววว.......
วันนั้นเป็นวันหยุดอะไรสักอย่างน่าจะใกล้ๆสิ้นปีเพราะหยุดหลายวัน แต่ไม่ใช่ส่งท้ายปีเก่าแน่นอน เพราะต้องกลับไปทำงานในอีกไม่กี่วัน เริ่มเมื่อตอนเช้ามากๆ มาที่หมอชิตก็ตรงที่เป็นสถานีรถไฟฟ้าในปัจจุบันนี้แหละครับ
ภาพนี้มาจาก: https://it-it.facebook.com/papboran/posts/
ภาพนี้มาจาก:https://www.blockdit.com/posts/
หน้าตาหมอชิตตอนนั้นก็ประมาณภาพด้านบนครับ ผมามาที่นี่เพื่อจะนั่งรถกลับบ้านท่านยาย(ความจริงก็บ้านท่านตาเพราะยังอยู่ แต่ปัจจุบันทั้งสองท่านไปกันหมดแล้วครับ) กลับไปหาความทรงจำเก่าๆที่ผ่านมาสมัยยังเป็นเด็กที่มาเรียนอยู่ที่นี่ถึงห้าปี ดังที่ได้เคยกล่าวไว้ในบทความเก่าๆเมื่อปีก่อน จำได่ว่าวันนั้นตั้งใจจะตลอนทัวร์ครับ คือระหว่างทางจาก กทม ถึง อ.จัตุรัส จ.ชัยภูมิ มันมีสถานที่น่าเที่ยวน่าแวะมากเหลือเกิน เล็งไว้ตั้งแต่ตอนเด็กๆละ ได้แต่นั่งรถโดยสารผ่านไป ผ่านมา นึกในใจทำไม พวกผู้ใหญ่เขาไม่แวะเที่ยวกันมั่งนะ มันเป็นอะไรที่ติดอยู่ในใจนานมาก พอโตมาทำงานหาเงินได้เองละ ที่นี้แหละ....5555555555
รถโดยสารเส้นทางนี้ในตอนนั้นมีอยู่สามประเภทคือ รถแอร์คันนี้วิ่งยาวจอดเฉพาะสถานีขนส่ง รถด่วน99นี่ก็เหมือนกันและในบางครั้งดูเหมือนว่าจะเร็วกว่ารถแอร์ด้วยซ้ำ แล้วก็รถหวานเย็นชื่อก็บอกแล้ว จอดทุกที่ที่มีคนโบก เข้าทุกสถานีขนส่งที่ผ่าน แล้วก็จอดทุกที่ที่มีคนลง.....ไอ้คันสุดท้ายนี่แหละครับที่ผมเลือก เพราะการเดินทางคราวนี้ไม่ต้องการความเร็ว หน้าตาก็อย่างในภาพที่สองครับ โอเพ่นแอร์ แถมสมัยนั้นสูบบุหรี่บนรถได้ด้วย แต่ตอนนั้นผมยังไม่สูบบุหรี่....เสียดายเหมือน อิอิ(อย่าด่าผมนา)
ทริปนี้มีเป้าหมายที่หลวงพ่อโต วัดกลางดง อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา เพราะเห็นมาตั้งครั้งแรกที่แม่พานั่งรถไปส่งที่บ้านท่านยาย.....สีขาวเด่น เป็นสง่าา สมส่วน สวยงามมาก ประดิษฐานอยู่บนภูเขาเขียวขจี เป็นที่สดุดตาแก่ผูพบเห็น ผมว่าชาวอีสานทุกคนต้องเคยเห็นท่านมาแล้วทั้งนั้น แต่จะมีสักกี่คนที่ได้เข้าไปนมัสการท่านถึงที่วัด
รถออกจากหมอชิตยังไม่ทันหกโมงเช้า อากาศดีมาก วิ่งเอื่อยๆไปบนถนนวิภาวีฯ ฟ้ายังไม่สว่าง ผู้โดยสารก็ไม่เต็มรถ นั่งแบสบายๆ ผมมีกระเป๋าสะพายติดตัวไปหนึ่งใบ มีเสื้อผ้าไปสองชุด แล้วก็อะไรไม่รู้เหมือนกันเล็กๆน้อยๆ ชุดที่ใส่ก็กางวอมร์สีไข่ไก่ เสื้อยืดคอปกธรรมดา ถึงสระบุรีก็แวะเข้าไป บขส. พอได้เวลา(นานพอควร)รถก็ออกเดินทางต่อ ผ่านแก่งคอย มวกเหล็ก พอขึ้นเนินสูงยาวๆก็เตรียมตัวลงที่กลางดง สมัยก่อนนั้น ที่ กลางดงจะเป็นจุดพักรถโดยสารของ บขส เพื่อกินข้าว เข้าห้องน้ำ ฯ ประมาณ ยี่สิบนาที ทั้งไปและกลับจากแดนอีสาน ผมก็ลงที่นี่ แวะกินข้าวเช้า ยังไม่แปดโมงเลยครับ ผมไม่มีนาฬิกาแต่ที่รู้ก็เพราะว่ายังไม่ได้ยินเสียงเพลงชาติ.......ถนนสมัยนั้นยังไม่กว้างขวางและมีเกาะกลางถนนเหมือนตอนนี้ รถก็ยังไม่มาก ข้ามไปมาได้ค่อนข้างสะดวก แต่ก็ต้องระวังอยู่ดี หลังจากเติมอาหารใส่ท้องจนอิ่มก็ เดินครับ เดินเลยมาหน่อยประมาณกิโลนึงเห็นจะได้ ก็มาถึงทางเข้าวัดกลางดง(ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักชื่อจริงของวัดนี้ และพระพุทธรูปสีขาวองค์ใหญ่ๆที่อยู่บนภูเขาผมก็เรียกท่านว่า หลวงพ่อโต เพราะจากขนาดที่ใหญ่โตนั่นเอง แต่คนแถวนั้นเรียกว่า หลวฃพ่อขาว เพราะท่านมีสีขาวสว่างสดใสตัดกับพื้นหลังที่เป็นสีเขียวเข้มของป่าบนภูเขา)
ภาพด้านล่างตั้งแต่ตอนนี้ไปได้มาจาก : Google Eath
รถที่มาจาก กทม หรือสระบุรี จะจอดอยู่ฝั่งโน้นครับ เดินข้ามถนนมาก็จะมาเจอทางเข้าอยู่ฝั่งนี้ครับ
นี่คือทางเข้าไปวัดกลางดงหรือ "วัดเทพพิทักษ์ปุณณาราม" จากตรงนี้เดินเข้าไปประมาณ 2.5 กิโลเมตร ครับ ตามเส้นสีเหลืองในรูปด้านล่าง
ดูจากภาพวิวบนแล้วมันดูแห้งแล้งชอบกล แต่พอเข้าเขตภูเขาก็จะมีสีเขียวเข้มอย่างชัดเจนครับ
เดินเข้ามาถึงบรเวณวัดผ่านซุ้มประตูเข้ามา ก็จะมีที่จอดรถเป็นลานกว้างด้านขวามือ และมีแม่ค้า พ่อค้า นำผลไม้ท้องถิ่น เช่น น้อยหน่า ฝรั่ง ฯ ใส่ชะลอมมั่ง กระจาดมั่ง มานั่งขายอยู่หลายเจ้า และจะมองเห็นหลวงพ่อขาวได้อย่างชัดเจน
ที่เล่ามาทั้งหมดนั้นมันก็คือการมาเที่ยวตามปรกติที่คนทั่วๆไปเขาทำกันนะครับ...อิอิ
ใช้เวลาเดินไม่นาน ไม่น่าเบื่อ เพราะยังเช้าอยู่มาก อากาศสดชื่นจริงๆ แต่บางช่วงก็ผ่านฟามร์หมู แต่เขากันกลิ่นดีมาก ไม่ได้กลิ่นเลย ผ่านโรงเรียนอยู่ขวามือก่อนถึงประตูวัด มีถนนตัดผ่าน ขนานไปกับภูเขาอยู่เส้นนึง พอเข้าเขตวัดถนนก็เริ่มทำมุมเพิ่มขึ้นแต่ไม่ถึงกับชันมาก แล้วก็จะมาเจอกับลานจอดรถ แม่ค้าฯดังที่กล่าวไว้ อ้อ ห้องน้ำที่นี่ในตอนนั้นก็ไม่ธรรมดานะครับ มีเยอะมากสะอาดมากๆด้วย
ในตอนนั้นก็มีคนเข้ามาเที่ยวชมกันบ้างแล้วครับ
ภาพด้านล่างมาจาก:http://www.dhammathai.org/watthai/northeast/
อารมณ์ก็ประมาณภาพนี้เลยครับ เห็นประตูวัดอยู่ไม่ไกล
วีดีโอด้านล่างเป็นทางเดินภายในวัดหลังจากเข้ามาทางประตูครับ
ได้มาจาก:https://www.seemamongkol.go.th
เดิยเลยมาอีกหน่อยก็จะเป็นลานกว้างยกระดับขึ้นไปหน่อย เป็นที่ประดิษย์ฐานหลวงพ่อขาวจำลอง และถัดไปด้านหลังท่าน ก็จะเป็นใดหน้ากว้างมากหลายสิบเมตร ขึ้นไปอีกหลายสิบหรืออาจจะเป็นร้อยขั้นก็ได้ผมไม่ได้นับครับ
