บ่นก่อนเขียนแบบเรือใบ

 12 มกราคม 2566  สวัสดีครับทุกท่าน ปีใหม่แล้วก็ยังมาหลังเที่ยงคืน
เหมือนเดิม จะเปลี่ยนนิสัยหรือสันดานตัวเองนี่มันยากจริงๆครับ ไม่เชื่อลอง
ดูได้นะครับ แต่ถ้าเป็นเรื่องของการทำงานหรือต้องรับผิดชอบกับอะไรสัก
เรื่องนี่ ไม่ยอมให้พลาดง่ายๆแน่นอนครับ นั่นคือก็มีพลาดไปบ้างนั่นเอง ไม่
มีใครที่ไม่เคยทำอะไรผิดเลยในชีวิต ว่าแต่จะผิดมากหรือน้อยเท่านั้น แล้ว
มันก็จะเป็นที่มาของความเกลียดชัง ความไม่ชอบหน้าเรา จากคนที่ต้อง
ร่วมงานหรืออยู่รอบๆตัวเรานั่นเอง แต่สมัยนี้ แม้แต่คนที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน
ไม่รู้จักกันมาก่อนเลยในชีวิต หนำซ้ำอยู่ห่างกันข้ามจังหวัด ข้ามประเทศ
 ก็ยังสามารถ โกรธ เกลียด ไม่ชอบขี้หน้ากันได้อีก มันเป็นอะไรที่หน้าทึ่ง
มากจริงๆครับ ดังนั้นปีใหม่แล้วใครที่โกรธ เกลียด ไม่ชอบขี้หน้าใคร ที่เรา
ไม่รู้จักเขาดีพอ ไม่เคยเห็นหน้าตา ไม่เคยเห็นการใช้ชีวิตของเขา ไม่รู้จัก
ครอบครัวเขา ฯลฯ ก็ขอให้ทำใจร่มๆ เย็นๆดีกว่าครับ เพราะ "เขา" ที่เรา
โกรธ เกลียด ฯลฯ นั้น ไม่รู้ไม่เห็นอะไรกับอาการของเราแม้แต่น้อยเลยครับ
ก็เหมือนกับคนที่ไม่ชอบเรา โกรธเรา เกลียดเรา ฯลฯ นั่นแหละครับ เราอาจ
จะไม่รู้หรือรู้ก็รู้ไม่ไหมด ว่าเขาเกลียดเราเพราะอะไร ฯลฯ เราก็ปล่อยให้
มันเป็นปัญหาของ "เขา" ไปซะ เขาไม่ชอบเรา เขาเกลียดเราโดยที่เราไม่รู้
ก็ปล่อยให้เขาแบกความโกรธเกลียดฯลฯ นั้น ไป เราไม่จำเป็นต้องไปแบก
ร่วมกับเขาเลยแม้แต่น้อย เรื่องอย่างนี้ผมได้มาจากประสบการณ์ตรงเลย
ครับแต่ลืมไปนานแล้ว มานึกได้ตอนฟังหลวงตาสิ้นคิดท่านพูดว่า "ใครจะ
เกลียดกู ไม่ชอบกูก็เป็นปัญหาของมันไม่ใช่ปัญหาของกู" ฟังแล้วก็อึ้งไป
พักนึงเหมือนกัน พอตั้งสติได้ก็ เออ จริงแฮะ เพราะตอนทำงานในอดีตที่
ผ่านมา ผมกังวลเรื่องนี้มาก กลัวเพื่อนไม่ชอบ กลัวรุ่นน้องไม่รัก กลัวรุ่น
พี่เกลียดขี้หน้า กลัวไปสารพัด ทำดีที่สุดต่อพวกเขาเหล่านั้นแต่ก็ยังโดน
อยู่ดี มันรู้สึกได้ครับ บางทีก็ท้อเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรในตอนนั้น
บางวันผมต้องทำหลายเรื่อง ทั้งไปซื้อของ ไปตรวจงาน กลับมาเขียนราย
งาน เขียนแบบ ฯ พอหมดวันก็มานั่ง "งง" กับตัวเองว่ากุทำะไรผิดฟะเนี่ย
ทุกคนเขานั่งเขียนแบบกัน ไปดูงานกัน ในแต่ละวัน ทำไมกุต้องวิ่งรอก
ขนาดนี้ด้วยฟะ หลังๆมาถึงรู้ว่า เราผิดเองที่ทำได้หลายๆอย่างและปฏิเสธ
