GTO การ์ตูนขึ้นหิ้งอีกหนึ่งเรื่อง

            9 สิงหาคม 2566 0:26 น. วันนี้มาหลังเที่ยงคืนอีกแล้วครับ วงจรการนอนเปลี่ยนอีกแล้ว จะไปครบลูปก็คงอีกไม่กี่วันก็จะได้นอนในเวลาปรกติเหมือนชาวบ้านเขาอีกครั้ง ครั้งที่แล้วเฉี่ยวไปเรื่องการเมืองนดนุง แต่มาวันนี้ก็จะมาต่จากคราวที่แล้วที่ว่า จะมาแนะนำการ์ตูนที่ผมจัดอยู่ในประเภท "ขึ้นหิ้ง" อีกเรื่องหนึ่ง
            นั่นก็คือการ์ตูนเรื่อง GTO หรือถ้าเอาเป็นภาษาไทยตอนที่เป็นหนังสือการ์ตูนก็จะมีชื่อเรื่องว่า "คุณครูพันธุ์หายาก" นั่นเอง เอ่ยสองชื่อนี้มาหลายๆท่านที่อายุรุ่นเดียวหรือใกล้เคียงกันกับผมนี่ร้อง อ๋อ กันเลยทีเดียวครับ
           GTO หรือ Great Teacher Onizuka ถูกเขียนขึ้นเป็นหนังสือการ์ตูนหรือ มังงะ โดย โทรุ ฟุจิซาวะ เริ่มในปี 1996 หรือ พ.ศ. 2539 และนำมาทำเป็น อนิเมะ หรือ อนิเมชั่นในเดือน มิถุนายน 1999 จบในปี 2000 หรือ พ.ศ. 2543 มี 43 ตอน
         ผมต้องยอมรับตรงๆว่า ในภาคมังงะ ผมไม่ได้อ่านเลย แต่เห็นแวปบนแผงสือได้หยิบมาเปิดดูเหมือนกัน แต่ไม่ได้ซื้อ จนผ่านมาเป็นสิบปีมั้งครับก็ได้เห็นว่านำมาทำเป็นอนิเมชั่นแล้ว และก็ต้องยอมรับตรงๆอีกว่า ได้ไปเห็นที่บ้านหม้อ ใน กทม นั่นเอง สมัยนั้นไม่รู้จะไปหาดูที่ไหน มีแต่แผ่นผี ซีดีเเถึ่อนทั้งนั้น แต่เขาก็ทำออกมาเป็นเพ็คเป็นกล่องดูแล้วไม่น่าจะเถื่อน ก็เลยซื้อมาทั้งชุด สองกล่อง เป็น VCD เอามาเปิดในเครื่องเล่น CD ก็สนุกมากในการดูครั้งแรก
         ความสนุกของเรื่องนี้ อยู่ที่ความเป็นลูกผู้ชาย ซึ่งมีอาชีพเป็น "ครู" มีความรับผิดชอบต่ออาชีพและผู้เกี่ยวข้องนั่นเอง แม้ว่า ในบางครั้งต้องใช้วิธีนอกกรอบ นอกกฏเกณฑ์ มาใช้ก็ตาม ซึ่งมันเป็นอะไรที่ใฝ่ฝันสำหรับวัยรุ่นในตอนนั้นเป็นอย่างมาก อยากได้ครูอย่างนี้ อยากโตไปเป็นครูอย่างนี้ โดยเฉพาะวัยรุ่นผู้ชายทั้งหลาย เพราะ พระเอกของเรื่องก่อนมาเป็นครู เขาเป็น "นักเลง" อันดับหนึ่งในจังหวัดบ้านเกิดมาก่อน มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วประเทศในการลุยแหลกกับเหล่าู่อริต่างๆจนขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในระแวกนั้น แต่ชีวิตก็ต้องมีการเติบโต อายุมากขึ้น ก็ต้องหาอาชีพที่มั่นคง หรืออาชีพที่ฝันว่าอยากจะเป็นเพื่อดำรงชีวิตต่อไป แม้ว่าจะเป็นนักเลงอันดับหนึ่ง แต่การหาอาชีพที่ฝันหรืออยากเป็น ความเป็นนักเลงมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม แถมยังเป็นที่รังเกียจของคนทั่วไปอีกต่างหาก