ภาพด้านล่างมาจาก:https://www.seemamongkol.go.th
จากภาพจะเห็นหลวงพ่อขาวจำลอง ถัดไปก็จะเป็นบันใดหน้ากว้างขึ้นไปช่วงหนึ่ง แล้วก็เป็นชานพักกว้างใหญ่ ไปจนถึงบันใดทางขึันหลัก สุดปลายบันใดที่เห็นอยู่ด้านบน จะมีบันใดแยกไป ซ้าย-ขวา กว้างประมาณสองเมตรเห็นจะได้ครับ บันใดทั้งสองด้านที่แยกกันนี้จะไปสุดที่แท่นประดิษย์ฐานของหลวงพ่อขวาที่ค้านบนสุดครับ ระหว่างทางก็จะมีศาลาแยกไว้ข้างทางไว้ให้นั่งพักเหนื่อย
แนะน้ำให้ไปที่นี่ครับ ชัดเจนมากจนถึงด้านบน:https://pantip.com/topic/32456974
ทั้งสองภาพด้านบนผมถ่ายด้วยกล้อง แคนนอน EOS 550 เลนท์ เทเลฯ200x700 mm. ถ้าจำไม่ผิด หลายปีแล้วครับ
ผมก็เดินขึ้นบันใดไปกับอีกหลายคนที่เขามาเที่ยวกันจนถึงข้างบนสุด เป็นลานกว้างยาวพอประมาณ ได้กราบหลวงพ่อขาวสมใจ เล็งมาตั้งแต่เด็กละสมหวังซะที ข้างบนนั้นอากาศก็ดี หันกลับมามองไปที่ถนนมิตรภาพมองเห็นได้สุดสายตา เห็นทางรถไฟ ฯลฯ เป็นอะไรที่ตื่นตาตื่นใจมาก สำหรับผมที่ไม่เคยขึ้นภูเขาที่ไหนมาก่อน
อันว่านักท่องเที่ยวก็คือ ผู้คนที่ไปเที่ยวตามที่ต่างๆ ทั้งที่รู้จักคุ้นเคยและที่ ที่ไม่เคยรู้จักไม่เคยไป แค่เคยได้ยิน หรือเห็นในรูปสวยๆก็อยากจะไปใจแทบขาด หรืออย่างผมที่อยากมาที่นี่ ที่วัดนี้ เพื่อขึ้นมากราบหลวงพ่อขาว เพราะแค่เคยเห็นตอนนั่งรถผ่านมาตั้งแต่เป็นเด็กชาย โดยไม่ได้รู้ประวัติอะไรเลยเกี่ยวกับสถานที่นี้ แค่อยากมาและก็ได้มาถึงแล้ว ทั้งสุขใจ อิ่มใจและภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างยิ่ง ขนะที่อยู่บนนั้นก็มีคนขึ้นๆลงๆอยู่บ้างแต่ไม่มาก แต่ก็มีคนกลุ่มหนึ่ง อายุในตอนนั้นก็พอๆกับผมคือ ยี่สิบต้นๆ ไม่อ่อน แก่กันมากนัก ประมาณสี่-ห้าคนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ยืนจับกลุ้มคุยกันถึงเรื่อง กุฎิของหลวงพ่อ..... ที่อยู่ด้านหลังองค์หลวงพ่อขาว พอผมได้ยินก็หูผึ่งซิครับ ก็เลยแถๆๆๆๆเข้าไปขอยืนฟังด้วย พอทุกคนเห็นผมเข้ามาก็ยิ้มๆ ผมก็บอกไปตรงๆว่าสนใจครับ กุฎิหลวงพ่อที่อยู่ด้านหลัง เขาก็อธิบายให่ฟังว่า พวกเขามาที่นี่ตั้งแต่ตอนก่อสร้างองหลวงพ่อขาวแล้ว (แสดงว่าอายุมากกว่าผมบานเลย) เขาได้ร่วมทำบุญโดยการช่วยออกแรง ขนวัสดุต่างๆขึ้นมาบนนี้ และด้านหลังมีทางเดินขึ้นเนินเขาทีละนิด เขาไปในป่าบนภูเขา ซึ่งก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไร และตอนนี้เขากำลังคุยกันว่าจะขึ้นไปบนนั้นอีกครั้ง เผื่อเจอหลวงพ่อ....(ผมจำชื่อท่านไม่ได้ครับ) ผมก็เอาสิครับ ขอไปด้วยคน.......
หันหน้าเข้าหาองค์หลวงพ่อขาว ที่ระเบียงด้านหลังซ้าย ผมเอากระเป๋าสะพายซุกไว้ที่ซอกใต้ฐานองค์พระ แล้วก็เอาของออกมาสองอย่าง คือตวานลงไปในกระเป๋าสะพายก็มี แป๊ปซี่กระป๋องหนึ่งละ อ้าวมีคัตเตอร์อีกอันเอาติดมาด้วย แล้วก็ ปีนข้ามระเบียงมุมซ้ายสุดตามพวกเขาไปอย่างง่ายๆซะงั้น.....
มันเป็นทางที่มีพอมจะมีคนเดินอยู่บ้างเพราะรอยหญ้าและวัชพืชที่หายเป็นชองทางยาว ก็เดินไป ไต่บ้างเดินบ้างเพราะทางเดินชัดเจนพอสมควร ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ทิศทางแล้ว ว่าเหนือ ใต้ ออก ตก อยู่ทางไหน เพราะมีแต่ต้นไม้บังไปหมด แต่ไม่มืด เพราะยังเช้าอยู่ ไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงยัง กระท่อม หรือกุฎิหลังเล็กๆ บริเวณโดยรอบสะอาดสอ้าน มีโอ่งน้ำเล็กๆวางอยู่หน้ากุฎิ ปรากฎว่า หลวงพ่อท่านไม่อยู่ ก็เลยนั่งพัก นั่งเล่นกันอยู่สักพัก คนกลุ่มนั้นก็บอกมาว่าเขาจะกลับกันแล้ว ผมก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวผมตามไป ขอนั่งเล่นอยู่ที่สักพัก.......แล้วพวกเขาก็กลับกันลงไปข้างล่าง
ก็เหลือแค่ผมคนเดียว เงียบจริงๆ มีแต่เสียงใบไม้ต้องลมเบาๆเท่านั้น อากาศก็ไม่ร้อน ผมนั่งจิบแป๊ปซี่อุ่นๆอยู่คนเดียวแบบเพลินๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ตอนนั้นมัน "ฟิล" มากๆครับ ต่อมาด้วยอะไรบางอย่างทำให้เกิดความคิดว่า ถ้าเดินต่อไปอีกจะมีอะไรอีกนะ ไวเท่าความคิด ผมลุกขึ้นแล้วก็เดินเลยกุฎิไปอีกประมาณสามสิบเมตร ก็มาหยุดยืนอยู่บนหินก้อนหนึ่งข้างหน้าเป็นเหมือนผาเล็กๆไม่สูงเท่าไรประมาณ สี่ถึงห้าเมตร มองเลยออกไปก็เห็นเป็น......ทุ่งนาเขียวขจีเลยครับ......ว้า เดินขึ้นเขามาตั้งไกลดันมาเจอทุ่งนาอีกละ ได้ไงฟะ........นั่นล่ะครับความบันเทิงของผมก็ได้เริ่มต้นขึ้นนับตั้งแต่ตอนนั้นนั่นเอง 5555555
จากจุดที่ยืนอยู่ผมก็หาทางลงมาจากหินก้อนนั้นไปยังทุ่งนาเบื้องล่าง ก็ไม่ลำบากอะไรครับเหยีบตรงนั้นทีตรงโน้นทีแป๊แเดียว ก็ลงมายืนอยู่ข้างล่างแล้ว เดินไปดูไอ้ที่เห็นเป็นทุ่งนาเขียวขจีอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลนัก.......ปรากฎว่ามันไม่ใช่ทุ่งนาและมันไม่ใช่ต้นข้าวครับ มันหญ้าชนิดนึงเหมือนหญ้าแฝก แต่สีมันเหมือนต้นข้าวมากจริงๆ กอมันก็ไม่สูง พอๆกับกอต้นข้าวเลย แต่มันคือ "ต้นหญ้า" ครับ!!!!!!!!!!!!!!!! อ้าวงั้นรออะไรล่ะท่าน กลับสิครับ หันหลังเดินกลับมาก็เห็น หินก้อนเดิม แต่ แหมมันก็สูงนะ เดินอ้อมมาทางซ้ายหาทางชึ้นสบายๆดีกว่า ยังไงกุฎิหลวงพ่อท่านก็อยู่แค่นี้เอง สบายๆ.........
