ว่างแล้วทำอะไรดี หนี โควิด19

5 ปีที่ผ่านมา
โดย เจ้าของร้าน


         มาต่อแล้วครับ 25 มีนาคม 2563 0.30 น. 
         สวัสดีครับ วันนี้ 23 มีนาคม 2563 15.24 น. บ่ายวันจันทร์ ถึงวันนี้ หลายๆท่านคงประสาทกินไปเรียบร้อยแล้ว เพราะมีแต่ข่าวโรค  C-19 ผมเรียกสั้นๆแค่นี้แหละครับ ทำใจร่มๆครับ ติดได้ก็หายได้ สำคัญแต่ว่า ใครติดแล้วอย่าอาย อย่ากลัวที่จะแจ้งเจ้าหน้าที่นะครับ ไม่งั้นท่านได้ไปเกิดใหม่พร้อมคนรอบขางแน่นอน ช่วงนี้ก็พยายามอยู่บ้านอย่าออกไปไหน หรือออกไปนอกบ้านก็ป้องกันตัวกันให้ดี ใส่หน้ากาก พกเจลหรือแอลกอฮอร์ เอาไว่ล้างมือ หรือเงินทอนเมื่อต้องซื้อของ อย่าอายที่จะทำครับ กลับเข้าบ้านก็รีบล้างมือ อาบน้ำเลยยิ่งดี ผมก็แนะนำได้แค่นี้เพราะผมเองก็ทำได้แค่นี้เหมือนกันครับ และตอนนี้ แอลกอฮอร์ที่เตรียมไว้ก็หมดแล้ว หาซื้อไม่ได้เลย ไม่รู้ใครมันแอบเอาไปผสมเหล้ากิน.....อีกไม่นานมันก็จะผ่านไปกับหน้าร้อนอันแสนโหดของบ้านเรา แต่สำหรับท่านที่อยู่แต่ในห้องแอร์ระวังไว้ให้มากหน่อยนะครับ ออกมาตากแดดกันมั่ง
         ความอายกับความกลัวเกี่ยวกับเรื่องไม่ดี ถือเป็นเรื่องดี "ถ้า" มันเกิดก่อนที่เราจะทำเรื่องไม่ดีครับ แต่มันจะส่งผลร้ายแรงต่อตัวเราเองและคนรอบข้าง ถ้าเราเกิดความอายและ หรือ ความกลัว ในเรื่องไม่ดีที่เราได้ทำลงไปแล้ว จะมาเป็นผู้ร้ายกลับใจในภายหลังก็สายไปแล้วครับ ตัวเราอาจจะไม่มีโอกาสหรือคนรอบข้างเราอาจจะได้รับความเสียหายไปแล้วแบบ...เรียกคืนไม่ได้
          ในสภาวะเช่นนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่านั่งหน้าคอมฯ หรือหยิบมือถือมาหาความรู้ความบันเทิงใส่ตัว ฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ
          สมัยผมเป็นเด็ก เรียนใน กทม จนถึง ป4 ด้วยทางบ้านเศษฐกิจไม่ดีเลยถูกส่งไปอยู่กับ ตา ยาย ที่ต่างจังหวัด ขึ้น ป5 ที่นั่น ตอนนั้นวิชาอะไรที่ครูสอนดูมันง่ายไปหมด เลข ภาษาอังฤษ ฯ แต่....ด้วยเป็นเด็ก กทม ที่พูดภาษาถิ่นไม่ได้ ไม่มีเพื่อน ก็เลยกลายเป็นจุดสนใจในห้องเรียนไป เวลาเรียน ครูถามอะไร ก็ยกมือตอบได้หมด ทำให้ถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ แล้วก็มีคำที่เราไม่เข้าใจลอยมาเข้าหูบ่อยๆพร้อมกับสีหน้าเย้ยหยัน และก็ไม่มีใครคุยด้วยเลย ด้วยเรื่องดังกล่าวมันรู้สึกได้ถึงแม้จะฟังไม่รู้เรื่องก็ตาม ต่อมาผมจึงไม่ยกมือตอบอะไรอีกเลย ในห้องว่าไงผมก็ว่างั้น เริ่มปรับตัว เริ่มมีคนเข้ามาคุยด้วย เริ่มไม่ทำการบ้าน เริ่มไม่ท่องหนังสือ ไม่ท่องศัพท์ ฯ จนกลืนไปกับพวกเขาได้ เริ่มมีเพื่อน อยากไปโรงเรียน ไปเจอเพื่อน เล่นบอล ฯ นัดไปว่ายน้ำในลำห้วย ตกปลา ฯลฯ เวลาผ่านไปถึง ป7 รุ่นผมเป็น ป7 รุ่นสุดท้าย ม.ศ.3 รุ่นสุดท้าย ผมก็กลายเป็นเด็กบ้านนอกคนนึง ที่ต้องย้ายกลับมาเรียนใน กทม ตอน ม.ศ.3 ชีวิตเปลี่ยนอีกแล้วครับ ตอนนี้มาเป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุง เรียนอะไรก็ไม่รู้เรื่องเลย แต่ จากการที่ไปเป็นเด็กบ้านนอกอยู่เจ็ดปี มีหลายอย่างที่ได้ติดตัวมาจนทุกวันนี้ ถึงแม้จะเรียนสู้เพื่อนๆใน กทม ไม่ได้ แต่ร่างกายแข็งเกร่งมาก วิ่งเร็วมาก ทนมาก ว่ายน้ำเร็วมาก ดำน้ำอึดมาก และที่สำคัญ ได้วิชา "บาสเกตบอล" ติดตัวมาด้วย อาจจะเป็นโชคดี ตอนขึ้น ม.ศ.2 มีครูพละมาจาก กทม เป็นนักบาสฯ อดีตทีมชาติมาสอน และรับสมัครนักกีฬา ตอนนั้นเท่าที่จำได้ ก็สมัครไปงั้นๆแหละครับ เพราะอยากจะเล่นกีฬาอะไรสักอย่าง จะไปเล่นบอล คนก็เยอะมากสู้ไม่ไหว เอาอันนี้ดีกว่าคนน้อยดี........ด้วยครูดี ทุกคนที่สมัครเข้ามาถ้าไม่ออกไปก่อน ได้ดีในกีฬาบาสฯเกือบทุกคน และผมก็ใช้ บาสฯ นี่แหละครับ มาหาเพื่อน ม.ศ.3 ใน กทม พอเริ่มมีเพื่อนก็เหมือนเดิม ไมอ่าหนังสือ ไม่ทำการบ้าน ฯ...สอบตกสิครับ สมัยนั้นเรียนสามเทอม เทอมแรกรอดหวุดหวิด เทอมสองได้ไม่ถึง 50% ตกสิครับ เหลืออีกเทอม แม่ถามสอบเป็นไงมั่ง......ตกครับ  แค่นั้นแม่ก็ซึมไปพักใหญ่
         ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยสอบตกแม้แต่วิชาเดียว แต่วันนั้นสอบตกเกือบทุกวิชา ได้ไม่ถึง 40% ไม่โทษเพื่อน ไม่โทษโน่น นี่ นั่น ตัวกูเองล้วนๆ เอาแต่เล่น เพื่อนนัดเมื่อไหร่ก็ไป เพื่อนชวนโดดก็โดด แต่เพื่อนมันไม่ได้สอบตก นั่นก็คือ เราห่วยเอง 55555555
