วันนี้มาบ่นเรื่อยเปื่อยจริงๆเลย เรือ่งทุกข์ และวิธีจัดการแบบบ้านๆ

17 มีนาคม 2566 1.07 น. สวัสดียามดึกครับทุกท่าน หายไปหลายวัน
ก็ไปมั่วอยู่กับการเขียนโค๊ด Html ,css ,แล้วก็ไปก๊อป javaScrip อีกต่าง
หาก สองตัวแรกเป็นตัวกำหนดรูปแบบสีสันหน้าตาเวปไซด์ ตัวสุดท้ายนี่
ประมาณว่าเป็นตัวสั่งการว่าให้อะไรเกิดตอนไหน ไปสิ้นสุดเมื่อไหร่ ฯลฯ
ประมาณนั้นที่ผมเข้าใจได้ในตอนนี้เท่านั้นเองครับ ก็ทำเอามึนไปหลาย
วันเลยทีเดียว แต่อีกไม่นานการปรับปรุงเวปไซด์ที่กำลังทำอยู่ก็จะเสร็จ
อาจจะไม่สมบูรณ์มาก แต่รับรองได้ว่าจะให้ความรู้เกี่ยวกับ "เรือ" ในทาง
วิชาการอย่างถูกต้องแม่นยำที่สุดเท่าที่ผมเเคนยเห็นมา แต่ในช่วงแรกๆ
อาจจะมีภาษาอังกฤษมากหน่อย แต่อีกสักพักก็จะมีทั้งสองภาษาครับ ที่
ผมว่าเป็นเรื่องทางวิชาการที่ถูกต้องแม่นยำที่สุดนั้น ก็เพราะบทความต่าง
ๆได้รับการเขียนและบรรยายโดยผู้รู้ตัวจริง ที่ไปร่ำเรียนวิชาการทางด้าน
 NAVAL ACHITECT จาก USA จนจบปริญญาโท แล้วจึงกลับมาทำงาน
ใช้ทุนกับหน่วยราชการไทย ผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้ายมาอย่างมากมาย
และผมก็ได้มีโอกาสไปเป็นลูกจ้างโดยตรงตั้งแต่เริ่มทำงานด้านเรือกับ
ท่านผู้นี้อีกเช่นกัน เรียกได้ว่าเป็นทั้งอาจารย์ ทั้งพี่ชายก็ว่าได้
     เวปไซด์นี้ก็อยู่ข้างบนซ้ายนี่เองครับ แต่ตอนนี้มันดูรุ่งริ่งชอบกล ก็กำ
ลังจัดการกันอยู่ เสร็จเมื่อไหร่จะมาแจ้งให้ทราบอีกที รับรองว่า ท่านที่
อยากรู้เรื่องวิชาการเพียวๆก็ที่นั่นเลยครับ จะมีทั้งบทความ รูปภาพต่างๆ
ตั้งแต่อดีต จนถึงปัจจุบัน อาจจะหนักหัวไปหน่อยสำหรับพวกเราที่เป็นแค่
คนอยากเล่นเรือของเล่น แต่ก็อย่างที่ว่าครับ ใครใคร่ชอบเรื่องใดก็ไปใฝ่
หาเรื่องนั้นเอาเถิด
      เมื่อกลางวัน(16-3-2566)ไปหาหมอตามนัด ก็ยังทรงๆอยู่ครับ ก็สู้กันไป
เมื่อวานดูซีรี่ย์จีนเรื่องหนึ่ง Tear In heaven มีตัวละครคนนึงพูดขึ้นว่า 
"มนุษย์เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดจากบาดแผลทางกายได้ แต่
มนุษย์ทุกคนสามารถหลีกเลี่ยงความทุกข์ได้ "............ได้ยินครั้งแรกถึงกับ
ต้องหยุดและถอยหลังกลับไปฟังใหม่อีกหลายรอบ ถึงได้ร้อง อ๋อ...มันเป็น
เช่นนั้นจริงๆ ในความเป็นจริง ความทุกข์ มันเป็นแค่ อะไรบางอย่างที่ตัว
เรา "คิดต่อ" จากเหตูการณ์แวดล้อมที่เกิดขึ้นรอบตัวเรานั่นเอง ยิ่งเป็น
เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวมากเท่าไร ความ "คิดต่อ" ก็จะยิ่งมากตาม
ไปด้วย แล้วไอ้เรื่องที่เรา "คิดต่อ" นั้นถ้ามันเป็นเรื่องดีๆ เราก็จะยินดีและมี
ความสุขไปด้วยกับเขา ยิ่งถ้าเกิดกับตัวเราเองนี่ ไชโยโห่ฮิ้ว ไปเลยก็มี แต่
ถ้ากลับกัน เรื่องที่ "คิดต่อ" นั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่ดี นั่นแหละความทุกข์มันก็
จะมีขนาดและความรุนแรงตามแต่เรื่องที่เราจะคิดต่อไปได้ ไม่มีสิ้นสุดอีก