เดินมาทางซ้ายเรื่อยๆ ก็ยังไม่มีที่ขึ้น เดินไปเดินมาอ้าวเฮ้ย ข้าพเจ้าอยู่ตรงไหนแล้ววะเนี่ย !!!!!!!!!!!! หันกลับไปมองทางเดิม อ่าวอีกแล้ว แล้วตูเดินมาจากทางไหนว่ะเนี่ย เฮ้ย ไม่ใช่ละ มือซ้ายถือกระป๋องแป๊ปซี่ มือขวาถือคัตเตอร์ ก็ไม่รู้มันขึ้นมาอยู่ในมือตอนไหน หันไปรอบๆตัว ทุ่งข้าวหรือทุ่งหญ้าก็มองไม่เห็นละ ฉ ฉิ่งละมึง.......ซ่าดีนัก ทีนี้เป็นไงล่ะ ทิศทางที่เดินมาผมเที่ยบกับหินก้อนที่ไต่ลงมาแล้วหันหน้ากลับ เดินมาทางซ้ายของหินก้อนนั้นตลอด แต่มันไม่ได้เดินเป็นเส้นตรง เพราะมันมีต้นไม้ พุ่มไม้รกไปหมด แต่ก็รู้ว่ามาทางซ้ายของหินก้อนนั้นแน่ๆ ดังนั้นคิดได้อย่างเดียวในตอนนั้นก็คือ เดินไปเรื่อยโดยมองทางขวามือเอาไว้มีช่องมีทางเมื่อไหร่ก็แหวกเข้าไปอย่างไม่รีรออะไแล้วครับ เดินมั่ง คลานมั่ง ดีที่ใส่รองเท้าผ้าใบนันยางมากะจะเอาไปเล่นบาสฯที่บ้านยายด้วย ถ้าเป็นรองเท้าแตะนี่ มีเท้าแหกแน่นอน เดินมาไม่นาน ใบคัตเตอร์ก็หัก เหลือโผล่มาแต่สี่มิลลิเมตร ก็ช่องบนใบมีดเวลาไม่คมเราก็หักมันออกอะครับ เหลือช่องเดียวโผล่มา กลับทำให้ตัดอะไรได้ดีกว่าใบยาวๆซะอีก ก็ทั้งเดิน ทั้งคลานอยู่อย่างนั้น กระป๋องแป๊ปซี่เปล่าหมดไปนานแล้วยังไม่กล้าทิ้งเลยครับ เดินไปก็บีบไป ให้มันมีเสียงกร๊อบเเกรบเป็นเพื่อน จนคลานเขามาหยุดนั่งกับพื้นดินเกลี้ยงๆ ใต้ต้นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนต้นไผ่ แต่ไม่น่าจะใช่ เพราะมันไม่ได้ขึ้นเป็นกอ มันขึ้นเป็นต้นตรงๆเหมือนต้นไผ่แต่มันอยู่ห่างกันมาก ใบมันคลุมต่ำลงมาจนต้องคลานเช้ามานั่งครับ เหนื่อย ร้อน และ "กลัวมากๆ" ไม่หิวน้ำ ไม่หิวอะไรเลย กลัวมาก เพราะรู้ตัวว่า "หลงป่า" ซะแล้ว ป่าใกล้ๆถนนมิตรภาพ หลังวัดนี่แหละครับ รอบๆตัวเงียบไปหมด ไม่มีลม ใบไม่ไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว ยังดีที่แค่คลึ้มๆเพราะใบไม้หนาทึบบังแดดไว้ ไม่มืดตึ๊ดตื๋อเหมือนตอนกลางคืน ณ เวลานั้นคิดอะไรไม่ออกแล้วครับ นั่งอยู่สักพัก ก็พนมมือ ตะโกนออกมาสุดเสียง..." หลวงพ่อครับ ช่วยผมด้วยคราบบบบบบบ" สิ้นเสียงที่ตะโกนออกไป ทุกอย่างรอบๆตัวก็เงียบกริบลงเหมือนเดิม ลานดินตรงที่ผมนั่งพักอยู่นั้นมีแต่ดินสีดำๆจริง ไม่มีหญ้าหรือต้นไม่เล็กๆน้อยๆขึ้นเลยแม้แต่ต้นเดียว จะไปต่อทางขวาตัดเข้าไปก็ไม่ไหว เพราะมัยทึบขึ้นทุกที เลยต้องคลานถอยออกมา จนยืนได้ แล้วก็เดินอ้อมกลุ่มไม้นั้นไปโดยเกาะด้านขวาตลอด จะหลบอะไรไปทางซ้ายยังไง สักพักก็ต้องหาทางวกตัดมาทางขวาให้ได้ เป็นอย่างนี้อยู่นานมาก ขึ้นๆลง เดินๆ คลานๆ อยู่อย่างนั้น ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยบ่ายแล้วน่าจะประมาณ บ่ายสอง ยังดีที่โดนแดดมั่ง มานั่งพักอยู่ตีนเนินลูกนึง บีบกระป๋องแป๊ปซี่ไปพลาง ตรงนั้นก็ยังพอมีลมพัดเอื่อยๆมาบ้างพอให้หายร้อน สักพักก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างแว่วๆมาตามลม.......เสียงนั้นดังขาดๆ หายๆ มันเหมือนเสียงจากเครื่องขยายเสียง ขายอะไรสักอย่าง อะฮ้า รออะไรอีกล่ะครับ รีบลุกขึ้น ตะกายขึ้นเนินเตี้ยๆนั้นทันที พอไปถึงยอดเนินก็ยังไม่เห็นอะไรเพราะมีอีกเนินนึงขวางอยู่ข้างหน้าค่อนข้างสูง เอาวะ ตะกายมันขึ้นไปอีก จนถึงยอด และแล้วเสียงที่ได้ยินมาก็ดังชัดเจนมาก "น้ำปลาครับน้ำปลาแท้ รสดี ฯลฯ........" มองลงไปเบื้องล่างไกลลิบๆ เห็นถนนมิตรภาพชัดเจน น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว รอดแล้วตู...........ผมไม่เคยได้ยินเสียงอะไรไพเราะเท่ากับเสียงรถเร่ขายน้ำปลาในวันนั้นอีกเลย....555555555 หยุดนั่งพักมองถนนมิตรภาพและรถคันเท่ามด วิ่งไปมาอยู่ตรงนั้นจนน้ำตาแห้ง เมื่อกำหนดทิศได้แน่นอนแล้วว่าจะต้องดิ่งไปทางไหน ก็เริ่ออกตัวล่ะครับ ไม่สนละว่าทางทีไปจะเป็นพุ่มไม้ จะเป็นร่องเป็นเนิน ลุยมันไปข้างหน้าอย่างเดียว ป่าช่วงนี้ก็ไม่ทึบนัก เดี๋ยวปีน เดี๋ยวคลาน อยู่อย่านั้น จนพื้นเริ่มเทลาดไปข้างหน้า ก็ลุยกันไป โชคดีอีกอย่างคือไม่เจอพุ่มไม้ที่เป็นหนามเลยแปลกจริงๆ ป่านี้ไม่มีไม้ที่เป็นหนามเลยตั้งแต่ลุยมา ใช้คัตเตอร์ใบกุดๆนี่แหละครับ ตัดแหวกไปเรื่อย จนมาเห็นข่องว่างมองลอดออกไปเห็นถนน เห็น สวนผลไม้อยู่ลิบๆอย่างชัดเจน เริ่มได้ยินเสียงรถ เสียงมอร์ไซด์มั่งแล้ว ก็ค่อยๆไถลตัวตามพื้นลาดลงไป ....โหวๆๆๆๆๆ จับต้นไม้ต้นเล็กๆไว้แน่น เหงื่อออกเต็มหน้าเต็มตัว !!!!!!!! ไม่ใช่แค่ร้อนอย่างเดียวครับ "หน้าผา" ครับ ใช่แล้วครับผมมาโผล่ตรงหน้าผาที่มองมาจากถนนมิตรภาพ เห็นเป็นหน้าผาสีขาวๆนั่นแหละครับ มือสั่นขาสั่นไปหมด เกือบไปแล้วตู รอดจากหลงป่าแต่จะมาตกหน้าผาตายใกล้ๆกับถนนมิตรภาพ ถ้าหล่นลงไปก็ไม่มีใครเห็นแน่นอน กลายเป็นคนสาบศูนย์ เละเป็นซากศพเน่าๆอยู่ใต้หน้าผานั่นเอง..........
มาถึงตอนนี้มีภาพมุมสูงจาก Google Eath ประกอบแล้วครับ แต่ระหว่างทางที่ผมลุยมา ก็คงไม่มีใครมาเดินซ้ำรอยผมแล้วถ่ายรูปมาลงเนตแน่ๆ 55555555
จากภาพด้านบน เส้นสีเหลืองคือเส้นทางที่ผมคาดว่าเดินลุยมาครับ อาจจะไม่ถูกต้องนักแต่ก็คิดว่าใกล้เคียงพอสมควร ตรงมุมแหลมของเส้นเหลืองซ้ายมือที่มีเงาดำๆนั่นแหละครับคือหน้าผาสีขาวๆ
จุดสีขาวเล็กๆซ้ายมือบนภูเขาคือ หลวงพ่อขาวครับ ส่วนสีขาวๆบนภูเขาขวามือสุดคือหน้าผาที่โผล่ออกมา
หน้าผาสีขาวที่เห็นอยู่ลิบๆครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าผมโผล่ออกมาช่วงไหนของหน้าผานี้ แต่ว่าใช่แน่นอน มีอยู่ผาเดียวนี่แหละครับ วิเวกวิเหวโหวเลยจริง ถ้าร่วงลงมานี่ดูไม่จืดแน่ๆ ก็เหมือนเดิมครับทิศทางชัดเจนแล้ว ถอยออกมา แล้วเลี้ยวขวา ลุยต่อมาเรื่อยๆ เริ่มจะไม่ต้องคลานแล้ว เดินมาสักพัก ก็มาเจอ....โต๊ะเลื่อยไม้ ทำจากไม้เป็นต้น มีท่อนไม้ขนาดลำตัวคนอยู่สอล สามท่อน มีขี้เลื่อย แต่ไม่มีคนเลย ???????? ตอนนั้นคิดอย่างเดียวครับ ดีใจจะได้เจอคน จะได้ขอน้ำกินหน่อย แต่ไม่มีใครเลย(มานึกได้ทีหลังถ้าเจอคนที่นั่นอาจจะซวยก็ได้ เพราะน่าจะเป็นพวก ลักลอบตัดไม้ก็ได้) ก็เดินต่อมาเจอทางเดินค่อนข้างกว้าง เหมือนมีใครมาถากถางไว้ เป็นแนวยาว น่าจะเป็นแนวกันไฟ คือระยะหลังๆผมเดินตัดลงขวามือตลอดครับมันก็เลยเหมือนเดินลงเขามาแบบเฉียงๆ ข้ามแนวถนนมาได้ ผมก็ดิ่งลงสวนข้างล่างเลยเพราะมองเห็นชัดเจน ต้นไม้ไม่รกมากพอจะลุยไปได้ จนสุดท้ายมายืนหอบๆอยู่ท้ายสวน ทับทิม..........ลูกกำลังโตผิวเปลือกเริ่มจะเหลืองแล้วนั่นคือ มันสุกกินได้แล้ว ไม่รอ ไม่ ขอกันล่ะครับ ตรงไปเด็ดมาลูกนึง ไม่สนยาฆ่าแมลงอะไรทั้งทั้ง เพราะมองไม่เห็นใครสักคน บิออกมางับกร๊วมๆๆๆๆๆๆๆ หวาน ชุ่มช่ำจริง นั่งกินอยู่พักนึง ก็เดินตรงออกมาที่ถนน หันซ้าย หันขวา ประตูวัดอยู่ขวามือแน่นอน แต่มองไม่เห็นเลย เอาวะ ขวาก็ขวาเดินไปก็ถึงเอง ตอนนั้นแดดไม่แรงแล้วครับแต่ก็ยังร้อนอยู่ ก็เดินมาเรื่อยๆ นานเท่าไรไม่รู้ ก็เห็นประตูวัดอยู่ลิบๆ....เอ้า อีกนิดเดียว พอมาถึงประตูวัด แหงนมองไปที่หลวงพ่อขาว ยกมือพนมไหว้ท่านอย่างนอบน้อม......เฮ้อ......ผมต้องเดินขึ้นไปเอากระเป๋าสะพายที่ซุกไว้ใต้ฐานของหลวงพ่อขาวอีกครั้ง...เหนื่อยมาก แต่ยังมีแรงอยู่ ข้าวก็ไม่หิว กินไม่ลง เพราะเพิ่งจะรอดตายมาหยกๆ แวะล้างหน้าล้างตา ล้างก้นกางเกง ดีที่กางเกงวอมท์มันไม่ขาด และมันเป็นผ้าไนล่อน เลยล้างเศษดินที่เลอะกันกางเกง หัวเข่า ออกได้ไม่ยาก จนเปียกไปหมด ไม่เป็นไรเดี๋ยวเดินขึ้น ลง ก็แห้งละ.......