ไม่ได้ก็เลยมีหลายๆเรื่องถูกส่งมาที่เรา ฯ หรืออีกอย่างนึงก็คือ เราไปทำให้
พวกเขาไม่ชอบขี้หน้าเราโดยที่เราไม่รู้ตัวก็เป็นได้เหมือนกันแต่มันก็ผ่าน
มานานแล้วครับ ไปรื้อขึ้นมาก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว เพียงแต่อยากเอามาเล่าสู่
กันเท่านั้นเอง หลังๆนี่ไม่สนแล้วครับ เจอใครมาวอแวก็ช่างมันเรื่องของมัน
แต่อย่ามาทำให้งานพังหรือล่าช้าก็แล้วกัน การทำงานด้วยกันกับคนอื่น
และได้ผลตอบแทนเป็นเงินเดือนเหมือนกันแม้จะต่างกันด้วยตำแหน่งหน้า
ที่ความรับผิดชอบและจำนวนเงินเดือนที่ได้ แต่มันไม่ง่ายเลยครับที่จะทำ
ให้คนที่เรียกว่า "ผู้ร่วมงาน" มาชอบ มาเข้าใจเรา เหมือนที่เราให้ออกไป
ผมเองอาจจะไม่ใช่หรือไม่ได้เป็นผู้ร่วมงานที่ดีสำหรับใครๆเขาก็ได้ครับ 
แต่ทั้งหลายทั้งปวงมันก็อยู่ที่ว่าเราทำให้ใครเดือดร้อนหรือเปล่า ทำให้งาน
เสียหายไหม บริษัทเสียหายไหม ถ้าไม่ก็ทำไปเถอะครับอะไรก็ได้ที่เป็นงาน
ของเราหรือที่เขามอบหมายให้เราทำ ทำให้ได้ ทำให้เสร็จ เท่านั้นก็พอแล้ว
        ฮะฮ่า วันนี้เริ่มมาก็พาเครียดซะงั้น อย่าไปใส่ใจครับ มาดูนี่กันดีฝ่า

        ก่อนสิ้นปีไม่กี่วัน มีน้องคนนึงเขาอยากได้เรืออะไรก็ได้ที่ผมทำสักลำ
 จะเอาไปวางไว้ที่บริษัทที่เปิดใหม่ คุญไปคุยมาก็มาลงที่เรือใบอะไรก็ได้
(อีกแล้ว) ผมก็นั่งวาดได้สองลำอย่างที่เห็นข้างบนนั่น เป็นแค่รูปร่างหน้า
ตาเท่านั้นนะครับ ยังไม่มีขนาดเลย เรือใบอย่างนี้ยาวไม่น่าจะเกินยี่สิบเมตร
ถ้าจะให่ยาวกว่านี้ต้องปรับรูปร่างหน้าตาใหม่ ซึ่งผมก็กำลังมั่วๆอยู่ พอดดี
อย่างที่บอกไป โดนหมอปรับยาให้ใหม่เลยต้องพักไว้ก่อนครับ นอนทั้งวัน
นี่ก็ลุกมาก่อนเที่ยงคืนนิดหน่อยเอง มันเหมือน หมดพลังงานไปดื้อๆครับ
ง่วง มึน แต่ไม่หลับยาวนะครับหลับๆตื่นๆ เบลอๆยังไงชอบกลอยู่เหมือนกัน
     ก็ช่างมันครับ อีกสักพักก็คงดีขึ้นเอง กลับมาทำอะไรได้เหมือนเดิม
โมเดลเรือลำนี้ผมกะว่าจะทำในขนาดความยาวสัก เจ็ดสิบเซ็นฯถึงหนึ่ง
เมตรครับ มันถึงจะดูแล้วอลังการงานสร้างหน่อย ทำทั้งทีแถมไปวางโชว์
ในออฟฟิศอีกต่างหาก เดี๋ยวจะเสียชื่อน้องเค้า แต่ก็คงใช้เวลาพอสมควร
เหมือนกันครับ
        วันนี้ก็มีเพียงเท่านี้ครับ ขอให้ทุกท่านนอนหลับสนิท ตื่นมาสดชื่น 
พร้อมเริ่มวันใหม่ด้วยสุขภาพกายและใจที่แข็งแรงแข็งเกร่ง ราตรีสวัสดิ์
ครับ  1.41 น.
.....................................................................................................