         แม่ถามว่าต้องซ้ำชั้นไหมเพราะมันไม่มี ม.ศ.3 แล้วนะ จะไปเรียนชั้นไหนยังไง?.......ยังเหลืออีกเทอมครับ แต่ยากมาก เพราะต้องเอา เปอร์เซ็นของสามเทอมมาเฉลี่ยให้ได้มากกว่า 50% และถ้าจะไปสอบเข้า ม.ศ.4 ที่อื่น หรือ ปวช หรือ นายสิบ เตรียมทหาร ฯ ต้องได้ไม่ต่ำกว่า 60 %.......
งานงอกสิครับ มีเวลาพักทำใจหลังปิดเทอม จำได้ว่าหลังเปิดเทอมมา ขยันมาก ไม่โดดเรียน ไม่ขาดเรียน กลับมาทำการบ้าน อ่านหนังสือ เช้าตื่นตีห้า ตีห้าครึ่งไปโรงเรียน เลิกเรียน บ่ายกว่าๆ กลับบ้าน ทำการบ้าน อ่านหนังสือ จนกระทั่งสอบเทอมที่สาม ผลออกมา 62.20 %........รอดหวุดหวิดอีกแล้ว
        ตั้งแต่เด็กๆมา เหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาได้สอนเราโดยไม่รู้ตัว ทำอย่างไร ได้ผลอย่างนั้น มันซึมเข้ามาเองจนติดเป็นนิสัย ถ้าอยากดี อยากเก่ง อยากฉลาด ต้องขยันเรียน ต้องอดทนในทุกเรื่องให้ได้ ไม่ว่าจะโหดแค่ไหนต้องผ่านมันไปให้ได้
        แล้วก็ด้วยเศษฐกิจของที่บ้านอีกเหมือนเดิม ทำให้ต้องกลายไปเป็นเด็กต่างจังหวัดอีกครั้ง คราวนี้โดน "จับยัด" ให้ไปเรียน ปวช....555 ชีวิตตู อยากเรียน ม.ศ.4 เพื่อจบ ม.ศ.5 แล้วไปเป็นเด็ก มหาลัย ซะหน่อย ก็ทำไม่ได้เพราะไม่สามารถเลือกทางเดินเองได้ ท่านใดมีลูกมีหลานอย่าทำอย่างนี้นะครับ สมัยนี้จบ ม.3 เขาก็มีความคิด ความฝันของเขาแล้วว่าอยากไปเรียนอะไร เป็นอะไรในอนาคต ปล่อยให้เขาได้เลือกเอง เราพ่อ แม่ มีหน้าที่สนับสนุน และรองรับเวลาที่เขาผิดพลาดมาเท่านั้น เท่านั้นจริงๆครับเพราะ เวลาที่เขาผิดพลาดมาอย่าซ้ำเติมเขา แต่หาวิธีช่วยเขาให้ได้ ในทางที่ถูกนะครับ เดี๋ยวจะกลายเป็น พ่อ แม่ รังแกฉัน ไปอีก
        ปวช ที่ต่างจังหวัดนี้ ผมก็ใช้ บาสฯ เป็นใบเบิกทางอีกเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ผมไม่ประมาทอีกแล้ว เล่นก็คือเล่น เรียนก็ตั้งใจเรียน
ผมได้เป็นนักกีฬาของวิทยาลัยที่นั่น สนุกดีครับ แต่ไม่ค่อยได้แข่งกับที่อื่น เพราะมีแต่ โรงเรียนมัธยม คนละสังกัดกรมการศึกษากัน ตลกดี แต่ตอนเย็นๆก็ได้ไปเล่นในสนามกีฬากลาง ไปๆมาๆ ก็รู้จักกันหมด
        สามปีที่จังหวัดนั้นมีหลายเหตุการณ์ร้ายๆ ผ่านเข้ามามากเหลือเกิน พอย้อนคิดกลับไป เออ ตูรอดมาได้ไงฟะเนี่ย 5555 เรียน รด ก็ที่นี่ วิชาช่างก็ได้จากที่นี่ จนเอามาหากินได้ถึงทุกวันนี้ วิชานั้นคือ "วิชาฝึกฝีมือช่าง" เรียนอาทิตย์ละสองคาบ คาบละ 3 ชั่วโมง มีตะใบหยาบและละเอียดอย่างละหนึ่งเป็นอาวุธคู่มือตลอดเทอม......หลายๆท่านที่เรียน ปวช ช่างมาคงได้เรียนวิชานี้กันทุกคน แต่ชื่ออาจจะไม่ค่อยเหมือนกันนะครับ เรียนกันตอนปีหนึ่งเทอมแรกกันเลย ไม่ว่าจะเรียน ไฟฟ้า ,อีเล็คทรอนิค ,ก่อสร้าง ,ช่างเชื่อม ,ช่างกล ฯ ยกเว้น พานิชย์ ทุกคนต้องเรียนวิชานี้เหมือนกันหมด เทอมแรกนี่ มือพอง มือแตก กลับบ้านกันทุกคน อย่างเบาๆก็แค่มือพอง หนักหน่อยก็โดนเหล็กบากมือ คีมล๊อคหนีบมือ เหวอะหวะกันไป ถุงมือก็มีแต่ก็ใส่มั่ง ไม่ใส่มั่ง สมน้ำน่า 555555 ก็พูดได้ว่าเป็นช่วงที่สนุกมากๆช่วงหนึ่งของชีวิตเลยทีเดียวครับ
        ผ่านไปสามปี รอดมาได้ด้วยเกรด 2.4....มั้ง ประมาณนั้นครับ เกือบไปอีกแล้ว กลับมา กทม อยากเรียนต่อที่ โน่น นี่ นั่น ก็ไม้ได้เรียนอีก ไม่ได้แม้แต่จะไปสมัครเรียน จะไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่ได้เพราะที่บ้านบอกให้รอเดี๋ยวจะฝากงานให้.......ชีวิตจริงได้เริ่มต้นแล้วครับ
        หง่าวอยู่ครึ่งปี ก็ได้งานเป็นลูกจ้างชั่วคราวในหน่วยงานของ ทบ แห่งหนึ่งใน กทม อยู่แผนกบำรุงรักษาระบบสื่อสารทางสาย เช่น โทรศัพท์ ฯอยู่ได้สามปี ก็ไปสอบเรียนต่อ ภาค กสบป หรือภาคค่ำ ในวิทยาลัยครูแห่งหนึ่งได้ หลักสูตร วิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์.....ชื่อหรูหราเชียว นั่นคือปี 2530 นะครับ อันนี้ได้เลือกเองแล้วครับ ที่บ้านไม่มีใครรู้ 555555
       ความจริง ไอ้เจ้าคอมพิวเตอร์เนี่ย ผมได้เจอมันตั้งแต่เรียน ปวช ปี2 แล้วครับ ปี 2525 เรียนตั้งแต่เลขฐานสอง เขียนโฟว์ชาร์ต เขียนซอฟแวร์ ฯ ตั้งแต่หน้าจอมันออกมืดๆเขียว มีขีดกระพริบอยู่ขีดเดียว ก็พอจะรู้จักมันอยู่มั่งเลยเลือกเรียนเอกด้านนี้ ง่ายดี(ไม่ได้คิดถึงอนาคตเลยเอ็ง 5555)
