บ่นไปเรื่อยเท่านั้นเอง อีกแล้ว

               4 มิถุนายน 2567 23:03 น. สวัสดียามดึกครับทุกท่าน ช่วงนี้ความคิดวามอ่านไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ครับ เลยทำบทความไม่ออกเลยจริงๆ เวปนี้ทำมาหลายปีแล้วครับ ก็ไม่รู้จะเอาเรื่องเรืออะไรมาพิมพ์ จะว่าเยอะก็เยอะอยู่ครับ แต่หลักใหญ่ใจความของเรื่องเรือ มันก็ไม่มีอะไรใหม่เลยในเรื่องของพื้นฐานและแนวคิดในการออกแบบเรือ
                เมื่อหลายวันก่อนมีน้องที่เคยไปฝึกงานที่ทำงานเดียวกับผมเมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว เขาติดต่อมาขอแบบเรือต่างๆ เพื่อเอาไปสอนนักเรียนในระดับ ปวช และ ปวส ที่วิทยาลัยแห่งหนึ่งที่เพิ่งเปิดสอนหลักสูตร การออกแบบและต่อเรือ ผมส่งให้ไปเยอะพอสมควร
               เขาส่งรายการสอบถามของนักเรียนบางส่วนกลับมาให้ดู ผมเห็นแล้วก็เหนื่อยแทนน้องเขาที่เป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นั่น ในแบบสอบถามก็ถามง่ายๆตรงว่า เข้ามาเรียนสาขาวิชา ออกแบบและต่อเรือเพราะอะไร คำตอบที่ได้ทั้งหมดก็คือ เพื่อจะได้ทำงานดีๆ ได้เงินดีๆ เพื่อช่วยเหลือครอบครัวฯ ประมาณนี้ทั้งหมด
              เป็นคำตอบที่ไม่ได้ผิดเลยครับ แต่ถูกไหม สำหรับนักเรียนเหล่านั้นย่อมต้องถูกแน่นอนครับ แต่ในความคิดของผมครูหรืออาจารย์ผู้สอนเหนื่อยๆครับถ้าจะหวังผลเลิศขนาดนั้น
              การมาเรียนเพื่อที่จบออกมาแล้วได้งานที่ดีเงินเดือนหรือเงินตอบแทนที่ดี มักเป็นเรื่องที่นักเรียนหรือนักศึกษาทุกคนต่างก็คาดหวังกันทั้งนั้น มีหลายอาชีพที่เรียนได้ง่ายกว่า ซับซ้อนน้อยกว่า และทำเงินได้มากกว่าการมาเรียนวิชา ออกแบบและต่อเรือครับถ้าจะพูดกันตรงๆ ตัวอย่างเช่น เรียนเกี่ยวกับการตลาด การค้าขาย ซื้อมาขายไป อย่างนี้จะได้เงินเร็วกว่า แต่ผมไม่ได้หมายความว่า วิชาการตลาดหรือการค้าขายต่างๆมันง่ายนะครับ มันก็ยากในเรื่องของรายละเอียดยิบย่อยของมันอยู่แล้ว ลองนึกภาพตามนะครับ ออกแบบเรือได้ ต่อเรือได้ แต่ขายไม่เป็น ใครจะมาซื้อครับ รอลูกค้าอย่างเดียวเลย มีวิศวกรหลายท่านที่ผมรู้จัก พยายามมาบริหารอู่ต่อเรือ แต่ไปไม่รอดสักราย ผู้รับเหมาเก่งๆที่เคยพบเจอ ก็ไม่ได้จบวิศวกรสักคน แต่เขาบริหารคนและงานได้ยอดเยี่ยม มีลูกน้องหลายสิบคน ทำงานมาก็เรียกได้ว่าเป็นสิบปีขึ้นกันทั้งน้้น เขามีทักษะในการใช้คนครับ ทักษะเหล่านี้เขาได้มาจากการใช้ชีวิตครับ ไม่ได้มาจากโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัย เขาขาดคนแบบไหนเขาก็ไปหาจ้างมาเติมเต็มในเรื่องขาดไป คนพวกนี้ดูคนเก่งมากครับ แต่จะเก่งยังไงก็ยังเก่งไม่เท่ากับเจ้าของอู่ต่อเรือแน่นอน อันนีก็เห็นมากับตาเหมือนกันครับ ก็ยังไม่จ่ายอะมีไรป่าว 55555555 สั้นๆแค่นั้นผู้รับเหมาก็ตายแล้วครับ งานก็อยู่ในที่ของเขา ลูกน้องก็ต้องจ่ายทุกอาทิตย์ แต่ละคนค่าแรงต่อวันไม่ได้ถูกๆนะครับ ดังนั้นในวงการต่อเรือ เจ้าของอู่ใหญ่เกือบสุดครับ ??????? ที่ว่าเกือบสุดเพราะว่า ใหญ่ที่สุดในวงการก็คือ กรมเจ้าท่าไงครับ เรือทุกลำที่ต่ออยู่ในอู่ต่อเรือต้องมีใบอณุญาติต่อเรือก่อนนะครับ และใบนี้ก็มีกรมเจ้าท่าเท่านั้นที่ออกให้ได้ ชักจะง่วงแล้วครับ หมู่นี้นอนค่อนข้างเร็ว พรุ่งนี้มาว่ากันต่อครับน่าจะยาวอยู่ 12:20 น.