        ตั้งแต่เริ่มเรื่องจนจบสีสิบสามตอน ในความคิดของผม อนิเมะเรื่องนี้ได้แสดงให้เห็นถึงการแก้ปัญหาอย่างใช้ความรู้ความเข้าใจและความพยายามเป็นอย่างมาก กว่าจะผ่านไปได้แต่ละเรื่อง และปัญหาของนักเรียนและตัวละครอื่นๆก็มีไม่ซ้ำกันเลย ความรู้ความขยัน ความอยากเรียนและความอยากสอนของนักเรียนและครูแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน สอนนักเรียนอัจฉริยะก็อย่างหนึ่ง นักเรียนหัวทึบก็อย่างนึ่ง แต่ที่สำคัญก็คือ ทุกคน ไม่ควรมีใครถูกเรียกว่า "ขยะ" ไม่ว่าจะเป็นครูหรือนักเรียน
       การเดินเรื่องก็ตรงๆไม่ซับซ้อนมาก เข้าใจง่าย ไม่ต้องฉลาดมากก็ดูรู้เรื่องครับ ผมอาจจะแนะนำได้ไม่ละเอียดหรือน่าติดตามเท่าไหร่นัก

                      ภาพข้างบนได้มาจาก google ครับ
         ปัจจุบันก็หาดูได้ทางยูทูปนี่แหละครับ มีคนนำมาลงให้ดูกันครบทั้งสี่สิบสามตอนเลย ผมก็เพิ่งดูจบไปเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เองครับ ส่วน cd ทีเคยมีไว้ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหนแล้วครับ
        ครูคนแรกของลูกก็คือ พ่อ แม่ หรือคนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่แรกเกิดนั่นเอง เราพูดได้ก็เพราะคนที่เลี้ยงดูเรามา แต่สมัยนี้อาจจะเปลี่ยนไป เราอ่านออกเขียนได้ก็เพราะครูที่โรงเรียนที่สอนตั้งแต่อนุบาล ลายมือที่ใช้เขียนหนังสือก็ได้มาจากครูที่จับมือเราเขียน ผมคนนึงที่มีลายมือเหมือนคุณครูที่จับมือผมหัดเขียนหนังสือตั้งแต่อนุบาล จนปัจจุบัน ถ้าเขียนตัวบรรจงนี่แทบไม่เปลี่ยนเลย ตัวหนังสือเป็นเหลี่ยมเป็นมุมเหมือนเมื่อตอนเรียนอนุบาลเปะเลยทีเดียว แต่ถ้าเขียนทั่วๆไปนี่แทบจะอ่านไม่ออกด้วยซ้ำ จดงาน จดรายละเอียดต่างๆ พอกลับมาอ่านดูอีกทียัง งงว่ากุเขียนว่าอะไรฟะเนี่ย 555555555
        เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ดูคลืปสั้นในยูทูป เขาเอาข้อมูลของโรงเรียนในอเมริกา ระดับเที่ยบเท่ามัธยมของไทยมาบอกว่า ผอ โรงเรียนเหล่านี้ ส่วนใหญ่เคยเป็นเด็กหลังห้อง หรือเด็กโดดเรียนเเทบทั้งนั้น เพราะเขาบอกว่า คนพวกนี้จะเข้าใจเด็กๆได้ดีกว่าคนที่เป็นนักเรียนดีเด่น หรือนักเรียนเกรดดีๆมากกว่า ทำให้ผมนึกย้อนไปในสมัยเรียน ม.ศ. 1-2 สมัยนั้นผมก็จัดอยู่ในพวกกลางๆ กล้าๆ กลัวๆ แต่คบได้ทั้งพวกที่นั่งเรียนหน้าห้องและบางทีก็เผลอๆโดดตามพวกหลังห้องออกไปมั่งเป็นบางครั้ง เพราะมันเร้าใจ ตื่นเต้นดี โดดไปก็ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ ไปยิงนก ตกปลาไปตามเรื่องของเด็กบ้านนอก แต่ ปัจจุบัน เมื่อห้าหรือหกปีที่ผ่านมา ได้มีโอกาสกลับไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นเพราะมีคนหาผมเจอ หลังจากไม่ได้เจอกันมาสามสิบกว่าปีหลังจากแยกย้ายกันตอนที่ผมจบ ม.