ในตอนนั้นผมไม่รูเลยว่าได้เดินไปไกลแค่ไหน รู้แต่ว่าขึ้นไปตอน สองโมงเช้า กลับมาถึงวัด สี่โมงเย็นครับ แต่ตอนนี้เรามี Google Eath ก็เลยได้ระยะทางโดยประมาณออกมา ระยะทางที่เดินอยู่บนเขาหลังกุฎิหลวงพ่อ จนลงมาที่สวนทับทิม ประมาณ 3.8 กิโลเมตร ครับ ตามเส้นสีเหลืองในภาพด้านบน
ตอนที่เราได้ยินข่าวคนหลงป่าแล้วเสียชีวิต ผมเองก็นึกภาพไม่ออก ว่าไปตั้งหลายคนหลงได้ไง แต่พอมาเจอด้วยตัวเอง เข้าใจแจ่มแจ้งเลยครับ คำว่า คืบก็ป่า ศอกก็ป่า มันเป็นเช่นนี้เอง เพราะความประมาทอย่างเดียวเลยจริงๆ แค่ป่าหลังวัด ถนนใหญ่ก็อยู่ใกล้มันจะหลงได้ไง ...เกือบตาย ถ้าเหตุการณ์ตอนนั้นมาเกิดกับผมตอนนี้ ผมว่าผมไม่รอดแน่ๆ เพราะหมดแรง แก่แล้วครับ หลังจากนั้นหลายปี ได้ข่าวว่าเจอศพอยู่เลยห้องน้ำ บนอุทยานเขาใหญ่เข้าไปในป่าไม่ไกลเท่าไร ไม่กี่สิบเมตรเอง เหลือแต่กระดูก ตอนหลังได้ข่าวว่าเป็นผู้หญิงที่มีอายุมากสักหน่อยแต่หลงๆลืม ญาติได้แจ้งว่าหายไป ก็ได้แต่เศร้าใจแทนญาติๆของเขาครับ ผมเข้าใจดีเลยว่ามันเกิดได้อย่างไร เขาคงเดินวนไป วนมาอยู่อย่างนั้นจนหมดแรง คนที่ออกตามก็ตามไม่เจอ เพราะรอยมันไม่มี มันมีแต่มันอาจจะไม่ชัดเจน
ที่เอาเรื่องนี้มาเล่าสู่กันก็เพื่อจะบอกว่า ไม่ว่าเราจะไปเที่ยวที่ไหน เรา"ต้อง" ปฎิบัติตามและ หรือ เคารพกฎต่างๆของสถานที่นั้นๆ อย่าคิดว่าเราเก่ง เราแข็งแรง เรารู้ เราศึกษามาเป็นอย่างดี เพราะถ้าพลาดแล้วไม่มีโอกาศแก้ตัวนะครับ ที่ผมรอดมาได้ทั้งที่ไม่น่ารอดเลยก็คือ หนึ่ง ร่างกายผมยังแข็งแรงมาก สอง สติผมไม่หลุด(ก็เกือบๆล่ะครับ) ถามว่ากลัวไหม ตอบแบบแมนๆเลยครับ กลัวมากๆ กูตายแน่ๆ แน่นอน แล้วถามว่าให้กลับไปทำอย่างเดิมอีกครั้งไปไหม ตอบแบบไม่คิดเลยว่า "ไม่" เด็ดขาด จ้างเป็นล้านก็ไม่ไปครับ
เรื่องนี้ก็ขอจบลงแค่นี้ล่ะครับ อ่านเอาเพลินๆกันครับ อย่าคิดมาก แล้วพบกันใหม่ครับ สวัสดีครับ 28 ม.ค. 2564 1.39 น.
มาฟังเพลงเกาหลีก่อนนอนกันครับ หลับฝันดีครับทุกท่าน
ย้อนเวลากลับไปเมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว.....เร็วจังแฮะ เหมือนว่าจะผ่านมาไม่นานนี้เองครับ เวลาไม่เคยหยุดรอผู้ใดไม่ว่าจะยิ่งใหญ่สักเพียงใดก็ตาม สมัยนั้นผมอายุยี่สิบต้นๆ ร่างกายฟิตแป๊ะ เพราะเป็นนักกีฬา ทุกส่วนของร่างกายมีแต่กระดูกและกล้ามเนื้อล้วนๆ หาไขมันไม่เจอเลย ดูออกจะผอมไปด้วยซ้ำ ผิดกับตอนนี้เหมือนฟ้ากับเหววววว.......
วันนั้นเป็นวันหยุดอะไรสักอย่างน่าจะใกล้ๆสิ้นปีเพราะหยุดหลายวัน แต่ไม่ใช่ส่งท้ายปีเก่าแน่นอน เพราะต้องกลับไปทำงานในอีกไม่กี่วัน เริ่มเมื่อตอนเช้ามากๆ มาที่หมอชิตก็ตรงที่เป็นสถานีรถไฟฟ้าในปัจจุบันนี้แหละครับ
ภาพนี้มาจาก: https://it-it.facebook.com/papboran/posts/
ภาพนี้มาจาก:https://www.blockdit.com/posts/
หน้าตาหมอชิตตอนนั้นก็ประมาณภาพด้านบนครับ ผมามาที่นี่เพื่อจะนั่งรถกลับบ้านท่านยาย(ความจริงก็บ้านท่านตาเพราะยังอยู่ แต่ปัจจุบันทั้งสองท่านไปกันหมดแล้วครับ) กลับไปหาความทรงจำเก่าๆที่ผ่านมาสมัยยังเป็นเด็กที่มาเรียนอยู่ที่นี่ถึงห้าปี ดังที่ได้เคยกล่าวไว้ในบทความเก่าๆเมื่อปีก่อน จำได่ว่าวันนั้นตั้งใจจะตลอนทัวร์ครับ คือระหว่างทางจาก กทม ถึง อ.จัตุรัส จ.ชัยภูมิ มันมีสถานที่น่าเที่ยวน่าแวะมากเหลือเกิน เล็งไว้ตั้งแต่ตอนเด็กๆละ ได้แต่นั่งรถโดยสารผ่านไป ผ่านมา นึกในใจทำไม พวกผู้ใหญ่เขาไม่แวะเที่ยวกันมั่งนะ มันเป็นอะไรที่ติดอยู่ในใจนานมาก พอโตมาทำงานหาเงินได้เองละ ที่นี้แหละ....5555555555
รถโดยสารเส้นทางนี้ในตอนนั้นมีอยู่สามประเภทคือ รถแอร์คันนี้วิ่งยาวจอดเฉพาะสถานีขนส่ง รถด่วน99นี่ก็เหมือนกันและในบางครั้งดูเหมือนว่าจะเร็วกว่ารถแอร์ด้วยซ้ำ แล้วก็รถหวานเย็นชื่อก็บอกแล้ว จอดทุกที่ที่มีคนโบก เข้าทุกสถานีขนส่งที่ผ่าน แล้วก็จอดทุกที่ที่มีคนลง.....ไอ้คันสุดท้ายนี่แหละครับที่ผมเลือก เพราะการเดินทางคราวนี้ไม่ต้องการความเร็ว หน้าตาก็อย่างในภาพที่สองครับ โอเพ่นแอร์ แถมสมัยนั้นสูบบุหรี่บนรถได้ด้วย แต่ตอนนั้นผมยังไม่สูบบุหรี่....เสียดายเหมือน อิอิ(อย่าด่าผมนา)
ทริปนี้มีเป้าหมายที่หลวงพ่อโต วัดกลางดง อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา เพราะเห็นมาตั้งครั้งแรกที่แม่พานั่งรถไปส่งที่บ้านท่านยาย.....สีขาวเด่น เป็นสง่าา สมส่วน สวยงามมาก ประดิษฐานอยู่บนภูเขาเขียวขจี เป็นที่สดุดตาแก่ผูพบเห็น ผมว่าชาวอีสานทุกคนต้องเคยเห็นท่านมาแล้วทั้งนั้น แต่จะมีสักกี่คนที่ได้เข้าไปนมัสการท่านถึงที่วัด