จบมาได้วุฒิ อวท(อนุ..อะไรสักอย่างจำไม่ได้ละ) ตอนนั้นมีเพื่อนคนนึงเอาแบบเรือโป๊ะที่เป็นพิมพ์เขียวมาถามว่าใครเขียนแบบเป็นมั่ง มีคนจ้าง ดราฟแบบ แผ่นละ 500 .....เฮ้ย น่าสน ก็ขอมันลองเอามาทำ สองวันเสร็จ...วิชาเขียนแบบ ได้มาจากตอนเรียน ม.ศ.1 ที่ต่างจังหว้ด และ มาซ้ำเมื่ออยู่ ปวช 2 วิชา ออกแบบ ........หลังจากส่งงานไปสองวัน เพื่อนมันก็มาบอกว่าเจ้าของบริษัทอยากเจอ เขากำลังต้องการคนเขียนแบบเรือ ช่วงเวลานั้นในที่ทำงานมีการเปลี่ยนแปลงหัวหน้าหน่วย และกฎระเบียบอีกหลายอย่าง ทำให้เกิดบรรยากาศ "มาคุ" ขึ้น ทุกคนต้องปรับตัวกันหมด ผมเองก็เจอปัญหาหลายเรื่อง เกี่ยวกับการบริหารงานที่นี่ เพราะไม่สมารถปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนผู้บังคับหน่วยบ่อยๆได้ เลยได้จังหวะพอดี ขอไปลองดูหน่อยก็ไม่เสียหาย.........นั่นคือปี 2533
         และมันก็เป็นการเปลี่ยนแปลงของชีวิตอีกครั้งอีกครั้ง ที่เสี่ยงมาก เพราะถ้าทำไม่ได้นั่นหมายถึง "ตกงาน" แน่นอน เมื่อได้ข้อเสนอที่ดี ผมก็เปลี่ยนงานโดยที่ทางบ้านไม่รู้เรื่องเลย และนั่นก็เป็นการเริ่มต้นเกี่ยวกับ "เรือ" ของผม เมื่อกลางปี 2533 
        หลังจากนั้นก็มาเริ่มเรียนรู้กันใหม่หมด ยกเว้น การเขียนแบบ 5555
แต่ก็ต้องใฝ่หาความรู้เพิ่มเติม ผมโชคดีอยู่นิดนึงตรงที่ อุปกรณ์เขียนแบบในยุคนั้นผมค่อนข้างคุ้นเคยกับมันพอสมควร เพราะมีพี่ชายเป็นสถาปนิก นั่งลูปคลำมันมาตั้งนาน พึ่งจะต้องมาใช้จริงๆก็ที่นี่แหละครับ ทั้งสนุก และลำบาก ไม่มีใครสอนใคร เพราะทุกคนได้รับเงินเดือนเหมือนกัน เลิกงานก็กลับบ้าน เหลือผมอยู่คนเดียว ค้นแบบเรือเก่าๆมาดู ตื่นตาตื่นใจมาก เหมือนเติมฝันในวัยเด็ก
        ตอนเด็กๆ พี่ชายหลายๆคน เขาซื้อโมเดลเครื่องบินมั่ง เรือมั่ง F4 ,F5 ฯ อะไรพวกนี้ ตอนนั้นเด็กมากๆ เรือเร็ว เป็นโฟมติดมอร์เตอร์ ฯ ได้แต่นั่งดู อย่างเดียว ห้ามแตะเด็ดขาด 5555 มันเลยเก็บความอยากได้ อยากมีมาตั้งแต่ตอนนั้น ตอนเริ่มทำงาน วันเด็กไม่เคยพลาด ดอนเมือง ไปทุกปี
มีอยู่หนนึง ตอนนั้นมีข่าว ธันเดอร์เบริด F 16 โชว์ที่ดอนเมือง 10.00 น. วันที่.... เช็คเวลาละ อ้าวตู เข้าเวรนี่หว่า ต้องขอเพื่อนแลกเวร เช้ามาจะได้พักหนึ่งวัน เอาวะ อดนอนทั้งคืน เช้ามารีบเผ่นขึ้นรถเมล์ ไปดอนเมือง....กะลังข้ามสะพานลอยหน้าดอนเมือง โอ้โห ...มาเป็นฝูงเหมือนในรูปเลย 55555 มาทันจนได้ ปักหลักดูมันบนสะพานลอยนี่แหละวะ มันส์มาก....ครั้งหนึ่งในชีวิต
        วันนี้  25 มีนาคม 2563 0.30 น. หายไปวันนึงครับ ดูแต่ข่าว  C-19 ประสาทจะกินเหมือนกัน เมื่อเช้าได้ข่าว แม่ค้าหมูปิ้งแถวบ้านติด C-19 กันทั้งบ้าน...........ใกล้บ้านเข้ามาทุกทีแล้วสิเรา...555555 ทำอะไรไม่ได้ก็ หัวเราะไว้ก่อน ผมก็โดนเลื่อนประชุมเพื่อปิดงานที่ระยองไปแล้ว....ทำไมมันไม่ยกเลิกไปเลยฟะ ดันเลื่อนไปเป็นวันที่ 26 มีนาคม เวรละ ไปแล้วจะกลับมาทัน เขาประกาศ พรก ฉุกเฉินหรือเปล่าก็ไม่รู้ เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านมาสี่วันแล้ว ยังต้องออกไปเสี่ยงอีก ทำไงได้ครับ เงินก็จะหมด ไม่ไปก็อดแน่ๆ...ฮิ้ว ช่างมัน เดี๋ยวค่อยว่ากัน ว่าจะไปหรือไม่ไป
          มาว่ากันต่อดีกว่า เอ... ไปๆมาๆ กลายเป็นเรื่องเล่าประวัติของตัวเองไปซะงั้น ก็ต้องขออภัยด้วยครับ ตอนเริ่มก็ไม่รู้จะพิมพ์เรื่องอะไร มันเลยไปเรื่อยเปื่อยจนมาเป็นเรื่องของตัวเองซะนี่ ก็ถือว่ามาเล่าสู่กันฟังก็แล้วกันนะครับ แฮ่ๆ
           กลับมาที่ดอนเมืองดีกว่า ในวันที่ ธันเดอร์เบิดร์ โดย F 16 มาบินโชว์นั้น ผมก็จำไม่ได้แล้ว ว่า ทอ ไทยมี F 16 เข้าประจำการหรือยัง สามสิบกว่าปีมาแล้ว เร็วจัง แต่ในวันนั้น อากาศเปิด แดดเปรี้ยง แต่ผมไม่ร้อน อดนอนมาทั้งคืนแต่ก็ไม่ง่วง ก็ใจมันอยากดูให้เห็นกับตานี่ครับ สมัยนั้นมีโทรศัพท์มือแล้ว แต่เครื่องเท่ากระติกน้ำสี่เหลี่ยม กล้องก็ยังใช้ฟิมล์ ซึ่งผมก็ไม่มีอีกด้วย ได้แต่ดูด้วยตาเปล่าๆแล้วก็เก็บไว้ในความทรงจำ....
        วันต่อมากลับมาทำงาน ก็มาคุยให้เพื่อนฟัง เอ่อ ไม่มีใครรู้เรื่องเลยซักคน ก็เลยเงียบดีกว่า ฮ่าๆๆๆ สนุกคนเดียวก็ได้ฟะ หลังจากนั้นไม่กี่ปีผมก็เปลี่ยนงานมาทำเรืออย่างที่กล่าวไปแล้ว
         มาเกี่ยวข้องกับเรือ แรกๆ ก็ถูกมอบงานเขียนแบบง่ายๆ เช่น fitting หรือส่วนประกอบต่างๆบนตัวเรือ เช่น พุกผูกเชือก ,ราวกันตก ฯลฯ หรือบางทีก็มาก๊อปปี้แบบจากพิมพ์เขียวเรือเก่าๆลงกระดาษไข เพื่อเก็บเป็นฐานข้อมูล ใหม่ๆก็งงครับ เอาพิมพ์เขียวมาวางบนโต๊ะเขียนแบบ ปรับแบบให้ได้ระนาบด้วย สไลด์ที....   
             