ศ.2 ปรากฏว่า หนึ่งในนักเรียนหลังห้องที่โดดเป็นประจำ กลายเป็น ผอ โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ มีนักเรียนเกือบพันคน อีกคนเป็นชาวนา ทำนาหลายร้อยไร่ อีกคนเป็น อส ประจำอำเภอ มีชีวิตที่มั่นคง และส่วนใหญ่ก็ได้ใช้ชีวิตตามใจตัวเอง ส่วนพวกเรียนดี ก็เป็นข้าราชการ เป็นทนาย เป็นตำรวจ ทหาร แต่ก็มีหลายคนที่ยังลำบากอยู่รวมทั้งผมเองก็ด้วย เป็นเรื่องธรรมดาครับ ไม่ใครเท่ากันแน่นอน แต่เท่าที่สังเกตุดู พวกที่โลดโผน ผ่านการใช้ชีวิตมามากจะเข้าใจชีวิตและมีความสุขมากกว่าพอสมควร อันนี้เป็นความเข้าใจส่วนตัวของผมนะครับ อ้อ ไอ้ที่เป็น ผอ เนี่ย เรียนจบ ดร อีกต่างหาก เพื่อนพากันแซวซะเสีย ผอ ในวงเหล้าเลยก็แล้วกัน เพื่อนคนนี้ ก็ผ่านชีวิตมาเยอะ เขาเล่าว่า เคยไปเป็นทหารพรานค่ายปักธงชัยมาระยะหนึ่งเพื่อรอสอบครูหรือไงเนี่ย ในยุคนั้นก็เขมรแตกแล้วนะครับ ปกครองโดยเขมรแดง เขามีเรื่อเล่ามากมายเพราะเขาไปประจำการแถวๆเชิงเขาพระวิหาร สนุกมาก ผมก็จำไม่ได้แล้วมันเยอะเหลือเกิน
           อย่างที่เคยบอกไปแล้วครับ คนดีไม่ต้องไปหาที่ไหนหรอกครับ ตัวเรานี่แหละทำให้มันดีซะ เดี๋ยวรอบๆตัวเราเขาก็จะดีไปเอง หรือไม่ก็ถ้าเขาไม่ดีเขาก็จะหายห่างจากเราไปเองนั่นแหละครับ คนประเภทเดียวกันก็จะดึงดูดคนที่คล้ายๆกันเข้ามาหาเองครับ
          จาก GTO กลายมาเป็นดราม่าไปซะงั้น อ้อ ลืมบอกไป น้องที่อยู่ภูเก็ตเขาถามมาว่า ผมยังจะเปิดคอสสอนการเขียนแบบและออกแบบเรือไหม ผมก็บอกเขาไปว่า ถ้ามีใครสนใจก็เปิดได้ ดังนั้นก็ขอบอกต่อเลยนะครับว่าท่านใดสนใจก็แอดไลน์เข้ามาสอบถามได้ครับ ฟรีทุกอย่าง ยกเว้นจ่ายค่าเนตกันเองนะครับ น่าจะเปิดทาง ไลน์นี่แหละครับสะดวกดี และถ้าจะดูภาพให้ชัดเจนก็ควรจะเป็นโน๊ตบุ๊คหรือ pc ก็จะเห็นกันได้ชัดเจนขึ้น ถ้าใช้มือถือนี่ก็จะยากหน่อยเพราะเวลาเอาภาพขึ้นจอแล้ว มือถือบางรุ่นจะไม่เห็น หรือมองลำบากมาก แต่ก็พอได้เหมือนกันครับ แต่ถ้าหลายๆคน ภาพและเสียงอาจจะดีเลย์ไปบ้าง จากการที่เคยวีดีโอคอล ประชุมกันเป็นกลุ่ม เกือบสิบคน
                    
      นี่ก็ตีสามครึ่งละ ขอกล่าวราตรีสวัสดิ์กับทุกท่านครับ 
2:36 น.

          
.............................................................................................................................