รถออกจากหมอชิตยังไม่ทันหกโมงเช้า อากาศดีมาก วิ่งเอื่อยๆไปบนถนนวิภาวีฯ ฟ้ายังไม่สว่าง ผู้โดยสารก็ไม่เต็มรถ นั่งแบสบายๆ ผมมีกระเป๋าสะพายติดตัวไปหนึ่งใบ มีเสื้อผ้าไปสองชุด แล้วก็อะไรไม่รู้เหมือนกันเล็กๆน้อยๆ ชุดที่ใส่ก็กางวอมร์สีไข่ไก่ เสื้อยืดคอปกธรรมดา ถึงสระบุรีก็แวะเข้าไป บขส. พอได้เวลา(นานพอควร)รถก็ออกเดินทางต่อ ผ่านแก่งคอย มวกเหล็ก พอขึ้นเนินสูงยาวๆก็เตรียมตัวลงที่กลางดง สมัยก่อนนั้น ที่ กลางดงจะเป็นจุดพักรถโดยสารของ บขส เพื่อกินข้าว เข้าห้องน้ำ ฯ ประมาณ ยี่สิบนาที ทั้งไปและกลับจากแดนอีสาน ผมก็ลงที่นี่ แวะกินข้าวเช้า ยังไม่แปดโมงเลยครับ ผมไม่มีนาฬิกาแต่ที่รู้ก็เพราะว่ายังไม่ได้ยินเสียงเพลงชาติ.......ถนนสมัยนั้นยังไม่กว้างขวางและมีเกาะกลางถนนเหมือนตอนนี้ รถก็ยังไม่มาก ข้ามไปมาได้ค่อนข้างสะดวก แต่ก็ต้องระวังอยู่ดี หลังจากเติมอาหารใส่ท้องจนอิ่มก็ เดินครับ เดินเลยมาหน่อยประมาณกิโลนึงเห็นจะได้ ก็มาถึงทางเข้าวัดกลางดง(ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักชื่อจริงของวัดนี้ และพระพุทธรูปสีขาวองค์ใหญ่ๆที่อยู่บนภูเขาผมก็เรียกท่านว่า หลวงพ่อโต เพราะจากขนาดที่ใหญ่โตนั่นเอง แต่คนแถวนั้นเรียกว่า หลวฃพ่อขาว เพราะท่านมีสีขาวสว่างสดใสตัดกับพื้นหลังที่เป็นสีเขียวเข้มของป่าบนภูเขา)
ภาพด้านล่างตั้งแต่ตอนนี้ไปได้มาจาก : Google Eath
รถที่มาจาก กทม หรือสระบุรี จะจอดอยู่ฝั่งโน้นครับ เดินข้ามถนนมาก็จะมาเจอทางเข้าอยู่ฝั่งนี้ครับ
นี่คือทางเข้าไปวัดกลางดงหรือ "วัดเทพพิทักษ์ปุณณาราม" จากตรงนี้เดินเข้าไปประมาณ 2.5 กิโลเมตร ครับ ตามเส้นสีเหลืองในรูปด้านล่าง
ดูจากภาพวิวบนแล้วมันดูแห้งแล้งชอบกล แต่พอเข้าเขตภูเขาก็จะมีสีเขียวเข้มอย่างชัดเจนครับ
เดินเข้ามาถึงบรเวณวัดผ่านซุ้มประตูเข้ามา ก็จะมีที่จอดรถเป็นลานกว้างด้านขวามือ และมีแม่ค้า พ่อค้า นำผลไม้ท้องถิ่น เช่น น้อยหน่า ฝรั่ง ฯ ใส่ชะลอมมั่ง กระจาดมั่ง มานั่งขายอยู่หลายเจ้า และจะมองเห็นหลวงพ่อขาวได้อย่างชัดเจน
ที่เล่ามาทั้งหมดนั้นมันก็คือการมาเที่ยวตามปรกติที่คนทั่วๆไปเขาทำกันนะครับ...อิอิ
ใช้เวลาเดินไม่นาน ไม่น่าเบื่อ เพราะยังเช้าอยู่มาก อากาศสดชื่นจริงๆ แต่บางช่วงก็ผ่านฟามร์หมู แต่เขากันกลิ่นดีมาก ไม่ได้กลิ่นเลย ผ่านโรงเรียนอยู่ขวามือก่อนถึงประตูวัด มีถนนตัดผ่าน ขนานไปกับภูเขาอยู่เส้นนึง พอเข้าเขตวัดถนนก็เริ่มทำมุมเพิ่มขึ้นแต่ไม่ถึงกับชันมาก แล้วก็จะมาเจอกับลานจอดรถ แม่ค้าฯดังที่กล่าวไว้ อ้อ ห้องน้ำที่นี่ในตอนนั้นก็ไม่ธรรมดานะครับ มีเยอะมากสะอาดมากๆด้วย
ในตอนนั้นก็มีคนเข้ามาเที่ยวชมกันบ้างแล้วครับ
ภาพด้านล่างมาจาก:http://www.dhammathai.org/watthai/northeast/
อารมณ์ก็ประมาณภาพนี้เลยครับ เห็นประตูวัดอยู่ไม่ไกล
วีดีโอด้านล่างเป็นทางเดินภายในวัดหลังจากเข้ามาทางประตูครับ
ได้มาจาก:https://www.seemamongkol.go.th
เดิยเลยมาอีกหน่อยก็จะเป็นลานกว้างยกระดับขึ้นไปหน่อย เป็นที่ประดิษย์ฐานหลวงพ่อขาวจำลอง และถัดไปด้านหลังท่าน ก็จะเป็นใดหน้ากว้างมากหลายสิบเมตร ขึ้นไปอีกหลายสิบหรืออาจจะเป็นร้อยขั้นก็ได้ผมไม่ได้นับครับ
ภาพด้านล่างมาจาก:https://www.seemamongkol.go.th
จากภาพจะเห็นหลวงพ่อขาวจำลอง ถัดไปก็จะเป็นบันใดหน้ากว้างขึ้นไปช่วงหนึ่ง แล้วก็เป็นชานพักกว้างใหญ่ ไปจนถึงบันใดทางขึันหลัก สุดปลายบันใดที่เห็นอยู่ด้านบน จะมีบันใดแยกไป ซ้าย-ขวา กว้างประมาณสองเมตรเห็นจะได้ครับ บันใดทั้งสองด้านที่แยกกันนี้จะไปสุดที่แท่นประดิษย์ฐานของหลวงพ่อขวาที่ค้านบนสุดครับ ระหว่างทางก็จะมีศาลาแยกไว้ข้างทางไว้ให้นั่งพักเหนื่อย
แนะน้ำให้ไปที่นี่ครับ ชัดเจนมากจนถึงด้านบน:https://pantip.com/topic/32456974
ทั้งสองภาพด้านบนผมถ่ายด้วยกล้อง แคนนอน EOS 550 เลนท์ เทเลฯ200x700 mm. ถ้าจำไม่ผิด หลายปีแล้วครับ
ผมก็เดินขึ้นบันใดไปกับอีกหลายคนที่เขามาเที่ยวกันจนถึงข้างบนสุด เป็นลานกว้างยาวพอประมาณ ได้กราบหลวงพ่อขาวสมใจ เล็งมาตั้งแต่เด็กละสมหวังซะที ข้างบนนั้นอากาศก็ดี หันกลับมามองไปที่ถนนมิตรภาพมองเห็นได้สุดสายตา เห็นทางรถไฟ ฯลฯ เป็นอะไรที่ตื่นตาตื่นใจมาก สำหรับผมที่ไม่เคยขึ้นภูเขาที่ไหนมาก่อน
อันว่านักท่องเที่ยวก็คือ ผู้คนที่ไปเที่ยวตามที่ต่างๆ ทั้งที่รู้จักคุ้นเคยและที่ ที่ไม่เคยรู้จักไม่เคยไป แค่เคยได้ยิน หรือเห็นในรูปสวยๆก็อยากจะไปใจแทบขาด หรืออย่างผมที่อยากมาที่นี่ ที่วัดนี้ เพื่อขึ้นมากราบหลวงพ่อขาว เพราะแค่เคยเห็นตอนนั่งรถผ่านมาตั้งแต่เป็นเด็กชาย โดยไม่ได้รู้ประวัติอะไรเลยเกี่ยวกับสถานที่นี้ แค่อยากมาและก็ได้มาถึงแล้ว ทั้งสุขใจ อิ่มใจและภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างยิ่ง ขนะที่อยู่บนนั้นก็มีคนขึ้นๆลงๆอยู่บ้างแต่ไม่มาก แต่ก็มีคนกลุ่มหนึ่ง อายุในตอนนั้นก็พอๆกับผมคือ ยี่สิบต้นๆ ไม่อ่อน แก่กันมากนัก ประมาณสี่-ห้าคนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ยืนจับกลุ้มคุยกันถึงเรื่อง กุฎิของหลวงพ่อ..... ที่อยู่ด้านหลังองค์หลวงพ่อขาว พอผมได้ยินก็หูผึ่งซิครับ ก็เลยแถๆๆๆๆเข้าไปขอยืนฟังด้วย พอทุกคนเห็นผมเข้ามาก็ยิ้มๆ ผมก็บอกไปตรงๆว่าสนใจครับ กุฎิหลวงพ่อที่อยู่ด้านหลัง เขาก็อธิบายให่ฟังว่า พวกเขามาที่นี่ตั้งแต่ตอนก่อสร้างองหลวงพ่อขาวแล้ว (แสดงว่าอายุมากกว่าผมบานเลย) เขาได้ร่วมทำบุญโดยการช่วยออกแรง ขนวัสดุต่างๆขึ้นมาบนนี้ และด้านหลังมีทางเดินขึ้นเนินเขาทีละนิด เขาไปในป่าบนภูเขา ซึ่งก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไร และตอนนี้เขากำลังคุยกันว่าจะขึ้นไปบนนั้นอีกครั้ง เผื่อเจอหลวงพ่อ....(ผมจำชื่อท่านไม่ได้ครับ) ผมก็เอาสิครับ ขอไปด้วยคน.......
