ทำแม่พิมพ์ โมเดล เรือเร็ว 5.80 เมตร สเกล 1/25 PART1

       2 พฤศจิกายน 2565 9.32 น.  สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้มาเร็วไป
นิด ก็มีภาพอัปเดทมาแบ่งกันดู เชิญรับชมกันได้ครับ

          หมาย1 ก็คือภาพ ด้านล่างนี้ครับ 2 ก็คือกระดาษแข็งเอามาปาด
ด้วยสีโป้วแดงแล้วขัดให้เรียบ ตัดเว้าตามแบบที่เขียนไว้ มันจะไม่พอดีแปะ
หรอกครับ แล้วก็เอาเรือ 1 มาใส่ในช่องว่างที่ตัดไว้

             ตอนนี้มันจะยากนิดนึงครับ....ไม่นิดอะ ยากมากเลยแหละ เห็นใน
คลิปต่างประเทศไมมันง่ายจังฟะ 55555 พอทำเองนี่เล็งแล้วเล็งอีกขยับหัว
อ้าวท้ายหลุด ขยับข้างอ้าวหลุดหมดเลย เอาไงดีว่ะ ว่าแล้วก็หันไปหากาว
ร้อนซะเลย ฮ่าๆ แต่ช้าก่อนครับ ก่อนจะทำอะไรต่อต้องเอา แว๊คถอดแบบ
มาขัดที่เรือให้ทั่วทั้งลำก่อนแล้วก็ลง PVA อีกสองชั้นรอให้แห้งแล้วก็เอา
กระดาษแข็งที่เราตัดและลงสีโป้วแดงไว้แล้วมาสวมเพื่อแบ่งครึ่ง ล่าง-บน
ตามภาพด้านล่างครับ
           
              นี้เป็นภาพเก่านะครับแต่ก็เหมือนกันครับเพราะเป็นเรือลำเดียวกัน
ขนาดเดียวกัน แม่พิมพ์ตัวเดียวกันครับ แต่มันแค่เป็นรุ่นแรกๆเท่านั้น


            พลิกอีกด้าน เอากาวร้อนมาหยอดล๊อคหัวเรือไว้กับกระดาษแข็ง
แล้วก็ไล่หยอดเป็นจุดๆ ให้กระดาษแข็งนี้แบ่งด้านที่เป็นท้องเรือกับ พื้นบน
(DECK) ประมาณภาพด้านล่างครับ

      
             แล้วด้านบนก็เอาสีโป้วแดงมาป้ายล๊อคไว้เหมือนในภาพนั่นแหละ
ครับ

       ส่วนช่องว่างระหว่างกระดาษแข็งกับตัวเรือก็เอาดินน้ำมันมาอุดและ
ปาดให้เรียบก็จะได้เหมือนในภาพข้างล่างครับ

          แล้วก็เอาดินน้ำมันมาปั้นเป็นก้อนๆวางลงไปเป็นช่วงๆเพื่อทำเป็น
ร่องหรือปุ่มล๊อคแม่พิมพ์ ไม่มีกฏตายตัวนะครับว่าต้องทำอย่างนี้เท่านั้น
 จะทำเป็นรูปอะไรก็ได้ แต่ต้องระวังไว้อย่างจากประสบประการณ์ที่ผมทำ
มาหลายครั้งแล้ว ไอ้ปุ่มหรือร่องล๊อคแบบเนี่ยครับ อย่าทำให้มัน "ลึก" เกิน
ไป เพราะเวลาขัดเงา ถ้าขัดด้วยมือมันลำบากมากจริงๆครับ ทำเป็นร่อง
หรือตุ่มตื้นๆก็ได้ครับ แค่สองหรือสามปุ่มเวลามันประกบกันมันก็ไม่ขยับ
แล้วครับ 


        แล้วก็เริ่มด้วยเจลโค๊ด สองชั้นครับคือ ทาชั้นแรกรอแห้งแล้วทาซ้ำ
อีกชั้นให้ทั่วชิ้นงาน เมื่อแห้งดีแล้วก็เอาใยแก้วฉีกหรือตัดมาวางเป็นขิ้นๆ