   รูปด้านล่างมาจาก    https://www.kaidee.com/product-354147041       อุปกรณ์การเรียนการสอน โต๊ะดราฟไฟ Mastex ขนาด A0 โต๊ะเขียนแบบสถาปัตย์ รูปที่ 1
         ทั้งโต๊ะก็จะประมาณในรูปครับแต่ โต๊ะไม่ได้เป็นกระจกครับ เป็นไม้ปูด้วยแผ่นไมก้า มีโคมไฟ โต๊ะใครโต๊ะมัน สไลด์ที ก็ทีเห็นยาวๆกลางโต๊ะนั่นแหละครับ เลื่อนขึ้นลงได้ เมื่อปรับแบบได้ระนบแล้ว ก็เอากระดาษไขที่ตัดให้ได้ขนาดเท่ากับต้นฉบับ วางทับลงไป ยึดด้วยเทปกาวสี่มุม ไม่ให้มันขยับได้ จากนั้นก็ใช้ดินสอกดไส้เล็กที่สุด แต่ผมใช้ดินสอกดแบบไส้ 2 มม. แล้วใช้กบเหลาไส้ดินสอให้แหลม มันจะได้เส้นที่เล็กมากๆ ก็ได้แบบอย่างมาจากพี่ชายนั่นแหละครับ

ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ ดินสอกด 2 มม.
         
ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ กบเหลาใส้ดินสอ STAEDTLER

      ภาพด้านบนคือ กบเหลาไส้ดินสอครับ ส่วนใหญใช้ของSTAEDTLER 


         สมัยนั้นยี่ห้อดังๆที่ติดหูมากที่สุด ก็เห็นจะหนีไม่พ้น rotring เขาล่ะครับที่เป็นดาราประจำโต๊ะเขียนแบบ ยิ่งปากกาเขียนแบบด้วยแล้ว เรียกได้ว่าเป็นจ้าวตลาดเลยก็ว่าได้ เพราะมีความหนาของหัวปากกาให้เลือก ตั้งแต่ 0.1 ไปยัน 1.5 -3 มม. เลยมั้ง จำไม่ได้แล้วครับถ้าผิดก็ขออภัย
ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ ปากกาเขียนแบบ rotring
          สามขนาดในรูปด้านบนนี้ เป็นที่นิยมมาก เพราะครอบคลุมความหนาเกือบทุกเส้นในแบบที่เขียน
          ก็ยังมีอุปกรณ์ที่ใช้ในการเขียนแบบหรือก๊อปปี้แบบอีกหลายอย่าง และที่ขาดไม่ได้เลยคือ......ยางลบกับใบมีดโกน ใช่ครับ ขาดเจ้านี่เมื่อไหร่ บันเทิงแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ส่วนมากก็ใช้ของ STAEDTLER และก็ยังมีอีกหลายอย่างครับ เช่น ไม้บรรทัดโค้ง ดังภาพด้านล่าง
     ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ ไม้บรรทัดโค้ง
  ภาพด้านบนมาจาก https://arc-oasis-online.com/shopdetail/000000019574/

           ไม้สเกล ดังภาพด้านล่าง
ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ ไม้สเกล

        เพลทแบบต่างๆ เช่น วงกลม ,สี่เหลี่ยม ,หกเหลี่ยม ,วงรี ฯ
ผลการค้นหารูปภาพสำหรับ เพลทเขียนแบบ
   ภาพด้านบนมาจาก
https://www.huanyo.my/technical-geometry-design-template-ruler-stencil-cirlcle-eclipse-architect
        
        แหมเกือบลืมพระเอกของผมไปซะแล้ว นั่นคือ ฉากสามเหลี่ยมปรับมุมได้ ไอ้เจ้านี่ราคาเอาเรื่องครับ
        
