โรงเรียนเล็กๆของเรา

            15 กันยายน 2566 19:04 น. สวัสดีครับทุกท่านหายไปหลายวัน มีแต่คลิปสั้นๆออกมาให้ชมกันหว้งว่าน่าจะมีประโยชน์บ้างนะครับก่อนอื่นมาชมอีกคลิปกันก่อนละกันตามไปที่ลิ้งค์ข้างล่างได้เลยครับ แล้วดึกๆค่อยมาว่ากันใหม่ครับ

https://youtube.com/shorts/bmWiL-RFKZo?si=x60eYSzBvZvEMNQ-

        16-9-2566 0:27 น. เป็นอย่างไรบ้างครับหลังจากได้ดูคลิปตามลิ้งค์บนไปแล้ว วันนี้ค่อนข้างจริงจังนิดนึงครับหลังจากดูคลิปนี้เมื่อวันก่อน ความจริงก็ลืมไปแล้ว แต่พอมาเห็นอีกทีมันอดไม่ได้จริงๆ
        ตามคลิปคือที่ประเทศญี่ปุ่น ในชนบทอันห่างไกล ก็ยังมีรถไฟวิ่งไปถึงจนสุดท้ายจะเลิกวิ่งในเส้นทางนี้แต่ติดตรงที่ มีผู้โดยสารคนนึงเป็นเด็กนักเรียนที่ต้องไปโรงเรียนด้วยรถไฟขบวนนี้เท่านั้น คงจะไกลจากบ้านมากจริงๆ รถประจำทางก็ไม่มี จะขับรถไปส่งลูกก็คงจะไกลน่าดู แถมมีหิมะตกอีกในบางช่วงเวลา ทั้งพ่อและแม่ของเด็กนักเรียนได้ขอร้อง บริษัทรถไฟว่าอย่าหยุดวิ่งเลยเพราะลูกจะไม่ได้ไปโรงเรียน สุดท้ายวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้ก็คือ รถไฟก็วิ่งต่อไปเหมือนเดิม แม้จะมีผู้โดยสารเพียงคนเดียวซึ่งเป็นแค่เด็กนักเรียนเท่านั้น ตลอดสี่ปีจนเด็กคนนี้เรียนจบ รถไฟสายนี้จึงถูกยกเลิกไปในที่สุด ตลอดสี่ปีเด็กคนนี้ไม่เคยขาดเรียนแม้แต่วันเดียว ส่วนทางด้านรถไฟก็บอกว่า เพื่ออนาคตของเด็กนักเรียนคนนี้ก็ยอมวิ่งต่อจนเด็กเรียนจบ มันเป็นอะไรที่แบบว่า เฮ้ย จิงดิ ข่าวปลอมป่าวฟะ ฯ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่เท่าที่เคยรู้จากหลานคนนึงที่ไปทำงานเป็นวิศวกรไฟฟ้าที่นั่นเขาบอกว่า ที่นี่แก้ปัญหาอย่างจริงจังมาก ไม่มักง่าย ปัญหามีก็แก้ไป ไม่หนี ไม่ซุกเอาไว้ เขาว่ามาอย่างนั้นครับ
         หันกลับมามองบ้านเรา กับโรงเรียนในต่างจังหวัดที่เมื่อก่อนเรียกว่าโรงเรียนประชาบาล ที่สอนตั้งแต่อนุบาลถึงปอหก ปัจจุบันบางโรงเรียนอาจจะถูกยุบไปแล้วก็ได้เนื่องจากมีนักเรียนน้อย หรือครูไม่พอ หรือทั้งสองอย่าง พวกเลยแก้ปัญหาด้วยวิธียุบโรงเรียนไปเลยแล้วให้เด็กที่เหลือรวมทั้งครูย้ายไปโรงเรียนที่มีนักเรียนเยอะๆ.......ได้ยินมาว่าอย่างนั้นนะครับ อาจจะไม่จริงก็ได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ขอบอกว่า อนาถจริงๆ ข่าวเมื่อปีที่แล้ว รัฐฯ โดยกระทรวงศึกษฯ  ใช้คำว่า "ควบรวมโรงเรียนขนาดเล็ก" ความเห็นของผมคนเดียวนะครับ ถือว่าเป็นการแก้ปัญหาที่ "มักง่าย" มากๆ

          นักเรียนมากก็บอกครูไม่พอ นักเรียนน้อยก็บอกจะควบรวมหรือยุบไปซะ เอาไรคิดกันครับ ในชนบทห่างไกล เด็กหลายคนกว่าจะมาถึงโรงเรียนต้องเดินทางกันเป็นชั่วโมง เดินมั่ง จักรยานมั่ง พ่อแม่มาส่งมั่ง หรือในหมู่บ้านเหมารถรับส่งก็มี มันเป็นโรงเรียนที่ใกล้ที่สุดของพวกเขาแล้วครับ ถ้ายุบไป เด็กพวกนี้ต้องเพิ่มระยะการเดินทางมากขึ้นไปอีก
      ผมจำได้ว่าสมัยผมเรียนปอสี่ที่บ้านยาย เพื่อนบางคนมันถีบจักรยานมาจากบ้านละหานห่างไปเจ็ดกิโล บ้านตลาดห่างไปสี่กิโล บางคนห่างไปสิบกว่ากิโลก็มี ส่วนใหญ่นั่งรถสองแถวหกล้อมาล้นจนขึ้นไปนั่งบนหลังคาทุกวัน ไปกลับวันละเที่ยว ถ้าพลาดก็คือขาดเรียน หรือกลับบ้านไม่ได้นั่นเองนั่นคือเมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้ว มีอยู่ปีนึง น้ำท่วมใหญ่ พวกก็นั่งเรือกันมา เกือบถึงโรงเรียนเลยทีเดียว
        ตอนนี้โรงเรียนใกล้บ้านผมก็โรงเรียนวัด คฤหบดี สังกัด กทม นักเรียนก็ร่อยหรอลงทุกปี ก็ไม่รู้ว่า กทม จะใช้วิธีเดียวกันกับกระทรวงศึกษาฯ หรือเปล่า ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยครับ เด็กนักเรียนจะน้อยแค่ไหนก็ยังดีกว่าไม่มีเด็กนักเรียนเลยนะครับ น้อยๆซะอีกยิ่งดี ครูจะได้เอาใจใส่อย่างทั่วถึง ลงทุนกับเด็กนักเรียนนี่ถือว่าเป็นการลงทุนเพื่ออนาคตของประเทศเลยทีเดียวนะครับ เมื่อเด็กถูกดูแลเอาใจใส่ เขาจะไม่รู้สึกถูกทิ้งขว้าง บางคนพ่อไม่มี บางคนแม่ไม่มี หรือไม่มีทั้งพ่อและแม่ มีแต่ญาติ ที่บางเวลาก็มาระบายใส่พวกเขา มาโรงเรียนก็อ้าว โรงเรียนจะโดนยุบอีกละ จะถูกทิ้งถูกเหวี่ยงไปที่อื่นอีกแล้ว อย่ามาอ้างว่าไม่มีงบนะครับ ผมไม่เชื่อ
     เหนื่อยจังแฮะ มาว่าเรื่องจริงจังทีไรเป็นงี้ทุกที ก็แค่ขอบ่นมั่งเท่านั้นแหละครับ ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

     วันนี้เอาเท่านี้ก่อนครับเหลือไว้คราวหน้ามั่ง ราตรีสวัสดิ์ครับ ขอให้ทุกท่านมีสุขภาพแข็งแรงครับ

2:310 น.       
.............................................................................................................................