   วางทั่วชิ้นงานแล้วก็ผสมเรซิ่นทาลงบนใยแก้วให้ทั่ว ส่วนผสมเรซิ่นผม
ใช้ เรซิ่นน้ำหนัก 50 กรัม ต่อตัวเร่งแข็ง 15 หยด โดยปะมาณ(หยดขาด
ไหนก็ไปลองทำดูนะครับ) อย่างที่เคบอกไปแล้วขั้นตอนนี้เละเทะที่สุดแล้ว
ครับ ป้ายไปทางก็ดันมีใยแก้วติดปลายแปรงดึงกลับไปอีกทาง ต้องใจเย็นๆ
ค่อยทำครับ ขั้นตอนนี้ต้องใช้การฝึกฝนมากพอสมควร ผมทำทีไรเลอะมือ
ทุกทีดีกว่าเมื่อก่อนหน่อยที่ไม่ทำเรซิ่นหหยดลงพื้น เมื่อก่อนนี่เหยียบ
เหนียวไปทั้งห้องแถมแสบตามช้อศอกและหลังมืออีกต่าวหาก เอาทินเนอร์
เช็ดยิ่งแสบเข้าไปใหญ่
        เมื่อเรซิ่นแห้งแข็งแล้วเราก็แกะ แงะ ดึง ตัด ขูด กระดาษแข็งและ
เศษสีโป้วแดงออกให้หมด จะเห็นเศษต่างๆอยู่ทีมุมขวาบนของภาพครับ






         ทีนี้ก็ต้องใช้ของหนักมาช่วยแล้วครับขอบที่เกินออกมาต้องคัดออก
ให้หมด และดินน้ำมันในปุ่มในร่องที่ทำไว้ก็ต้องเอาออกให้หมอด้วยเหมือน
กัน ตอนนี้ผมใช้เครื่องมือตามภาพข้างล่างนี้แหละครับก็แล้วแต่จะเรียกกัน
บางคนเรียกว่า "หินเจีย" ก็ได้ ผมก็ใช้ไอ้นี่แหละครับตัดส่วนเกินออกแต่ระ
หว่างทำงานนี้ต้องใส่หน้ากากกันฝุ่นและแว่นตากันสะเก็ดให้มิดชิดนะครับ
ป้องกันเหตุอันไม่คาดคิด ใส่ถุงมือหนังด้วยยิ่งดี จับชิ้นงานให้แน่นแล้วก็
เปิดเครื่องตัดส่วนเกินออกให้หมดครับ แต่ถ้าใครไม่อยากใช้แรงมาก ก็
ตัดตอนที่เรซิ่นเริ่มแข็งตัว ก็คือนั่งรอ นั่งเฝ้าประมาณ ครึ่งชั่วโมง ก็ใช้คัต
เตอร์คมมค่อยๆเฉือนมันออกก็ได้เหมือนกันแต่มันจะเหนียวติดมือหน่อย
ต้องใส่ถุงมือยางด้วยจะกันได้ดีครับและวิธีนี้ใช้แรงไม่มาก เสียงไม่ดัง และ
ไม่มีฝุ่นด้วยครับ แต่ผมทำแล้วทิ้งไวไปนอนเลย ตื่นมาก็แข็งเป็นหินไปละ
ก็เลยต้องใช้วิธีนี้ครับ


         ในร่องในหลุมที่มีดินน้ำมันผมก็ควักออก แต่จะมีเศษติดอยู่พอควร
ก็เลยใช้ไอ้เจ้าตัวเล็กสีแดงในภาพบนปลายติดหินขัด เอามาขัดในร่อง
ในปุ่มทุกๆที่ที่มีเศษดินน้ำมันออกให้หมด 