               5-6-2567 11:42 น. กลับมาอีกทีเกือบจะเที่ยงวันเข้าไปแล้วครับ เวลาไปเร็วเหลือเกิน เมื่อคืนก็เรื่อยเปื่อยไปเยอะเหมือนกันครับ
               ในศาสตร์ต่างๆที่มีการเรียนการสอนอยู่ในโลกนี้ ทั้งผู้เรียนและผู้สอนต้องมี "ใจ" ให้กับศาสตร์นั้นๆครับ ถ้าใจไม่รัก แม้จะเรียนจบ สอนจนจบสอบผ่านกันออกมา ก็ถือว่าสำเร็จแค่เพียง ได้เรียน ได้ทำ ได้รู้ เท่านั้นเอง แต่ไม่มีใจที่จะพัฒนาความคิดริเริ่มอะไรใหม่ๆได้อีกต่อไป หรือจะเรียกได้ว่า ไม่มีไฟนั่นเองครับ พอนานไปก็จะอายุมากขึ้น ก็จะจมอยู่กับความรู้เดิมๆ ความคิดเก่าๆ ไอ้นั่นก็ทำไม่ได้ ไอ้นี่ก็ทำไม่ได้ ยิ่งนานวันเทคโนโลยี่ด้านต่างๆก็เปลี่ยนไปเร็วมาก คนเหล่านี้ก็จะค่อยๆถูกทิ้งไว้ข้างหลัง หรือไม่ก็หลุดออกจากอาชีพที่คิดว่ามั่นคงนั้นอย่างไม่รู้ตัว ที่กล่าวมาคือความคิดของผมคนเดียวนะครับไม่เกี่ยวกับใคร ท่านอื่นจะคิดอย่างไรผมก็ไม่มีสิทธิที่จะไปบอกว่าผิดหรือถูกได้เลย
                วันนี้จะนำภาพมาให้ดูกันครับ

             ภาพข้างบนลงไว้เมื่อนานมาแล้วครับ น่าจะปีที่แล้ว เป็นภาพแสดงถึงขั้นตอนการออกแบบเรือ เรือจริงๆนี่แหละครับ จะเป็นเรือใหญ่หรือเรือเล็กๆ ก็จะทำตามขั้นตอนในภาพด้านบน ภาพนี้ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมามีเอาเมื่อไม่กี่ปีนี้นะครับ มันมีมานานหลายสิบปีแล้ว เริ่มที่ Start วนจนมาจบที่ Finish แล้วก็ไปเริ่มตรวจทานใหม่ กว่าจะออกแบบเรือเสร็จก็ต้องวนกันอยู่หลายรอบเลยทีเดียวครับ เพราะถ้ามีการแก้แบบที่หัวข้อแรกคือ รูปร่างของเรือเมื่อไหร่ หัวข้อต่อมาก็ต้องแก้กันหมดครับ เพราะมันมีผลกระทบถึงกันหมด ภาพนี้ถ้าดูแล้วมันไม่หวือหวา ธรรมดาเกินไปก็มาดูอีกภาพหนึ่งครับ


                  ภาพข้างบนเราเรียกว่า Fishbone Diagram หรือ ไดอแกรมแบบก้างปลาในภาษาไทย ส่วนบนเป็นเรื่องของการออกแบบตัวเรือ ส่วนล่างเป็นเรื่องของเครื่องจักร เพลาและใบจักร ฯ แต่จะบอกรายละเอียดเพิ่มเข้ามาว่า ถึงขั้นตอนไหนต้องทำอะไร คำนวนเรื่องอะไร ฯ ท่านใดสนใจก็ลองเอาไปศึกษาดูได้ตามขั้นตอนในภาพนี้ได้เลยครับ ทั้งสองภาพได้ถูกนำมาใช้กับนักศึกษาฝึกงาน ที่เรียนเกี่ยวกับการออกแบบเรือของ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในชั้นปีที่สามและสี่ครับ