          ภาพด้านบนมาจากhttp://tsuksapan.com/
     แต่เดี๋ยวนี้ราคาถูกลงมากแล้วครับ อาจจะเนื่องมาจากไม่ค่อยมีใครใช้และมีให้เลือกหลายเจ้า ก็เป็นได้
      ของบนโต๊ะก็เกือบครบแล้วครับ ที่ยังไม่มี ก็เช่น วงเวียน ฯ นั่นก็ว่าอีกทีเวลาต้องใช้ มีอยู่ในสโตร์ครับ กระดาษไข มาเป็นม้วนหน้ากว้างเท่ากระดาษ A 0 เวลาจะใช้ก็ไปตัดเอาตามขนาด ใหม่ๆก็ตัดเสียไปหลายอยู่เหมือนกันครับ
       ถ้าพูดให้ดูดี ก็คือ ดร๊าฟแบบ ครับ แฮ่ ไม่ใช่ก๊อปปี้แบบ อิอิ..  ก็เริ่มด้วยดินสอทำไปเรื่อยจนกว่าจะเสร็จทั้งลำครับ ถ้าเรือลำเล็ก ก็เร็วหน่อย แต่ถ้ามีรายละเอียดเยอะๆ ก็นานขึ้น บางทีเป็นอาทิตย์ก็ยังไม่เสร็จ ทีนี้ เวลาที่ยังไม่เสร็จแล้วพักไปกินข้าว หรือหมดวันกลับบ้าน พอกลับมานั่งจะดร๊าฟต่อก็แบบว่า กระดาษไขมันยืดครับ มันขยายตัวได้ แต่ไอ้เจ้าพิมพ์เขียวมันเป็นกระดาษ มันไม่ขยายตามไปด้วยนี่สิ ทำไงดี ใหม่ๆก็เหงื่อตกสิครับ นึกว่าจะต้องมานั่งทำใหม่เพราะโดนพวกหลอก...5555555
       วิธีแก้ก็คือ เปิดแอร์ครับ พออากาศเย็นมันจะหดตัวเท่าขนาดเดิม ปรกติเวลาทำงานจะเปิดแอร์ จนกระทั่งพักเที่ยง เพราะฉนั้น อย่าได้เอางานดร๊าฟแบบกลับไปทำที่บ้านนะครับถ้าในห้องที่บ้านไม่ได้ติดแอร์ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน.......2.04 น.แล้ว ขอตัวก่อนครับ พรุ่งนี้มาว่ากันใหม่
      12.53 น. ตื่นนอนได้สอง-สามชั่วโมงละ ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ไม่มีอะไรทำก็เลยมาว่ากันต่อดีกว่า
       แรกๆในการทำงานเกี่ยวกับแบบเรือนี่ เละเทะมาก มือ เสื้อ กางเกง หน้าตา มีแต่รอยหมึกดำ ประทับเป็นหย่อมๆ งานก็เลอะหมึก บางครั้งถึงกับต้องขยำทิ้ง เพราะความไม่เคยเขียนแบบด้วยปากกาหมึก มันเป็นเทคนิคเล็กๆน้อยๆ ที่ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง เพราะไม่มีใครมาบอกมาสอน เช่น เราขีดเส้นตรงด้วยดินสอ ก็เอาไม้บรรทัดวางตามแนวแล้วก็เอาดินสอขีดไปตามไม้บรรทัด แต่พอเป็นปากกาหมึก rotring หมึกที่ออกมาเวลาขีดเส้นไปตามไม้บรรทัดมันยังไม่แห้งในทันที มันยังเปียกเยิ้มอยู่ มันก็จะไหลไปเกาะกับตัวไม้บรรทัด แล้วก็วิ่งซึมไปตามความยาวและความกว้างของไม้บรรทัด จนกว่ามันจะหมดปริมาณที่จะซึมไปได้......ถ้าหยุดไม่ทัน ก็เป็นอันว่าต้องมาเสียเวลาลบ ด้วยวิธีการ เอาใบมีดโกน ยินเลต มาขูดมันออกที่ละนิด...ถ้ามือหนักไป กระดาษก็ขาดอีก ฯ บางครั้งถึงกับต้องขยำทิ้งไปทั้งแผ่นก็มี ซึ่งผมก็ทำบ่อยซะด้วย โดนฝ่ายวัสดุโวยประจำ เพราะทำกระดาษเปลืองมาก
        กว่าจะเข้าใจ กว่าจะคล่องมือ ก็ล่วงไปหลายเดือนครับ เป็นช่วงที่เครียดมาก ไหนจะต้องเขียนแบบให้ได้ ไหนจะเรื่องของ ความรู้เกี่ยวกับเรือ โครงสร้างต่างๆ เรียกว่าอะไร ใช้อะไรทำ หนักเท่าไร แข็งแรงพอไหม ฯลฯ เยอะแยะไปหมด เกือบๆจะท้ออยู่เหมือนกัน เพราะมันเป็นเรื่องที่ใหม่มากสำหรับผม คนที่เคยอยู่แต่กับสายโทรศัพท์ อุปกรณ์อีเล็คทรอนิค แล้วก็จอคอมพิวเตอร์เลยครับในสมัยนั้น แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วย ความใฝ่รู้และอดทน ทนทุกอย่าง ใครใช้ให้ทำอะไร ทำหมด ชงกาแฟ ถ่ายเอกสาร ฯ หาความรู้จากแบบเก่าๆ ถามกับรุ่นพี่ บอกมั่ง ไม่บอกมั่ง(มารู้ทีหลังว่าที่ผมถามๆไป พวกเขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ฮา)
        หลังจากจมอยู่กับการเขียนแบบ และกองแบบเก่าๆมาได้ประมาณสามเดือน ก็ถูกส่งไปคุมงานต่อสร้างเรือที่อู่ต่อเรือแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรปราการ......เป็นเรือจริงๆลำแรกที่ได้เห็นตั้งแต่การออกแบบ เขียนแบบ และนำแบบมาต่อจริงๆ ตั้งแต่วางฐานรากรองรับเรือ วางกระดูกงู จนเสร็จเป็นเรือทั้งลำ ติดตั้งเครื่องยนต์ ลงน้ำ ออกไปวิ่งในทะเลได้อย่างสมบูรณ์ใช้เวลาก็เกือบๆปีครับ ที่ต้องไป ปากน้ำทุกวัน หยุดวันอาทิตย์วันเดียว รายละเอียดเยอะมาก มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ทั้งดีและไม่ดี ก็ถือว่าเป็นประสปการณ์ที่หาซื้อไม่ได้เลย ทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้น รู้จัก "คน" มากขึ้น ได้เห็น ได้รู้เล่ห์เหลี่ยมทางธุรกิจของผู้รับเหมา ของอู่ต่อเรือ เจ้าของเรือ ฯลฯ และก็ของบริษัทตัวเองด้วย.....มันส์ดี 555555555
        ตอนที่ไปอู่ต่อเรือ แรกๆก็โดนลองของจากช่างอยู่บ่อยๆ กับช่างบางคนผมยอมที่จะเรียกเขาว่า "อาจารย์" ได้เต็มปาก ทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิในการทำงานของเขา ไม่มีสอนในโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัย จนหลายท่านก็สนิทกันดี ทำให้ผมเอาตัวรอดมาได้แบบฉิวเฉียดเลยที่เดียว ก็ต้องขอขอบพระคุณท่านเหล่านั้นมา ณ ที่นี้ด้วยครับ 
         อยู่ที่นี่ได้ปีกว่าๆ ก็ได้เวลาไปเรียนหนังสือเอาใบปริญญาแล้วครับ มีการเปิดรับสมัครหลักสูตร กสบป ภาคค่ำ ระดับปริญญาตรี วิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ที่วิทยาลัยครูแห่งหนึ่ง ผมไปสมัครสอบแล้วก็ได้เข้าเรียนสมความตั้งใจ หลักสูตรสองปี(ถ้าไม่ตก) เรียนได้อยู่สองเทอม ก็มีวิชาเขียนซอฟแวร์ต่างๆ ยากเหมือนกัน แต่ก็พยายาม ทำงานด้วย เรียนไปด้วย เห็นทีจะไม่รอดแน่คราวนี้ มีอยู่วันนึง สงสัยมานานละ ไอ้ซอฟแวร์ที่เราเขียนเนี่ย เวลาไป run ใน os dos มันต้องแปลงเป็น .exe ซะก่อน มันทำไงฟะ หาที่ไหนก็ไม่เจอ ถามใครก็ไม่รู้ ได้แต่บอกว่า มันมีซอฟแวร์สำหรับแปลง แต่ละตัวสำเร็จรูปอยู่แล้ว !!!!!!!!! ความตั้งใจของผมที่เรียนสาขานี้ในระดับ ปริญญาตรีก็คือ อยากเขียน ซอฟแวร์ในสกุล .exe ให้ได้ เพราะมัน run ใน os dos ได้เลย เมื่อมารู้ทีหลังว่ามันมีตัวสำเร็จรูปอยู่แล้วและไม่มีการสอนอยู่ในหลักสูตร ก็เลยยิ่งทำให้ความอยากเรียนมันลดลงไปอีก
        สมัยนั้ันจะให้ผมเขียนซอฟแวร์เพื่อจัดการกับข้อมูลชนิดไหนเพื่ออะไรก็ทำได้ทั้งนั้น แต่มันก็มีซอฟแวร์สำเร็จรูปออกมาขาย เต็มไปหมด ไม่ต้องมาเสียเวลาเขียนใหม่ ยิ่งหลังๆ มี โลตัส(บรรพบุรุษของ execel) ดีเบส3+ ฯลฯ เยอะแยะไปหมด ก็เลยยิ่งไม่อยากเรียนเข้าไปใหญ่ เลยหยุดไปเรียนเอาดื้อๆ ซะงั้น 55555
        สมัยนั้น หุ่นยนต์ยังเป็นแค่เรื่องที่อยู่ในหนัง หรือ ทีวี cnc ? คืออะไรไม่เคยได้ยิน ไม่รู้จัก AI ได้ยินมาตั้งแต่เรียน ปวช ละแต่หน้าตามันเป็นไง? ไม่รู้เหมือนกัน cad ,cam ก็มาจากการเรียนสมัย ปวช แต่หน้าตาเป็นไงไม่รู้ รู้แค่ว่ามันเป็นซอฟแวร์ที่ใช้ในการคำณวนแล้วเปลี่ยนผลลัพธ์เป็น เวคเตอร์????? ไรฟะ แค่นั้นเอง
        แต่แล้วในบริษัทก็มีอาวุธลับอยู่อย่างหนึ่ง เป็นคอมพิวเตอร์ แมคอินทอช run ด้วยภาษาเบสิก เอาไว้คำณวน การทรงตัวเรือ หรือ Stability of ship เขียนโดยเจ้านายร่วมกับ ทหารเรือที่มารับงานจากบริษัท ไอ้เจ้าเครื่องนี้อยู่ในห้องเจ้านาย ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง เพราะไม่รู้จัก พอแกรู้ว่าผมเรียนคอมฯมา แกก็เรียกเข้าไปดู ซอฟแวร์ที่ใช้ไม่มีขายในท้องตลาดสมัยนั้น เขียนด้วยภาษา เบสิก ก็ไอ้ที่ผมเรียนมานั่นแหละครับ
แต่มีฟังชั่นทางคณิตศาสตร์ที่ผมไม่รู้จักยุ่บยั่บไปหมด ผมก็เลยปริ๊นออกมาดู หลายสิบหน้าอยู่ ดูจนตาลาย ก็ไม่เข้าใจ แต่ขั้นตอนทั้งหมดผมอธิบายได้หมด ยกเว้นฟังชั่นทางคณิตศาสตร์พวก ดิฟ ,อินทริเกต ฯลฯ เสียฟอร์ม เสียหายยับเยิน สมควรละ เรามันห่วยเอง ปวช ไม่ได้สอน ฟิสิก ,คณิตศาสตร์ เรื่อง แคลคูรัส ฯ ตายๆๆๆๆๆๆ เขาสอนให้เราออกมาทำงานโรงงานนี่หว่า ไม่ได้สอนออกมาให้เป็นผู้พัฒนา..........
     จากประสปการณ์ที่เล่ามา มีจุดสำคัญอยู่เรื่องหนึ่ง ต่อให้คุณ เก่งขนาดไหน ฉลาดเพียงใด แต่ถ้าได้ครูดี คุณจะไปได้ไกลสุดหูสุดตา แต่ถ้าไม่มีครูหรือได้ครูไม่ดี นั่นก็คือโชคร้ายของคุณแล้วครับ คุณจะวนอยู่กับที่ หรืออาจจะเลี้ยวไปไหนต่อไหน ไม่ถึงจุดหมายสักที สภาพแวดล้อมในการศึกษาของบ้านเรามันเป็นอย่างนั้นครับ ห้องสมุดดีๆ มีน้อยมากส่วนใหญ่อยู่ใน มหาวิทยาลัยดังๆใน กทม ข้อมูลดีๆที่ถูกต้องหายาก หนังสือที่ขายกันตามร้านแทบไม่ช่วยอะไรเลย อินเตอร์เนต? สมัยนั้นมันยังเป็นแค่ชื่อที่เคยได้ยินเท่านั้น มันคืออะไร หน้าตาเป็นไง ไม่รู้
       การที่ผมไปต่อไม่ได้เรื่องเรียน ผมไม่ได้โทษใครเลย เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันก็จบออกมาเกือบทุกคน มีบางคนผมช่วยเขียนซอฟแวร์ เพื่อจบด้วยซ้ำไป 5555(ขอคุยหน่อย) ประกอบกับช่วงนั้น งานได้พาผมไปไกลมากถึงประเทศเพื่อนบ้าน ที่ยังมีสงครามภายในอยู่ด้วย ก็เกือบไม่ได้กลับบ้านแหละครับ เจอทั้งแดงทั้งขาว มาจากประเทศอื่นก็มี เยอะไปหมด 