           ก็ทำแม่พิมพ์ประกบเสร็จไปหนึ่งด้าน รูปภาพและรายละเอียดที่นำ
เสนอมานั้นอาจจะไม่ละเอียดพอ เพราะผมก็ลืมถ่ายรูปไว้ในหลายขั้นตอน
พอมาอธิบายก็ค่อนข้างยืดยาว ก็ทนๆอ่านกันหน่อยละกันครับ
          ในปัจจุบันเรื่องงานไฟเบอร์กลาสก็มีคลิปทั้งในและต่างประเทศนำ
เสนออยู่มากมายเหมือนกัน ผมก็อาจจะเอาเรื่องที่หลายๆท่านรู้อยู่แล้วมา
เล่าซ้ำก็ได้ ก็ต้องขออภัยด้วยครับ ส่วนอีกครึ่งที่ยังไม่ได้ทำก็เดี๋ยวไปหา
หมอก่อนครับ พอดีหมอนัดเลยนอนดึกไม่ได้ กลางวันก็ร้อนเหมือนเดือน
เมษาฯเลยครับ
         ขอพาเลี้ยวไปหาซีรี่ย์เกาหลีแปปนึงครับ คือเรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวานนั่ง
ดูอยู่เรื่อง ในเนื้อเรื่อง พระเอกเขาทำงานอยู่ในทีมที่เขาคิดว่าเป็นทีมที่ไม่
ได้เรื่อง โอกาสก้าวหน้าไม่มีแถมยังได้ข่าวว่าจะโดนยุบทีมภายในหนึ่งปีถ้า
ผลงานไม่ได้เรื่องอีก ก็เลยไปคุยกับหัวหน้าทีมจะขอย้ายไปอยู่ทีมอื่น
เหตุผลที่ขอย้ายทีมคือ ต้องการไปสู้ไปแสดงความสามารถในเวทีที่ใหญ่
กว่านี้ เพราะอยู่ทีมนี้มันไม่สมกับความสามารถของเขาซึ่งได้คะแนนสอบ
คัดเลือกเข้ามาที่บริษัทนี้เป็นอันดับหนึ่งในกลุ่มนั้นซึ่งมีอยู่หลายสิบคน ฯ
หัวหน้าทีมก็รับปากจะไปคุยกับฝ่ายบุคคลให้......
         จะเวทีเล็กหรือใหญ่ จะเป็นสงครามเล็กหรือสงครามใหญ่ ผลที่ได้
ก็เหมือนกัน คือ ทำสำเร็จ หรือชนะ ก็มีคนยกย่องชื่นชม ผู้ชนะสงคราม
ย่อมครอบครองทุกอย่างของผู้แพ้(มั้ง) แต่ถ้าเรามัวแต่แสวงหาเวทีใหญ่ๆ
หรือเข้าร่วมรบในสงครามใหญ่ๆ เมื่อไหร่เราถึงจะได้แสดง จะได้ออกไปรบ
จริงอยู่ที่บางคนอาจจะมีเงินมากมายที่จะสร้างเวทีเองได้ ให้ใหญ่โตแค่
ไหนก็ได้ หรือเป็นผู้นำที่มีอำนาจมากนึกอยากจะก่อสงครามกับคู่แค้น
เก่าๆ เพื่อประกาศสักดาของตัวเองให้โลกได้จดจำ......แต่สุดท้ายปลาย
ทางใครจะรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะได้รับความชื่นชมจากเวทีใหญ่โตที่
สร้างขึ้นเองหรือเปล่า จะถูกจดจำไว้ในประวติศาสนตร์ในฐานะผู้ชนะ
สงครามจริงๆหรือ
           ถ้าทุกคนคิดจะทำแต่เรื่องใหญ่ๆ เรื่องสำคัญ โดยหลงลืมว่าในการ
ใช้ชีวิตจริง มันไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับการมีความสุขกับสุขภาพที่ดีของเรา
ครอบครัวเราไม่มีใครเจ็บป่วย คนใกล้ๆตัวเราแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ
แต่ก็อีกนั่นแหละครับ ถ้าหางานทำดีๆไม่ได้ ก็ไม่มีเงินมากพอที่จะดูแลตัว
เองและครอบครัวได้อีก ชีวิตมันจึงวนเวียนอยู่แค่นี้เองสำหรับหลายๆคน
            บ่นมาซะยาวเลยก็เพื่อจะบอกว่า ถ้าอายุยังน้อยยังแข็งแรงอยู่ก็ลด
ฐิถิมานะต่างๆลงบ้างก็ได้นะครับ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ผมก็ใกล้เลขหกเข้า
ไปทุกทีละนี่ที่บ้านท่านแม่ พี่สาวเขาจะส่งแบบฟรอม คนชรามาให้กรอก
แล้วส่งกลับไปที่อำเภออีกที โหแปปเดียว แก่ซะแล้ว ยังไม่ได้ทำอะไรอีก
ตั้งหลายอย่าง เพราะมัวแค่อ้างว่าไม่มีเวลามั่ง ไม่ชอบงานนั้นมั่ง โน่น
นี่ นั่น สารพัดจะอ้าง หันกลับมามองตัวเองอีกทีก็สายเสียแล้วครับ ใน
ซีรี่ย์เรื่องนี้เขาบอกว่า "ปลายทางของการหนี ไม่มีสรวงสวรรค์หรอก"
และอีกประโยคนึงจากซีรี่ย์จีนก็คือ "ถ้ามีวาสนา ห่างกันพันลี้ก็ได้พบ
ไร้วาสนา เดินผ่านหน้าก็ไม่เห็น"
             ขอให้ทุกท่านฝันดี ตื่นมาพบเจอแต่เรื่องดีๆ คนดีๆ ครับ 
ราตรีสวัสดิ์ทุกท่าน
         3-11-2565 1.02 น.

......................................................................................................