หันหน้าเข้าหาองค์หลวงพ่อขาว ที่ระเบียงด้านหลังซ้าย ผมเอากระเป๋าสะพายซุกไว้ที่ซอกใต้ฐานองค์พระ แล้วก็เอาของออกมาสองอย่าง คือตวานลงไปในกระเป๋าสะพายก็มี แป๊ปซี่กระป๋องหนึ่งละ อ้าวมีคัตเตอร์อีกอันเอาติดมาด้วย แล้วก็ ปีนข้ามระเบียงมุมซ้ายสุดตามพวกเขาไปอย่างง่ายๆซะงั้น.....
มันเป็นทางที่มีพอมจะมีคนเดินอยู่บ้างเพราะรอยหญ้าและวัชพืชที่หายเป็นชองทางยาว ก็เดินไป ไต่บ้างเดินบ้างเพราะทางเดินชัดเจนพอสมควร ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ทิศทางแล้ว ว่าเหนือ ใต้ ออก ตก อยู่ทางไหน เพราะมีแต่ต้นไม้บังไปหมด แต่ไม่มืด เพราะยังเช้าอยู่ ไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงยัง กระท่อม หรือกุฎิหลังเล็กๆ บริเวณโดยรอบสะอาดสอ้าน มีโอ่งน้ำเล็กๆวางอยู่หน้ากุฎิ ปรากฎว่า หลวงพ่อท่านไม่อยู่ ก็เลยนั่งพัก นั่งเล่นกันอยู่สักพัก คนกลุ่มนั้นก็บอกมาว่าเขาจะกลับกันแล้ว ผมก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวผมตามไป ขอนั่งเล่นอยู่ที่สักพัก.......แล้วพวกเขาก็กลับกันลงไปข้างล่าง
ก็เหลือแค่ผมคนเดียว เงียบจริงๆ มีแต่เสียงใบไม้ต้องลมเบาๆเท่านั้น อากาศก็ไม่ร้อน ผมนั่งจิบแป๊ปซี่อุ่นๆอยู่คนเดียวแบบเพลินๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ตอนนั้นมัน "ฟิล" มากๆครับ ต่อมาด้วยอะไรบางอย่างทำให้เกิดความคิดว่า ถ้าเดินต่อไปอีกจะมีอะไรอีกนะ ไวเท่าความคิด ผมลุกขึ้นแล้วก็เดินเลยกุฎิไปอีกประมาณสามสิบเมตร ก็มาหยุดยืนอยู่บนหินก้อนหนึ่งข้างหน้าเป็นเหมือนผาเล็กๆไม่สูงเท่าไรประมาณ สี่ถึงห้าเมตร มองเลยออกไปก็เห็นเป็น......ทุ่งนาเขียวขจีเลยครับ......ว้า เดินขึ้นเขามาตั้งไกลดันมาเจอทุ่งนาอีกละ ได้ไงฟะ........นั่นล่ะครับความบันเทิงของผมก็ได้เริ่มต้นขึ้นนับตั้งแต่ตอนนั้นนั่นเอง 5555555
จากจุดที่ยืนอยู่ผมก็หาทางลงมาจากหินก้อนนั้นไปยังทุ่งนาเบื้องล่าง ก็ไม่ลำบากอะไรครับเหยีบตรงนั้นทีตรงโน้นทีแป๊แเดียว ก็ลงมายืนอยู่ข้างล่างแล้ว เดินไปดูไอ้ที่เห็นเป็นทุ่งนาเขียวขจีอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลนัก.......ปรากฎว่ามันไม่ใช่ทุ่งนาและมันไม่ใช่ต้นข้าวครับ มันหญ้าชนิดนึงเหมือนหญ้าแฝก แต่สีมันเหมือนต้นข้าวมากจริงๆ กอมันก็ไม่สูง พอๆกับกอต้นข้าวเลย แต่มันคือ "ต้นหญ้า" ครับ!!!!!!!!!!!!!!!! อ้าวงั้นรออะไรล่ะท่าน กลับสิครับ หันหลังเดินกลับมาก็เห็น หินก้อนเดิม แต่ แหมมันก็สูงนะ เดินอ้อมมาทางซ้ายหาทางชึ้นสบายๆดีกว่า ยังไงกุฎิหลวงพ่อท่านก็อยู่แค่นี้เอง สบายๆ.........
เดินมาทางซ้ายเรื่อยๆ ก็ยังไม่มีที่ขึ้น เดินไปเดินมาอ้าวเฮ้ย ข้าพเจ้าอยู่ตรงไหนแล้ววะเนี่ย !!!!!!!!!!!! หันกลับไปมองทางเดิม อ่าวอีกแล้ว แล้วตูเดินมาจากทางไหนว่ะเนี่ย เฮ้ย ไม่ใช่ละ มือซ้ายถือกระป๋องแป๊ปซี่ มือขวาถือคัตเตอร์ ก็ไม่รู้มันขึ้นมาอยู่ในมือตอนไหน หันไปรอบๆตัว ทุ่งข้าวหรือทุ่งหญ้าก็มองไม่เห็นละ ฉ ฉิ่งละมึง.......ซ่าดีนัก ทีนี้เป็นไงล่ะ ทิศทางที่เดินมาผมเที่ยบกับหินก้อนที่ไต่ลงมาแล้วหันหน้ากลับ เดินมาทางซ้ายของหินก้อนนั้นตลอด แต่มันไม่ได้เดินเป็นเส้นตรง เพราะมันมีต้นไม้ พุ่มไม้รกไปหมด แต่ก็รู้ว่ามาทางซ้ายของหินก้อนนั้นแน่ๆ ดังนั้นคิดได้อย่างเดียวในตอนนั้นก็คือ เดินไปเรื่อยโดยมองทางขวามือเอาไว้มีช่องมีทางเมื่อไหร่ก็แหวกเข้าไปอย่างไม่รีรออะไแล้วครับ เดินมั่ง คลานมั่ง ดีที่ใส่รองเท้าผ้าใบนันยางมากะจะเอาไปเล่นบาสฯที่บ้านยายด้วย ถ้าเป็นรองเท้าแตะนี่ มีเท้าแหกแน่นอน เดินมาไม่นาน ใบคัตเตอร์ก็หัก เหลือโผล่มาแต่สี่มิลลิเมตร ก็ช่องบนใบมีดเวลาไม่คมเราก็หักมันออกอะครับ เหลือช่องเดียวโผล่มา กลับทำให้ตัดอะไรได้ดีกว่าใบยาวๆซะอีก ก็ทั้งเดิน ทั้งคลานอยู่อย่างนั้น กระป๋องแป๊ปซี่เปล่าหมดไปนานแล้วยังไม่กล้าทิ้งเลยครับ เดินไปก็บีบไป ให้มันมีเสียงกร๊อบเเกรบเป็นเพื่อน จนคลานเขามาหยุดนั่งกับพื้นดินเกลี้ยงๆ ใต้ต้นอะไรก็ไม่รู้ เหมือนต้นไผ่ แต่ไม่น่าจะใช่ เพราะมันไม่ได้ขึ้นเป็นกอ มันขึ้นเป็นต้นตรงๆเหมือนต้นไผ่แต่มันอยู่ห่างกันมาก ใบมันคลุมต่ำลงมาจนต้องคลานเช้ามานั่งครับ เหนื่อย ร้อน และ "กลัวมากๆ" ไม่หิวน้ำ ไม่หิวอะไรเลย กลัวมาก เพราะรู้ตัวว่า "หลงป่า" ซะแล้ว ป่าใกล้ๆถนนมิตรภาพ หลังวัดนี่แหละครับ รอบๆตัวเงียบไปหมด ไม่มีลม ใบไม่ไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว ยังดีที่แค่คลึ้มๆเพราะใบไม้หนาทึบบังแดดไว้ ไม่มืดตึ๊ดตื๋อเหมือนตอนกลางคืน ณ เวลานั้นคิดอะไรไม่ออกแล้วครับ นั่งอยู่สักพัก ก็พนมมือ ตะโกนออกมาสุดเสียง..." หลวงพ่อครับ ช่วยผมด้วยคราบบบบบบบ" สิ้นเสียงที่ตะโกนออกไป ทุกอย่างรอบๆตัวก็เงียบกริบลงเหมือนเดิม ลานดินตรงที่ผมนั่งพักอยู่นั้นมีแต่ดินสีดำๆจริง ไม่มีหญ้าหรือต้นไม่เล็กๆน้อยๆขึ้นเลยแม้แต่ต้นเดียว จะไปต่อทางขวาตัดเข้าไปก็ไม่ไหว เพราะมัยทึบขึ้นทุกที เลยต้องคลานถอยออกมา จนยืนได้ แล้วก็เดินอ้อมกลุ่มไม้นั้นไปโดยเกาะด้านขวาตลอด จะหลบอะไรไปทางซ้ายยังไง สักพักก็ต้องหาทางวกตัดมาทางขวาให้ได้ เป็นอย่างนี้อยู่นานมาก ขึ้นๆลง เดินๆ คลานๆ อยู่อย่างนั้น ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยบ่ายแล้วน่าจะประมาณ บ่ายสอง ยังดีที่โดนแดดมั่ง มานั่งพักอยู่ตีนเนินลูกนึง บีบกระป๋องแป๊ปซี่ไปพลาง ตรงนั้นก็ยังพอมีลมพัดเอื่อยๆมาบ้างพอให้หายร้อน สักพักก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างแว่วๆมาตามลม.......