                ไม่ว่าเรือจะใหญ่หรือเล็ก มีรูปร่างหน้าตาเป็นแบบไหน ถ้าท้องเรือยังแล่นบนน้ำอยู่ละก็ ไม่หนีจากขั้นตอนเหล่านี้ทั้งนั้นครับ แต่ที่เป็นอุปสรรคอันใหญ่หลวงของนักศึกษาทั้งหลายก็คือ ในโลกปัจจุบัน ขั้นตอนการคำนวนทั้งหลายที่มีอยู่ในภาพข้างบนนี้ก็คือ เทคโนโลยีครับ ถ้าใช้การคำนวนด้วยมือ เขียนลงบนกระดาษนี่ เรียกว่าสาหัสกันเลยทีเดียว บางเรื่องต้องใช้เวลาในการคำนวนเป็นหลายสัปดาห์หรืออาจจะเป็นเดือนเลยก็ได้ขึ้นอยู่กับความอึด ถึก ทน ของแต่ละคน ดังนั้นการออกแบบเรือในปัจจุบันจึงมีซอฟแวร์เข้ามาช่วย ถ้าใช้ซอฟแว์ตัวเต็มๆ ก็มีราคาหนักมากสำหรับนักศึกษา แต่ก็ยังมีบางตัวที่เป็นฟรีซอฟแวร์ ให้ดาวน์โหลดมาใช้แก้ขัดกันไปได้บ้าง และในชีวิตการทำงานจริงก็หนีไม่พ้นการใช้ซอฟแวร์มาช่วยในการออกแบบอยู่ดี ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนในโลกนี้ นี่จึงเป็นจุดอ่อนสำคัญของนักศึกษาไทยมาทุกยุคสมัยครับ คือ ตามเทคโนโลยี่ไม่ทันกับความเป็นจริงนั่นเอง ช่างในสาขาต่างๆก็เจอปัญหาแบบเดียวกันครับ เช่น ช่างเชื่อม เคยเรียนแต่กับเครื่องเชื่อมด้วยมือ แต่พอออกมาทำงาน อะไรฟะเนี่ย ไอ้เครื่องนี้มันใช้ไงฟะ ฯ เชื่อมท่อขนาดใหญ่ เชื่อมเหล็กหนาๆ ฯ เขาใช้เครื่องมือมาช่วยกันเกือบหมดแล้วครับ การตัดชิ้นงานก็ใช้ CNC ใครเขียนแบบในคอมพิวเตอร์ไม่ได้ก็เสียเปรียบชาวบ้านเขาแล้วครับ ในโรงงานผลิตและประกอปรถยนต์ยุคนี้ แทบจะหาคนคุยกันแทบไม่ได้เพราะมีแต่หุ่นยนต์เต็มไปหมด
             นักออกแบบที่ดีก็ควรจะรู้ไว้หน่อยก็ดีครับว่า เครื่องมือหรือตัวช่วยต่างๆมันมีอะไรบ้างที่นำมาช่วยงานเราได้ วัสดุต่างๆก็เปลี่ยนไปเยอะ เบาขึ้น แข็งแรงขึ้น สามรถเลือกใช้ได้หลากหลายกว่าในอดีตมากมายเลย
            อย่างไรก็ตาม ในโลกใบเล็กๆของพวกเราชาวทำเรือเด็กเล่น ก็ไม่ต้องไปสนใจมันมากนักก็ได้ครับ เพราะถ้าสนมากก็ต้องจ่ายมากขึ้น โน๊ตบุ๊คมือสองที่พอจะใช้ได้ก็หลายพันอยู่ครับ ถ้ายังมีแรงมีกำลังแต่ทุนน้อยก็ว่ากันด้วยมือล้วนๆนี่แหละครับ เราสนแค่รูปร่างหน้าเท่านั้นเอง ทำไงให้มันสวยถูกใจเราได้ก็พอแล้วครับ แต่ถ้าจะไปเอาเงินชาวบ้านเขาก็ต้องลงทุนกันบ้างเป็นธรรมดาครับ
             สรุปแล้วบทความตอนนี้คือ บ่นไปเรื่อยเท่านั้นเอง ไม่ได้มีอะไรเป็นจุดมุ่งหมายเลย คิดอะไรได้ก็พิมพ์ออกไปอย่างนั้นดูมันมั่วๆอยู่ อย่าถือกันเลยครับ นึกเสียว่าอ่านกันเพลินก็แล้วกัน
            วันนี้มีเพียงเท่านี้ครับ ผมจะพยายามหาเรื่องมาเล่าให้มันถี่กว่านี้หน่อย นี่เดือนนึงมีแค่ สองหน สามหนเอง ก็รู้สึกว่ามันขาดๆอะไรไปเหมือนกัน งั้นก็สวัสดีครับทุกท่าน ขอให้ทุกท่านมีสุขภาพแข็งแรงกันครับ
13:01 น. 

...................................................................................................................