        24.00 น.
        แม้ว่าอายุจะเลยห้าสิบไปนานแล้ว แต่ความฝันในวัยเด็กก็ยังไม่เคยเลือนหายไปไหน โมเดลในภาพด้านบน ต่อเสร็จเมื่อปลายปีที่แล้วหลังจากซื้อมาหลังน้ำท่วมใหญ่ปี 2554 เป็น F 14 D  scale 1:72 แต่ไม่ได้ทำสีเพราะปั้มลมพังไปแล้ว ที่จะวางก็ไม่มี ยังเหลืออีกหลายตัวที่ยังไม่ได้ประกอบ ซื้อมานานมาก บางตัวเกือบสิบปีก็มี ไม่มีเวลามั่ง อารมณ์ไม่ได้มั่ง ฯ จะว่าไป โมเดลส่วนใหญ่เจ้าของจะมีความสุขอยู่สามเวลาคือ หนึ่งได้เห็นว่ามีวางขาย สองได้ซื้อมาไว้ในครอบครองและสามได้ประกอบจนเสร็จ....หลังจากนั้นจะเริ่มทุกข์ละ หาที่วางให้พ้นมือมาร...อันได้แก่ หมา ,แมว ,เมีย ,ลูก ฯลฯ สารพัดที่จะมาทำลายให้ย่อยยับ โดยมีเพียงคำว่า "ก็ไม่รู้นี่" ได้ยินแล้วปวดใจมากมาย ฮ่าๆๆๆๆ เคยโดนโกยทิ้งทั้งโต๊ะมาแล้วด้วยข้อหา "เกะกะ" ทำตอนเราไม่อยู่บ้านซะด้วย 55555 เรื่องอย่างนี้ ต้องทำใจครับ อย่าไปโกรธหรือโมโหเลย ต้องโทษที่ตัวเราเก็บไม่ดีเอง ฮิ้ว..
        ในการเล่นของเล่นประเภทนี้ มันส่งผลไปถึงการทำงานของเราโดยไม่รู้ตัวด้วยเหมือนกันครับ ทำให้เรามีสมาธิในงานมากขึ้น ไม่ใจร้อนกับคนรอบตัว เลยทำให้บรรยากาศในการทำงานดีขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
        งานได้พาผมไปในที่ๆไม่เคยไป บางแห่งต่อให้มีเงินขนาดไหนก็ไปไม่ได้อยู่ดี เพราะเขาไม่ให้เข้า(ฮา) อย่างเข่นประเทศพม่า ใจกลางเมืองหลวงของเขาเลยครับ ประเทศนี้ไม่ได้อยู่ในความคิดที่จะต้องไปเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องไปเพราะมันเป็นงาน ไปมาไม่นานนี้เองครับ เมื่อหกปีมาแล้ว จริงๆแล้วพม่ามีอู่ต่อเรือและซ่อมเรือที่ทันสมัย มากกว่าบ้านเราเยอะนะครับ เท่าที่เห็นด้วยตา มีการเรียนการสอนในระดับมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องเป็นราวกว่าบ้านเราอีก มี Tank test อยู่ในมหาวิทยาลัยด้วย ถ่ายรูปมาเยอะเหมือนกันไม่รู้เอาไปไว้ไหน
        ที่ว่ามาซะยาวนี่ก็ดูไม่มีสาระอะไรเท่าไหร่นัก ก็แค่มาเล่าเรื่องของตัวเองฆ่าเวลาเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะแสดงอะไรเลยครับ ช่วงนี้ผมก็เครียดๆเหมือนหลายๆท่าน ออกไปไหนก็ไม่ได้ วันนี้ก็ได้รับข่าวมาว่าผมไม่ต้องไประยองเพื่อร่วมประชุมแล้ว รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อะไรที่คิดว่ามีประโยชน์ก็นำไปเป็นแนวทางได้นะครับ แต่ถ้าเห็นว่ามันไร้สาระก็ลืมๆไปซะก็ได้ ก็คงต้องลากันแล้วครับขอให้ปลอดภัยทุกท่านนะครับ แล้วจะรีบคิดเรื่องมาบอกเล่ากันใหม่ครับ โขคดีทุกๆท่านครับ

เรือจำลอง ลออกแบบเรือ, เขียนแบบเรือ

MEMBER

STATISTICS

หน้าที่เข้าชม94,957 ครั้ง
ผู้ชมทั้งหมด77,778 ครั้ง
เปิดร้าน24 พ.ค. 2561
ร้านค้าอัพเดท25 ต.ค. 2568

CONTACT US

0879262908
ตะกร้า
( 0 )
▲
▼
รายการสั่งซื้อของฉัน
เข้าสู่ระบบด้วย
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก

ยังไม่มีบัญชีเทพ สร้างบัญชีใหม่ ไม่มีค่าใช้จ่าย
สมัครสมาชิก (ฟรี)
รายการสั่งซื้อของฉัน
ข้อมูลร้านค้านี้
ร้านVIN MODEL
VIN MODEL
จำหน่าย เรือโมเดล,สอน ออกแบบ เขียนแบบเรือโมเดล กรุงเทพมหานคร โทรศัพท์ 0879262908
เบอร์โทร : 0879262908
อีเมล : r_pinsuwan@hotmail.com
ส่งข้อความติดต่อร้าน
เกี่ยวกับร้านค้านี้
ค้นหาสินค้าในร้านนี้
หรือค้นหาอย่างละเอียด
ค้นหาสินค้า
สินค้าที่ดูล่าสุด

{{pdata.name}}
ดูสินค้าทั้งหมดในร้าน
สินค้าที่ดูล่าสุด
บันทึกเป็นร้านโปรด
Join เป็นสมาชิกร้าน
แชร์หน้านี้
แชร์หน้านี้
↑
TOP เลื่อนขึ้นบนสุด
พูดคุย-สอบถาม