นั่นเอง ถ้าๆๆๆๆๆ เราไม่คิดต่อล่ะครับ ไม่สนใจมันซะ เราจะทุกข์ไหม? แต่
หลายคนรอบตัวเราอาจจะเหมาเอาว่าเราเป็นคนเลือดเย็น ไม่รู้สึกอะไรเลย
หรอกับเรื่อง นั้น... เรื่องนี่.... อีกตามเคย ยิ่งเป็นเรื่องของการสูญสีย
บุคคลใกล้ชิดอันเป็นที่รักไป แล้ว เราไม่มีความเศร้าโศกเสียใจ นี่จะยิ่งโดน
หนัก ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากเป็นทุกข์แบบนั้นเลย ทำไมต้องมาทุกข์ไปกับเขา
ด้วย เหมือนที่อดีตพระมหาสมปองได้เคยเล่าไว้ว่า "ตายก็ตายอยู่คนเดียว
คนอื่นไม่เห็นจะต้องเจ็บต้องตายตามไปด้วยซะหน่อย" นั่นคือความจริงที่
ผมเข้าใจครับ จากประสปการณ์การเฝ้าคนป่วยวิกฤต สองคนสำคัญของ
ครอบครัว คือ ท่านพ่อ ท่านพี่ อาการผมกับพี่ๆอีกหลายคนก็เข้าขั้นสาหัส
เกือบๆจะเป็นคนป่วยทั้งทางกายและทางจิตใจไปด้วย เรียกได้ว่ารอด
มาได้อย่างหวุดหวิดเลยทีเดียว ใครที่เคยผ่านเรื่องอย่างนี้มาแล้วคงซึ้งใจดี
ผมและพี่คนอื่นๆ ทำด้วยความเต็มใจ ตั้งใจทุกอย่าง ทั้งวิ่งทั้งเดิน จนท่าน
ทั้งสองจากไปในเวลาที่ห่างกันนแค่เจ็ดเดือนเท่านั้น ท่านพ่อเข้ารักษาก่อน
แล้วก็ไปก่อน อีกเจ็ดเดือนต่อมาก็ท่านพี่คนโโตเข้าไปนอนอยู่ใน
โรงพยาบาลต่างจังหวัดประมาณสามเดือนกว่าๆแล้วก็จากไป ผมกับพี่ๆ
ทั้งอดนอน ทั้งปวดหลัง ฯลฯ ก็ไม่แน่ว่าถ้ายังยื้อไปเรื่อยๆๆไม่ใครก็ใครได้
ร่วงตามๆกันไปแน่ๆ อาจจะไม่ถึงตาย แต่ก็ไม่เหมือนเดิมแน่นอน นั่นก็
เพราะผมคิดว่าต้องทำให้เติมที่ ทำให้ดีที่สุด เขาจะได้ว่าเราไม่ได้ กลัว
เป็นคนเลวในสายตาคนอื่นจนตัวเองก็เกือบไม่รอดเหมือนกัน ยอมรับว่า
ช่วงนั้นทุกข์หนักมาก เพราะคิดอยู่อย่างเดียวว่า พี่เราต้องดีขึ้น พอเวลา
ผ่านไปเหตุการณ์กลับแย่ลงเรื่อยๆทั้งๆที่หมอก็อธิบายให้รับรู้กันต้องแต่
แรกแล้ว เหตุการณ์มันจะไปถึงไหน จบยังไง.................ทุกข์หนักจริงๆ
หรือเราจะทำไม่ดีพอ เราทำไม่มากพอ? ได้แต่โโทษตัวเองอย่างมึนๆอยู่พัก
ใหญ่ๆ หลังจากนั้นอีกเจ็ดเดือน ท่านพ่อตาก็ไปอีกคน และไม่กี่ปีที่ผ่านมา
ท่านแม่ยายก็ไปตอนโควิดเริ่มเข้ามาพอดี และเมื่อปีที่แล้ว ท่านแม่ผมก็ไป
อีกคนนึง ก็เเป็นอันว่าหมดญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักแล้ว หลังๆมานี่ความใส่
ใจในการจากไปของบุคคลใกล้ชิดต่างๆของผมได้ลดลงไปอย่างมาก ยัง
รัก ยังคิดถึงทุกท่านอยู่เสมอ แต่มันไม่สามารถมาสร้างความทุกข์ให้กับผม
ได้อีกต่อไปแล้วนั่นเอง เคารพรัก คิดถึงมากยิ่งกว่าเดิม แต่ปราศจาก
ความทุกข์เท่านั้นเอง และสักวันในอนาคตข้างหน้าก็คงเป็นวันที่ผมก็ต้อง
ไปเหมือนกัน ถึงวันนั้นก็ขอแค่คิดถึงกันมั่งก็พอครับ แฮ่.....
       วันนี้มาบ่นเรื่อยเปื่อยจริงๆเลย ก็ไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไรนี่ครับ เดียวพรุ่งนี้
จะทำแม่พิมพ์เรือ PT BOAT ต่อละกันจะได้มีเรื่องมาเขียนต่อวันนี้ก็
ราตรีสวัสดิ์กับทุกท่าน ขอให้นอนหลับสนิท ตื่นมาสดชื่นรับวันใหม่ครับ
2:13 น.