เสียงนั้นดังขาดๆ หายๆ มันเหมือนเสียงจากเครื่องขยายเสียง ขายอะไรสักอย่าง อะฮ้า รออะไรอีกล่ะครับ รีบลุกขึ้น ตะกายขึ้นเนินเตี้ยๆนั้นทันที พอไปถึงยอดเนินก็ยังไม่เห็นอะไรเพราะมีอีกเนินนึงขวางอยู่ข้างหน้าค่อนข้างสูง เอาวะ ตะกายมันขึ้นไปอีก จนถึงยอด และแล้วเสียงที่ได้ยินมาก็ดังชัดเจนมาก "น้ำปลาครับน้ำปลาแท้ รสดี ฯลฯ........" มองลงไปเบื้องล่างไกลลิบๆ เห็นถนนมิตรภาพชัดเจน น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว รอดแล้วตู...........ผมไม่เคยได้ยินเสียงอะไรไพเราะเท่ากับเสียงรถเร่ขายน้ำปลาในวันนั้นอีกเลย....555555555 หยุดนั่งพักมองถนนมิตรภาพและรถคันเท่ามด วิ่งไปมาอยู่ตรงนั้นจนน้ำตาแห้ง เมื่อกำหนดทิศได้แน่นอนแล้วว่าจะต้องดิ่งไปทางไหน ก็เริ่ออกตัวล่ะครับ ไม่สนละว่าทางทีไปจะเป็นพุ่มไม้ จะเป็นร่องเป็นเนิน ลุยมันไปข้างหน้าอย่างเดียว ป่าช่วงนี้ก็ไม่ทึบนัก เดี๋ยวปีน เดี๋ยวคลาน อยู่อย่านั้น จนพื้นเริ่มเทลาดไปข้างหน้า ก็ลุยกันไป โชคดีอีกอย่างคือไม่เจอพุ่มไม้ที่เป็นหนามเลยแปลกจริงๆ ป่านี้ไม่มีไม้ที่เป็นหนามเลยตั้งแต่ลุยมา ใช้คัตเตอร์ใบกุดๆนี่แหละครับ ตัดแหวกไปเรื่อย จนมาเห็นข่องว่างมองลอดออกไปเห็นถนน เห็น สวนผลไม้อยู่ลิบๆอย่างชัดเจน เริ่มได้ยินเสียงรถ เสียงมอร์ไซด์มั่งแล้ว ก็ค่อยๆไถลตัวตามพื้นลาดลงไป ....โหวๆๆๆๆๆ จับต้นไม้ต้นเล็กๆไว้แน่น เหงื่อออกเต็มหน้าเต็มตัว !!!!!!!! ไม่ใช่แค่ร้อนอย่างเดียวครับ "หน้าผา" ครับ ใช่แล้วครับผมมาโผล่ตรงหน้าผาที่มองมาจากถนนมิตรภาพ เห็นเป็นหน้าผาสีขาวๆนั่นแหละครับ มือสั่นขาสั่นไปหมด เกือบไปแล้วตู รอดจากหลงป่าแต่จะมาตกหน้าผาตายใกล้ๆกับถนนมิตรภาพ ถ้าหล่นลงไปก็ไม่มีใครเห็นแน่นอน กลายเป็นคนสาบศูนย์ เละเป็นซากศพเน่าๆอยู่ใต้หน้าผานั่นเอง..........
มาถึงตอนนี้มีภาพมุมสูงจาก Google Eath ประกอบแล้วครับ แต่ระหว่างทางที่ผมลุยมา ก็คงไม่มีใครมาเดินซ้ำรอยผมแล้วถ่ายรูปมาลงเนตแน่ๆ 55555555
จากภาพด้านบน เส้นสีเหลืองคือเส้นทางที่ผมคาดว่าเดินลุยมาครับ อาจจะไม่ถูกต้องนักแต่ก็คิดว่าใกล้เคียงพอสมควร ตรงมุมแหลมของเส้นเหลืองซ้ายมือที่มีเงาดำๆนั่นแหละครับคือหน้าผาสีขาวๆ
จุดสีขาวเล็กๆซ้ายมือบนภูเขาคือ หลวงพ่อขาวครับ ส่วนสีขาวๆบนภูเขาขวามือสุดคือหน้าผาที่โผล่ออกมา
หน้าผาสีขาวที่เห็นอยู่ลิบๆครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าผมโผล่ออกมาช่วงไหนของหน้าผานี้ แต่ว่าใช่แน่นอน มีอยู่ผาเดียวนี่แหละครับ วิเวกวิเหวโหวเลยจริง ถ้าร่วงลงมานี่ดูไม่จืดแน่ๆ ก็เหมือนเดิมครับทิศทางชัดเจนแล้ว ถอยออกมา แล้วเลี้ยวขวา ลุยต่อมาเรื่อยๆ เริ่มจะไม่ต้องคลานแล้ว เดินมาสักพัก ก็มาเจอ....โต๊ะเลื่อยไม้ ทำจากไม้เป็นต้น มีท่อนไม้ขนาดลำตัวคนอยู่สอล สามท่อน มีขี้เลื่อย แต่ไม่มีคนเลย ???????? ตอนนั้นคิดอย่างเดียวครับ ดีใจจะได้เจอคน จะได้ขอน้ำกินหน่อย แต่ไม่มีใครเลย(มานึกได้ทีหลังถ้าเจอคนที่นั่นอาจจะซวยก็ได้ เพราะน่าจะเป็นพวก ลักลอบตัดไม้ก็ได้) ก็เดินต่อมาเจอทางเดินค่อนข้างกว้าง เหมือนมีใครมาถากถางไว้ เป็นแนวยาว น่าจะเป็นแนวกันไฟ คือระยะหลังๆผมเดินตัดลงขวามือตลอดครับมันก็เลยเหมือนเดินลงเขามาแบบเฉียงๆ ข้ามแนวถนนมาได้ ผมก็ดิ่งลงสวนข้างล่างเลยเพราะมองเห็นชัดเจน ต้นไม้ไม่รกมากพอจะลุยไปได้ จนสุดท้ายมายืนหอบๆอยู่ท้ายสวน ทับทิม..........ลูกกำลังโตผิวเปลือกเริ่มจะเหลืองแล้วนั่นคือ มันสุกกินได้แล้ว ไม่รอ ไม่ ขอกันล่ะครับ ตรงไปเด็ดมาลูกนึง ไม่สนยาฆ่าแมลงอะไรทั้งทั้ง เพราะมองไม่เห็นใครสักคน บิออกมางับกร๊วมๆๆๆๆๆๆๆ หวาน ชุ่มช่ำจริง นั่งกินอยู่พักนึง ก็เดินตรงออกมาที่ถนน หันซ้าย หันขวา ประตูวัดอยู่ขวามือแน่นอน แต่มองไม่เห็นเลย เอาวะ ขวาก็ขวาเดินไปก็ถึงเอง ตอนนั้นแดดไม่แรงแล้วครับแต่ก็ยังร้อนอยู่ ก็เดินมาเรื่อยๆ นานเท่าไรไม่รู้ ก็เห็นประตูวัดอยู่ลิบๆ....เอ้า อีกนิดเดียว พอมาถึงประตูวัด แหงนมองไปที่หลวงพ่อขาว ยกมือพนมไหว้ท่านอย่างนอบน้อม......เฮ้อ......ผมต้องเดินขึ้นไปเอากระเป๋าสะพายที่ซุกไว้ใต้ฐานของหลวงพ่อขาวอีกครั้ง...เหนื่อยมาก แต่ยังมีแรงอยู่ ข้าวก็ไม่หิว กินไม่ลง เพราะเพิ่งจะรอดตายมาหยกๆ แวะล้างหน้าล้างตา ล้างก้นกางเกง ดีที่กางเกงวอมท์มันไม่ขาด และมันเป็นผ้าไนล่อน เลยล้างเศษดินที่เลอะกันกางเกง หัวเข่า ออกได้ไม่ยาก จนเปียกไปหมด ไม่เป็นไรเดี๋ยวเดินขึ้น ลง ก็แห้งละ.......
ในตอนนั้นผมไม่รูเลยว่าได้เดินไปไกลแค่ไหน รู้แต่ว่าขึ้นไปตอน สองโมงเช้า กลับมาถึงวัด สี่โมงเย็นครับ แต่ตอนนี้เรามี Google Eath ก็เลยได้ระยะทางโดยประมาณออกมา ระยะทางที่เดินอยู่บนเขาหลังกุฎิหลวงพ่อ จนลงมาที่สวนทับทิม ประมาณ 3.8 กิโลเมตร ครับ ตามเส้นสีเหลืองในภาพด้านบน
ตอนที่เราได้ยินข่าวคนหลงป่าแล้วเสียชีวิต ผมเองก็นึกภาพไม่ออก ว่าไปตั้งหลายคนหลงได้ไง แต่พอมาเจอด้วยตัวเอง เข้าใจแจ่มแจ้งเลยครับ คำว่า คืบก็ป่า ศอกก็ป่า มันเป็นเช่นนี้เอง เพราะความประมาทอย่างเดียวเลยจริงๆ แค่ป่าหลังวัด ถนนใหญ่ก็อยู่ใกล้มันจะหลงได้ไง ...เกือบตาย ถ้าเหตุการณ์ตอนนั้นมาเกิดกับผมตอนนี้ ผมว่าผมไม่รอดแน่ๆ เพราะหมดแรง แก่แล้วครับ หลังจากนั้นหลายปี ได้ข่าวว่าเจอศพอยู่เลยห้องน้ำ บนอุทยานเขาใหญ่เข้าไปในป่าไม่ไกลเท่าไร ไม่กี่สิบเมตรเอง เหลือแต่กระดูก ตอนหลังได้ข่าวว่าเป็นผู้หญิงที่มีอายุมากสักหน่อยแต่หลงๆลืม ญาติได้แจ้งว่าหายไป ก็ได้แต่เศร้าใจแทนญาติๆของเขาครับ ผมเข้าใจดีเลยว่ามันเกิดได้อย่างไร เขาคงเดินวนไป วนมาอยู่อย่างนั้นจนหมดแรง คนที่ออกตามก็ตามไม่เจอ เพราะรอยมันไม่มี มันมีแต่มันอาจจะไม่ชัดเจน
ที่เอาเรื่องนี้มาเล่าสู่กันก็เพื่อจะบอกว่า ไม่ว่าเราจะไปเที่ยวที่ไหน เรา"ต้อง" ปฎิบัติตามและ หรือ เคารพกฎต่างๆของสถานที่นั้นๆ อย่าคิดว่าเราเก่ง เราแข็งแรง เรารู้ เราศึกษามาเป็นอย่างดี เพราะถ้าพลาดแล้วไม่มีโอกาศแก้ตัวนะครับ ที่ผมรอดมาได้ทั้งที่ไม่น่ารอดเลยก็คือ หนึ่ง ร่างกายผมยังแข็งแรงมาก สอง สติผมไม่หลุด(ก็เกือบๆล่ะครับ) ถามว่ากลัวไหม ตอบแบบแมนๆเลยครับ กลัวมากๆ กูตายแน่ๆ แน่นอน แล้วถามว่าให้กลับไปทำอย่างเดิมอีกครั้งไปไหม ตอบแบบไม่คิดเลยว่า "ไม่" เด็ดขาด จ้างเป็นล้านก็ไม่ไปครับ
เรื่องนี้ก็ขอจบลงแค่นี้ล่ะครับ อ่านเอาเพลินๆกันครับ อย่าคิดมาก แล้วพบกันใหม่ครับ สวัสดีครับ 28 ม.ค. 2564 1.39 น.
มาฟังเพลงเกาหลีก่อนนอนกันครับ หลับฝันดีครับทุกท่าน
ARTICLE
เรือเล็ก 5 เมตร
7 เดือนที่ผ่านมา
17 มีนาคม 2568 1:52 น. สวัสดีครับทุกท่าน มีคลิปมาฝากครับ ราตรีสวัสดิครับทุกท่าน ขอให้สนุกในการต่อเรือและโมเดลกันมากๆครับ..................................................................................................... 26 มีนาคม 2568 4:23 น. สวัสด…
7 เดือนที่ผ่านมา
17 มีนาคม 2568 1:52 น. สวัสดีครับทุกท่าน มีคลิปมาฝากครับ ราตรีสวัสดิครับทุกท่าน ขอให้สนุกในการต่อเรือและโมเดลกันมากๆครับ..................................................................................................... 26 มีนาคม 2568 4:23 น. สวัสด…
เรือ คายัค
7 เดือนที่ผ่านมา
15 มีนาคม 2568 0:23 น. สวัสดีครับทุกท่าน มีรูปมาอวดครับ หาเรื่องมาเล่าไม่ได้ก็ใช้รูปมาแก้ขัดไปก่อนละกันครับ ตัดแยกออกเป็นสี่ท่อนเพื่อสดวกในการขนย้ายครับ ลำนี้เป็นเรือ คายัค เอาหน้าตามาจาก Where House 3D ครับ หาใน google ได้ เขาให้มาเป็น 3D ในไฟล์ของ …
7 เดือนที่ผ่านมา
15 มีนาคม 2568 0:23 น. สวัสดีครับทุกท่าน มีรูปมาอวดครับ หาเรื่องมาเล่าไม่ได้ก็ใช้รูปมาแก้ขัดไปก่อนละกันครับ ตัดแยกออกเป็นสี่ท่อนเพื่อสดวกในการขนย้ายครับ ลำนี้เป็นเรือ คายัค เอาหน้าตามาจาก Where House 3D ครับ หาใน google ได้ เขาให้มาเป็น 3D ในไฟล์ของ …
ทิ้งขยะลงแม่น้ำเจ้าพระยา
7 เดือนที่ผ่านมา
1 มีนาคม 2568 0:23 น. สวัสดีครับทุกท่าน ผ่านไปเจ็ดวันทุกอย่างยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม แบบก็ยังอยู่ครบ ไม่มีใครติดต่อมารับไป ท่านใดมีประสงค์ก็ติดต่อมาได้ครับ สังคมของคนเล่นเรือในบ้านเรา เท่าที่ผมสังเกตุมาหลายปี ถ้าจะแบ่งประเภทของเรือจะมีหลากหลายมากจริงๆ…
7 เดือนที่ผ่านมา
1 มีนาคม 2568 0:23 น. สวัสดีครับทุกท่าน ผ่านไปเจ็ดวันทุกอย่างยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม แบบก็ยังอยู่ครบ ไม่มีใครติดต่อมารับไป ท่านใดมีประสงค์ก็ติดต่อมาได้ครับ สังคมของคนเล่นเรือในบ้านเรา เท่าที่ผมสังเกตุมาหลายปี ถ้าจะแบ่งประเภทของเรือจะมีหลากหลายมากจริงๆ…
วิธีแจกแบบเรือ ฟรี
7 เดือนที่ผ่านมา
20 กุมภาพันธ์ 2568 12:34 น. สวัสดีครับทุกท่าน หายไปสิบกว่าวัน เพราะมีงานด่วนงานเผาเข้ามา เสร็จแล้วก็ส่งไป ควันยังฟุ้งอยู่เลยครับ 555555555 ผมคิดออกละ ว่าจะแจกแบบยังไง คืองี้ ใครอยากได้ให้โทรเข้ามา หรือติดต่อ ไลน์มาก็ได้ แล้วนัดวันมารับไปเลยครับ สถานท…
7 เดือนที่ผ่านมา
20 กุมภาพันธ์ 2568 12:34 น. สวัสดีครับทุกท่าน หายไปสิบกว่าวัน เพราะมีงานด่วนงานเผาเข้ามา เสร็จแล้วก็ส่งไป ควันยังฟุ้งอยู่เลยครับ 555555555 ผมคิดออกละ ว่าจะแจกแบบยังไง คืองี้ ใครอยากได้ให้โทรเข้ามา หรือติดต่อ ไลน์มาก็ได้ แล้วนัดวันมารับไปเลยครับ สถานท…
หนึ่งในแบบเรือที่จะแจก
7 เดือนที่ผ่านมา
6 กุมภาพันธ์ 2568 3:11 น. สวัสดีครับทุกท่าน มาเร็วกว่าเมื่อวานหน่อยนึง วันนี้มีตัวอย่าฃแบบที่จะแจกมาลงให้ดูกันครับ เนื่องจากงปจำกัดทำได้แค่สองแผ่น เป็นการสแกนแบบ ขนาดกระดาษ a0 ได้มาสองแผ่นที่สำคัญครับ มาดูกัน แบบข้างบนนี้้เป็นแบบ GA ของเรือขนส่งพนักง…
7 เดือนที่ผ่านมา
6 กุมภาพันธ์ 2568 3:11 น. สวัสดีครับทุกท่าน มาเร็วกว่าเมื่อวานหน่อยนึง วันนี้มีตัวอย่าฃแบบที่จะแจกมาลงให้ดูกันครับ เนื่องจากงปจำกัดทำได้แค่สองแผ่น เป็นการสแกนแบบ ขนาดกระดาษ a0 ได้มาสองแผ่นที่สำคัญครับ มาดูกัน แบบข้างบนนี้้เป็นแบบ GA ของเรือขนส่งพนักง…
MEMBER
LINK
▲
▼
รายการสั่งซื้อของฉัน
รายการสั่งซื้อของฉัน
ข้อมูลร้านค้านี้
VIN MODEL
จำหน่าย เรือโมเดล,สอน ออกแบบ เขียนแบบเรือโมเดล กรุงเทพมหานคร โทรศัพท์ 0879262908
เบอร์โทร : 0879262908
อีเมล : r_pinsuwan@hotmail.com
อีเมล : r_pinsuwan@hotmail.com
ส่งข้อความติดต่อร้าน
เกี่ยวกับร้านค้านี้
ค้นหาสินค้าในร้านนี้
ค้นหาสินค้า
สินค้าที่ดูล่าสุด
บันทึกเป็นร้านโปรด
Join เป็นสมาชิกร้าน
แชร์หน้านี้
แชร์หน้านี้
↑
TOP เลื่อนขึ้นบนสุด
TOP เลื่อนขึ้นบนสุด
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม